Μήπως είμαστε γκρινιάρηδες, μεμψίμοιροι και αντιδραστικοί; Μήπως δεν ικανοποιούμαστε με κάτι καλό που πάει να γίνει στον τόπο μας, στη Μεσσηνία και λέμε συνέχεια όχι; Μήπως δε θέλουμε την προκοπή της περιοχής, την πρόοδο των συνανθρώπων μας και τη δική μας; Γιατί δε λέμε έναν καλό λόγο και δεν επιβραβεύουμε τις καλές προσπάθειες, τις σημαντικές δράσεις και τα μεγάλα έργα που γίνονται ή δρομολογούνται;

Αλήθεια μήπως γίνονται μεγάλα έργα και δεν τα έχουμε πάρει χαμπάρι; Αλλάζει σελίδα ο νομός μας και μεις δεν το βλέπουμε, ζούμε σε άλλο κόσμο;

Δυστυχώς για τον τόπο, η πραγματικότητα είναι που δεν μας επιτρέπει να  λέμε μεγάλα λόγια και να πανηγυρίζουμε. Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη, σκληρή.

Ποιο μεγάλο έργο είδε η Μεσσηνία τα τελευταία χρόνια και δεν το είδαμε εμείς; Τον εθνικό δρόμο, το έργο-όνειρο και προσδοκία όλων των Μεσσηνίων που ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί; Και αν ολοκληρωθεί του χρόνου -παραπέρα πλέον δεν μπορεί να πάει- θα πρέπει να πανηγυρίζουμε και να κάνουμε τούμπες από τη χαρά μας; Ξεχνάμε ότι ακόμα δεν έχει ανακατασκευαστεί και παραδοθεί το πολύπαθο Παραδείσια – Τσακώνα, που έχει πέσει από το Γενάρη – Φλεβάρη του 2003; Πού αλλού έχουν περάσει 9,5 χρόνια και ένα τέτοιο έργο δεν έχει παραδοθεί; Οι συγγνώμες του κ. Καρνέση, του αρμόδιου υπηρεσιακού παράγοντα που έχει ζήσει το έργο όσο κανένας άλλος τα τελευταία χρόνια, τα λένε όλα.

Το σιδηροδρομικό δίκτυο καταργήθηκε, ενώ κατασπαταλήθηκαν πάνω από 60 εκ. ευρώ. Χρήματα πολλά και σημαντικά πήγαν… στα φαράγγια και στους γκρεμούς - μοναδικού φυσικού κάλλους- της γραμμής της Πελοποννήσου.

Να πάμε και στο εσωτερικό οδικό δίκτυο του νομού; Μήπως ξεκίνησε ή ολοκληρώθηκε κανένα σοβαρό έργο αναβάθμισής του; Το πιο σημαντικό έργο που έγινε από το Γ’ ΚΠΣ ήταν η βελτίωση του δρόμου Καζάρμα – Τουλούπα Χάνι. Και αυτό μετά από καθυστερήσεις, μεγάλη ταλαιπωρία και υπέρβαση του αρχικού κόστους. Μήπως έγινε κανένα χιλιόμετρο στο δρόμο Ριζόμυλος – Κορώνη; Μήπως 

ολοκληρώθηκε η μελέτη στο δρόμο Ριζόμυλος – Πύλος – Μεθώνη, που ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Γ. Σουφλιάς μας την είχε υποσχεθεί από τον Απρίλιο του 2005; Μήπως βελτιώθηκε κάποιο τμήμα στο δρόμο της Μάνης, όπως είχε προγραμματιστεί; Δύο χιλιόμετρα δρόμου από τη διασταύρωση προς Σωτηριάνικα έως τη γέφυρα της Κοσκάραγας έγιναν λειψά. Ο δρόμος Ρωμανού – Γαργαλιάνοι, το πιο σημαντικό οδικό έργο του νομού που εντάχθηκε στο Γ’ ΚΠΣ, έμεινε στη μέση, ενώ θα έπρεπε να έχει τελειώσει το 2008! Διαλύθηκε η εργολαβία, ενώ δεν έχουν ολοκληρωθεί οι απαλλοτριώσεις και κανείς δεν ξέρει πότε θα συνεχιστεί -καθώς θα επαναδημοπρατηθεί- και πότε θα τελειώσει. Ακόμα και ο καινούργιος δρόμος Καλαμάτα - Ριζόμυλος, η μελέτη του οποίου ολοκληρώθηκε με χρηματοδότηση της οικογένειας Κωνσταντακόπουλου, έχει μείνει στα αζήτητα και η υλοποίηση πάει -αν θα πάει- για το επόμενο Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης.

Για το αεροδρόμιο της Καλαμάτας είμαστε, λέει, κακοπροαίρετοι. Γιατί έτσι τους βολεύει, σημερινή τοπική εξουσία και λιβανιστήρια.  Εγινε κανένα τρομερό έργο και  δεν το πήραμε χαμπάρι; Ενέκρινε, λέει, το Συμβούλιο Εργων της ΥΠΑ, το έργο επέκτασης του κτηρίου προς τον ανατολικό εξώστη, προϋπολογισμού 2 εκ. ευρώ. Εκείνο που η ΥΠΑ το είχε υποσχεθεί και με επίσημο έγγραφό της το 2008! Τέσσερα χρόνια είμαστε ακόμα στα λόγια και τις υποσχέσεις. Και πρέπει να πανηγυρίσουμε γι’ αυτό;

Να πούμε για την Μπιρμπίτα και τη Μακαρία, για τα οικόπεδα που αγοράστηκαν με εκατομμύρια δραχμές για τη μετεγκατάσταση των τσιγγάνων και κείνο της Μακαρίας αγνοείται, νοικιάστηκε για αγροτική ή άλλη χρήση; Και η κατασκήνωση της Μπιρμπίτας, χαρακτηρισμένο έργο – πρότυπο για όλη τη χώρα διαλύθηκε και εκατομμύρια ευρώ πήγαν στο βάλτο.

Για όλα αυτά κανείς δεν πήγε όχι φυλακή, αλλά ούτε καν στο σπίτι του. Η Μεσσηνία και η τύχη των έργων της καταδεικνύει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο γιατί βούλιαξε η χώρα. Για να μην κοροϊδευόμαστε και να μην υποκρινόμαστε, η εικόνα της Μεσσηνίας επιβεβαιώνει τους λόγους χρεοκοπίας της χώρας. Μετά από όλα αυτά μπορεί κανείς να πανηγυρίζει και να λιβανίζει;