Ποια κουζίνα είναι τοπική; Είναι μεσσηνιακά τα προϊόντα που έχουν κατασκευαστεί με πρώτες ύλες Κίνας; Προσφέρει εδέσματα της μεσσηνιακής κουζίνας μια ταβέρνα που ζεσταίνει σε φούρνο μικροκυμάτων έτοιμες μερίδες από το σούπερ μάρκετ; Οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα θα έπρεπε να έχουν ήδη απαντηθεί από τους επιχειρηματικούς φορείς της Μεσσηνίας, αλλά δυστυχώς το τοπίο παραμένει ομιχλώδες, διευκολύνοντας τις αρπαχτές σε βάρος των επιχειρήσεων που πραγματικά αγωνίζονται να αναδείξουν τον γαστρονομικό πλούτο της Μεσσηνίας.
Μέσα σε αυτό το ομιχλώδες τοπίο, προϊόντα της τοπικής κουζίνας ισχυρίζεται ότι προσφέρει ακόμα κι όποιος μαγειρεύει λαδερά με... φοινικέλαιο και γεμιστά με σογιέλαιο. Σε κάθε περίπτωση, αν θέλουμε πραγματικά ο τουρισμός να προσθέσει αξία στο μεσσηνιακό εισόδημα, θα πρέπει να ενισχυθεί η κατανάλωση τοπικών προϊόντων καθιερώνοντας πρώτα απ’ όλα ένα "μεσσηνιακό σήμα" για τα προϊόντα και τις υπηρεσίες του νομού.
Προσωπικά θα ήμουν ευτυχής αν οι Πελοποννήσιοι ξεπερνούσαν τον άγονο τοπικισμό και δημιουργούσαν ένα "πελοποννησιακό σήμα" για τα προϊόντα όλου του Μοριά και όχι μόνο της διοικητικής Περιφέρειας Πελοποννήσου. Επειδή όμως παραμένω ρεαλιστής και δεν συζητώ ανέφικτα σχέδια τουλάχιστον μέχρι τη διοικητική ενοποίηση της Πελοποννήσου με πρωτεύουσα την Ολυμπία), ας δούμε μαζί κάποιους επιπλέον προβληματισμούς για την ταυτότητα των μεσσηνιακών προϊόντων:
Είναι μεσσηνιακό το προϊόν που παράγεται στο νομό από ξένο επιχειρηματία με αλλοδαπούς εργάτες και εισαγόμενες πρώτες ύλες; Η απάντηση σίγουρα δεν είναι απλή -ειδικά αν το προϊόν αυτό είναι ένα εξαιρετικά παρθένο ελαιόλαδο ή μια νόστιμη ποικιλία ντομάτας. Σίγουρα όμως θα πρέπει να καθοριστεί ένα ελάχιστο ποσοστό μεσσηνιακής προστιθέμενης αξίας (ή αμοιβής Μεσσήνιων παραγωγικών συντελεστών) για να χαρακτηριστεί ένα προϊόν μεσσηνιακό. Γιατί αν στη Μεσσηνία μένει, για παράδειγμα, μόνο ένα 10% του εισοδήματος από την παραγωγή και πώληση του προϊόντος, τότε μας έχουν πιάσει... κότσους και πουλάμε κοψοχρονιά το όνομα “Μεσσηνία”. Για τι είδους τοπική παραγωγή και για ποιο κέρδος θα μιλάμε αν έρθουν, ας πούμε, Λιθουανοί επιχειρηματίες να παραγάγουν καρπούζια Τριφυλίας με εργάτες από το Μπαγκλαντές, πληρώνοντας πενταροδεκάρες για ενοίκιο γης; ∆εν ξέρω καν αν έχουν έρθει ήδη.
Είμαι όμως απολύτως βέβαιος ότι όποτε κι αν έρθουν δεν θα τους δείτε, γιατί θα συστήσουν μια αφανή εταιρεία με ντόπιους νταραβερτζήδες, προκειμένου να κάνουν τη δουλειά τους ήσυχα κι απλά. Εννοείται ότι οι νταραβερτζήδες είναι συνήθως οι πιο φανατικοί... τοπικιστές, που διεκδικούν το ανέφικτο, ώστε να παραμένει ομιχλώδες το τοπίο και να κάνουν τις δουλειές τους ήρεμα κι απλά
Θανάσης Λαγός
