Εμεινα άφωνος όταν άκουσα το δήμαρχο Καλαμάτας Θανάση Βασιλόπουλο να μιλάει για το... 9ο Σύνταγμα Πεζικού και τον περιφερειάρχη Πελοποννήσου Παναγιώτη Νίκα να ανακοινώνει περήφανος(;) ότι ενδέχεται να επαναλειτουργήσει η σιδηροδρομική γραμμή Κόρινθος - Ναύπλιο.
Δεν ξέρω αν ο αείμνηστος Χαρίλαος Τρικούπης στριφογυρνάει ανήσυχος στον τάφο του, αλλά εγώ αισθάνθηκα την ανάγκη να πάω και να προσκυνήσω στο μνήμα του, καθώς κατάφερε τον 19ο αιώνα όσα δεν τολμούν να ονειρευτούν οι Πελοποννήσιοι πολιτικοί στο τέλος της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Με απλά λόγια: Ο Χαρίλαος Τρικούπης δημιούργησε τον 19ο αιώνα με πρωτόγονα μέσα το σιδηροδρομικό δίκτυο της Πελοποννήσου και το 2019 ο δήμαρχος Καλαμάτας δεν μπορεί να συνδέσει με τρένο το αεροδρόμιο με τη μεσσηνιακή πρωτεύουσα, ενώ ο περιφερειάρχης ούτε που σκέφτεται ότι το τρένο πρέπει να εξυπηρετεί τους επισκέπτες της Αρχαίας Ολυμπίας.
Ειλικρινά δεν περίμενα από το δήμαρχο Καλαμάτας να ανακοινώσει ότι θα κάνει... Κοπεγχάγη τη μεσσηνιακή πρωτεύουσα. Ούτε περίμενα από τον περιφερειάρχη να πει ότι θα γίνει... Τοσκάνη η Πελοπόννησος. Περίμενα όμως να ακούσω τουλάχιστον μια πρόταση αντί για τα συνήθη αιτήματα που ακούω τα τελευταία 30 χρόνια. Οπως αποδεικνύεται όμως η τοπική πολιτική ηγεσία δεν έχει να προσφέρει τίποτα απολύτως στην ανάπτυξη της Μεσσηνίας και άρα όσο λιγότερο εμπλέκεται στην οικονομική ζωή τόσο το καλύτερο για το νομό. Από εκεί και πέρα η τοπική ηγεσία μπορεί να συνεχίσει να υποβάλει δεκάδες αιτήματα στην εκάστοτε κυβέρνηση μέχρι να διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει... λεφτόδεντρο. Οι υπόλοιποι, όσοι δηλαδή δεν πιστεύουμε στην ύπαρξη του λεφτόδεντρου, εναποθέτουμε τις ελπίδες μας σε επενδύσεις, όπως αυτή της Costa Navarino, που πραγματικά άλλαξε τη Μεσσηνία.
