"Οπου κλείνει ένα σχολείο, ανοίγει μια φυλακή" αναφέρει η γνωστή ρήση και η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια πολλά είναι τα σχολεία που έκλεισαν ή συγχωνεύθηκαν στην Περιφέρεια Πελοποννήσου, λόγω έλλειψης παιδιών αφ’ ενός και λόγω οικονομίας αφ’ ετέρου...
Το ζήτημά μας, επομένως, δεν είναι γιατί πρέπει σώνει και καλά να κλείνουν τα σχολεία, αλλά πού θα φτιάξουμε τις νέες φυλακές, οι οποίες χαρακτηρίζονται μάλιστα και ως... αναπτυξιακό βήμα, περίπου κάτι σαν.... επένδυση που θα λύσει προβλήματα σε όποια περιοχή τις αποκτήσει τελικά, δίνοντας δουλειές και αξιοποιώντας τα τοπικά παραγόμενα προϊόντα.
Ιδιο δηλαδή με μια ξενοδοχειακή μονάδα, μια βιοτεχνία ή βιομηχανία ηλεκτρονικών εξαρτημάτων, μια κλωστοϋφαντουργία, ένα ενεργειακό πάρκο -ή και εγώ δεν ξέρω τι...
Ενας φίλος έλεγε πρόσφατα ότι σε περιόδους κρίσης χάνεται η ποιότητα -αν και πρέπει να παραδεχτούμε ότι η ποιότητα στη χώρα μας βρισκόταν ήδη σε... κρίση εδώ και μερικές δεκαετίες. Τώρα, όμως, έχει απογίνει το πράγμα. Μόνο ως αναζήτηση ποιότητας δεν μπορεί να χαρακτηριστεί η ανάδειξη σε κυρίαρχο στόχο -και μήλον της Εριδος μεταξύ νομών της Περιφέρειας- της διεκδίκησης της περιοχής που τελικά θα ανεγερθούν, όποτε γίνει αυτό, οι νέες φυλακές....
Αν όλη η φασαρία γίνεται για τις θέσεις εργασίας, ας σκεφτεί κανείς ότι σε γενικές γραμμές αντιστοιχούν περίπου 4 εργαζόμενοι ανά κρατούμενο -κι αυτή η αναλογία ποτέ δεν υλοποιείται βεβαίως. Ας δει κανείς τι γίνεται στο μόλις πριν 4 χρόνια δημιουργημένο σωφρονιστικό κατάστημα υψηλής ασφαλείας στο Δομοκό, όπου περί τα 80 άτομα καλούνται να ανταποκριθούν στις ανάγκες φύλαξης περίπου 700 κρατουμένων.
Είναι γεγονός ότι εφετείο χωρίς φυλακές δε νοείται, αν και στη χώρα μας, μετά την Τουρκοκρατία, δεν είναι λίγα τα αδιανόητα που συνιστούν καθημερινότητα και παγιωμένο τρόπο σκέψης. Αν είναι πράγματι απαραίτητες οι νέες φυλακές στην Περιφέρεια Πελοποννήσου, το λογικό είναι να κατασκευαστούν στην περιοχή ευθύνης του Εφετείου Καλαμάτας, του μοναδικού εν Ελλάδι εφετείου που δεν διαθέτει σωφρονιστικό κατάστημα -αν και η περιφέρεια αυτή, ας σημειωθεί, δεν περιλαμβάνει μόνο τη Μεσσηνία...
Το ζήτημα, ωστόσο, είναι κατά πόσο -και πότε- η δημιουργία μιας φυλακής λειτούργησε αναπτυξιακά, όπως υποστηρίζεται, για την περιοχή στην οποία αυτή ανεγέρθηκε. Οι περιπτώσεις Ναυπλίου, Κέρκυρας, Κρήτης (Αλικαρνασσός), που πολύ... φοριούνται τελευταία ως "επιχειρήματα", ας μην εξετάζονται, μιας και οι εν λόγω περιοχές είναι έτσι κι αλλιώς τουριστικοί προορισμοί. Δεν περίμεναν... ανάπτυξη από τις φυλακές.
Από την άλλη πλευρά, αναρωτιέται κανείς γιατί άραγε σηκώθηκαν και οι... πέτρες, όταν γινόταν λόγος για ενδεχόμενη λειτουργία στη Μεσσηνία "στρατοπέδου συγκέντρωσης" μεταναστών -μιας, έτσι κι αλλιώς, απαράδεκτης τακτικής της Πολιτείας, που θυμίζει άλλες εποχές- στο πλαίσιο της επιχείρησης "Ξένιος Ζευς", επωνυμία απόλυτα αποτυχημένη και δυσφημιστική; Φαίνεται ότι οι Ελληνες έγκλειστοι είναι... φυλετικά ανώτεροι!
Καταλήγοντας, αν είναι να γίνουν φυλακές στη Μεσσηνία θα γίνουν. Αν όχι, δεν χρειάζεται να... καταριόμαστε διάφορους ότι απεργάζονται το κακό μας και περίπου "πήραν την μπουκιά από το στόμα μας". Υπάρχουν δυνατότητες και ευκαιρίες για πραγματική ανάπτυξη στην περιοχή μας, είτε στη Μεσσηνία ειδικότερα είτε στην Περιφέρεια Πελοποννήσου γενικότερα, οι οποίες δεν περνούν υποχρεωτικά από προαύλια φυλακών και υπερυψωμένες σκοπιές.
Αυτό που χρειάζεται είναι σχεδιασμός και στόχευση προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις, όχι σκόρπιες διεκδικήσεις, γενικότητες και πρωτοβουλίες -εντός και εκτός εισαγωγικών- επί παντός επιστητού, απλώς για να γίνεται ντόρος ή ορυμαγδός δηλώσεων και δελτίων Τύπου...
