Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η ανομία δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο, εδράζεται στην ανεκτικότητα του μεσογειακού Νότου, που σε αντίθεση με τον προτεσταντικό Βορρά δεν θεωρεί την απαρέγκλιτη εφαρμογή των νόμων και των κανόνων ως αναγκαία προϋπόθεση για την κοινωνική συνεργασία και την οικονομική πρόοδο. Σε κάθε περίπτωση όμως, η ελληνική εφαρμογή των νόμων αλά καρτ είναι αναγκαία προϋπόθεση για τη συνέχιση των πελατειακών σχέσεων που υπονομεύουν την ισονομία και τη δημοκρατία. Βεβαίως δεν είναι λίγοι οι Έλληνες που πιστεύουν ότι στη δημοκρατία η πλειοψηφία μπορεί να καταπατά τα δικαιώματα των μειονοτήτων και για αυτό η προστασία των ανίσχυρων από τους ισχυρούς σπανίως απασχολεί τα αυτοδιοικητικά συμβούλια και το Κοινοβούλιο.
Μέσα σε αυτό το κοινωνικό πλαίσιο δεν είναι παράξενο που στην Ελλάδα μένουν ανεφάρμοστοι ακόμα και οι νόμοι για την προστασία της ανθρώπινης ζωής, με συνέπεια πολλοί Έλληνες να οδηγούν μοτοσυκλέτα χωρίς να φορούν κράνος και άλλοι τόσοι οδηγοί να περνούν με κόκκινο φανάρι. Εννοείται ότι όποιος τηλεφωνήσει στις αρχές για να ζητήσει την εφαρμογή του νόμου χαρακτηρίζεται αυτομάτως… ρουφιάνος από τους πολίτες που παρανομούν θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους και τις ζωές των άλλων. Ρουφιάνος θεωρείται επίσης όποιος καταγγείλει μόλυνση του περιβάλλοντος, ηχορύπανση, κατάληψη των πεζοδρομίων, φυτοφάρμακα σε φρούτα ή λαχανικά, φακελάκια σε δημόσια υπηρεσία. Αντιθέτως… αγωνιστής (του κόμματος και της ζωής) χαρακτηρίζεται όποιος απλώνει τις ξαπλώστρες στο κυμοθάλασσο, ενώ οι ανταγωνιστές του δεν τολμούν να περάσουν ούτε εκατοστό το θεσπισμένο όριο.
Εννοείται ότι το δίκιο του ισχυρού επικρατεί γιατί υπάρχει επικάλυψη αρμοδιοτήτων μεταξύ της κεντρικής διοίκησης, της αυτοδιοίκησης, των ελεγκτικών μηχανισμών και των υπολοίπων αρχών, με συνέπεια να μην ευθύνεται τελικώς κανένας για την καταστρατήγηση του νόμου. Από εκεί και πέρα, είναι θέμα χρόνου και μόνο οι ισχυροί να γίνουν ακόμα πιο ισχυροί και είτε να βάλουν αχυράνθρωπους στα κρίσιμα πόστα είτε να εξαγοράσουν όσους δεν κλείνουν τα μάτια στην παρανομία. Έτσι και αλλιώς όσοι ζητούμε ισότητα, δικαιοσύνη και ελευθερία είμαστε… ρουφιάνοι των κουτόφραγκων.
Θανάσης Λαγός
