Φυσικά, οδηγοί στο άρμα της μυθοπλασίας είναι οι δεξιοί και αριστεροί αιρετοί, που συνεχίζουν να πολιτεύονται σαν κομματάρχες της δεκαετίας του 1950. Του λόγου το ασφαλές επιβεβαιώνουν τόσο οι παιδικές χαρές σε χωριά χωρίς παιδιά όσο και η σπατάλη πολλών εκατομμυρίων ευρώ για εκκλησίες και μοναστήρια μηδενικού ιστορικού ενδιαφέροντος, που λειτουργούν δυο-τρεις φορές το χρόνο. Αν στο κάδρο προστεθεί και η σπατάλη δεκάδων εκατομμυρίων για δήθεν αναπτυξιακά έργα σε οικισμούς με μοναδικούς κατοίκους ελάχιστους υπερήλικους, που περιμένουν υπομονετικά το μοιραίο ταξίδι τους στον άλλο κόσμο, αρχίζει να σχηματίζεται μπροστά μας η εικόνα μιας σουρεαλιστικής και γι’ αυτό αδιέξοδης πολιτικής.
Ανεξάρτητα όμως από τις φαντασιώσεις και τις αυταπάτες των πολιτικών για την ελληνική ύπαιθρο, η ελληνική κοινωνία τα επόμενα δέκα χρόνια καλείται να αποφασίσει σιωπηρά ή δυναμικά αν θα εγκαταλείψει τους μικρούς οικισμούς ή αν θα αξιοποιήσει τον οικιστικό πλούτο που δημιούργησαν οι προηγούμενες γενιές. Μέχρι τώρα, η κοινωνία εγκαταλείπει σιωπηλά την ελληνική ύπαιθρο και αναζητά καλύτερες συνθήκες ζωής στα αστικά κέντρα. Η πορεία εγκατάλειψης της ελληνικής υπαίθρου θα λάβει διαστάσεις χιονοστιβάδας τα επόμενα χρόνια, επειδή θα φύγουν από τη ζωή και οι τελευταίοι ηλικιωμένοι που είναι συναισθηματικά δεμένοι με τα χωριά τους και με παραδοσιακές καλλιέργειες, όπως η σταφίδα και τα σύκα. Εννοείται ότι στα μικρά χωριά δεν πρόκειται να εγκατασταθούν ούτε οι δικαιούχοι του χρηματοδοτικού προγράμματος «Νέοι Γεωργοί», που έτσι κι αλλιώς ενδιαφέρονται κυρίως για τις κρατικές ενισχύσεις. Άλλωστε οι «Νέοι Γεωργοί», που θα δίνουν οδηγίες στους εργάτες γης, μπορούν να κατοικούν στην Καλαμάτα για να απολαμβάνουν τις υπηρεσίες ενός αστικού κέντρου (παιδικοί σταθμοί, φροντιστήρια ξένων γλωσσών, νοσοκομείο κ.λπ.) και να πηγαίνουν όποτε χρειάζεται στα αγροκτήματα.
Στα χωριά μπορούν να κατοικήσουν μόνο οικογένειες μεσηλίκων με ενήλικα παιδιά, και πάλι αν και εφόσον επιδοτηθεί η διαμονή τους. Σε κάθε περίπτωση, στους διαμένοντες σε μικρούς οικισμούς πρέπει να διασφαλιστεί ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, δωρεάν παροχή Διαδικτύου, ηλεκτρικού ρεύματος, νερού κ.λπ. Οι αναγκαίοι πόροι μπορούν να εξευρεθούν από τα «ταμεία» ενίσχυσης μη βιώσιμων καλλιεργειών και «αποζημιώσεων» καλλιεργειών από… φυσικά καιρικά φαινόμενα. Διαφορετικά, αν δηλαδή η Πολιτεία κρίνει ότι είναι ασύμφορη η επιδοτούμενη διατήρηση της ζωής στην ελληνική ύπαιθρο, ας ενισχυθούν οι δομές πρόνοιας των αστικών κέντρων και οι εισαγωγές κηπευτικών από την Πολωνία. Έτσι τουλάχιστον θα τρώει ο επισκέπτης της Μεσσηνίας φθηνή ντομάτα Βαρσοβίας και δεν θα πηγαίνει κατευθείαν στην Τουρκία για φθηνό πρωινό.
Θανάσης Λαγός
