Μικρός ο πολιτικός χρόνος ασφαλώς για ουσιώδη συζήτηση και ειδικά για υποψηφιότητες οι οποίες δεν είναι μεθοδευμένες από καιρό ή δεν στηρίζονται σε συγκροτημένους μηχανισμούς. Ομως η διαπίστωση είναι ότι οι εξαγγελίες δεν φείδονται υποσχέσεων μέσα από φράσεις κλισέ που προσδιορίζουν και το κεντρικό προπαγανδιστικό πλαίσιο των υποψηφίων. Από μια άποψη δεν είναι καθόλου κακό να έχει κάποιος έναν στόχο -ένα όραμα επί το… καλλιτεχνικότερο- για την περιοχή την οποία διεκδικεί να κυβερνήσει. Από την άλλη πλευρά όμως οι δήμοι δεν μπορούν να κυβερνηθούν με γενικότητες αλλά μέσα από ένα συγκροτημένο σχέδιο. Ενα σχέδιο το οποίο εδράζεται στην πραγματικότητα του καθενός δήμου και των μεγάλων ζητημάτων που υπάρχουν, θα προσεγγίζει ρεαλιστικά τις άμεσες λύσεις, θα θέτει οραματικά στοιχεία και προϋποθέσεις για την υλοποίησή τους.
Δεν προδικάζουμε από χέρι πως δεν υπάρχει πουθενά τέτοιο σχέδιο. Εκείνο για το οποίο είμαστε πεισμένοι, είναι το γεγονός ότι κατά κανόνα η πρακτική είναι "βλέποντας και κάνοντας" ειδικά την εποχή του "Καλλικράτη". Γιατί αποδείχτηκε ότι σχέδιο των δημάρχων ήταν απλώς τα… ιμάτια του ΕΣΠΑ από τα οποία προσπαθούν με διάφορους τρόπους να εξασφαλίσουν μερτικό. Αμέτρητες μελέτες έργων εκκρεμούσαν και εκκρεμούν, γεγονός που υποδηλώνει πέραν των άλλων ότι υπήρχε και υπάρχει η βάση για να κινηθεί η μηχανή των έργων εφόσον δεν χρειάζεται… (πολιτικό) λάδι για να ξεσκουριάσει. Οι υποσχέσεις χρηματοδότησης μέσω εντάξεων υπερβαίνουν κατά πολύ τα διαθέσιμα κονδύλια, δείγμα και του τρόπου λειτουργίας του πολιτικού προσωπικού και ενίοτε της υπαλληλίας.
Αν φύγουμε από τα έργα… ουδέν. Η αυτοδιοίκηση ως θεσμός σαρώνεται από τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα και οι δημοτικοί παράγοντες κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν ούτε τι συνέβη, ούτε τι θα συμβεί με τη συνέχιση αυτής της πολιτικής. Θεωρούν ως κάτι ξένο με την αυτοδιοίκηση τα όσα συμβαίνουν στην κεντρική πολιτική σκηνή, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι οι σχέσεις με τους μηχανισμούς εξουσίας και τους πάσης φύσεως διαμεσολαβητές. Με ελάχιστες εξαιρέσεις σιωπούν ακόμη και για πράγματα που θα πληρώσει ακριβά ο πολίτης, όπως είναι η υπόθεση της διαχείρισης των σκουπιδιών. Σιωπούν και εκμεταλλεύονται προς άγραν ψήφων τις νέες μορφές εργασιακής εξαθλίωσης των ανέργων. Ιδιωτικοποιούν εμμέσως ακόμη και τις δομές αλληλεγγύης, με αποτέλεσμα να γίνονται αντικείμενο κέρδους των μεσαζόντων που σπεύδουν να… προσφέρουν υπηρεσίες. Ο κατάλογος είναι μακρύς, οι άρχοντες βολεύονται στη λογική του κοινωνικού αυτοματισμού και χρησιμοποιούν ως πολιτικό λάφυρο την απασχολησιμότητα των ανθρώπων που ψάχνουν εναγωνίως κάποιο εισόδημα.
Με τέτοιου είδους σίγουρους προσανατολισμούς, τα ζητήματα της τοπικής οικονομίας έχουν αφεθεί στις… καλές προθέσεις κυβέρνησης και επενδυτών οι οποίοι εμφανίζονται κατά καιρούς. Η λογική έχει κολλήσει στο παρελθόν, οι τοπικοί άρχοντες βλέπουν μόνο τουρισμό και επισκέπτες καλλιεργώντας τις υπερβολικότερες των προσδοκιών σε μια επανάληψη των πρακτικών προηγούμενων δεκαετιών που συνέβαλαν στη διάλυση της παραγωγικής βάσης στην περιοχή. Με αγροτικά χαρακτηριστικά οι περισσότεροι δήμοι δεν διαθέτουν τη στοιχειώδη οργάνωση ενασχόλησης (πολιτικό προσωπικό, υπαλληλία) με τον κρίσιμο αυτό τομέα της οικονομίας πάνω στον οποίο θα πρέπει να χτιστεί το μέλλον του τόπου.
Πολλά θα μπορούσαμε να καταγράψουμε από εκείνα για τα οποία "χρεώνουμε" παλιούς και "ζητάμε" από τους καινούργιους. Οποιος και αν εκλεγεί θα βρεθεί μπροστά σε αυτά -και πολλά άλλα- ζητήματα και επ’ αυτών χρειάζονται απαντήσεις για έναν πολιτισμένο και ουσιαστικό προεκλογικό αγώνα.
Ηλίας Μπιτσάνης
