Ομολογώ ότι αναθεώρησα πολλές απόψεις μου για τις πολιτικές προτεραιότητες μετά από ένα ταξίδι μου στο Μόναχο, όταν διαπίστωσα τις ευεργετικές συνέπειες της αξιόπιστης δημόσιας συγκοινωνίας και ειδικά του σιδηροδρόμου στη ζωή των ατόμων, που ανήκουν σε ευαίσθητες οικονομικές και ηλικιακές ομάδες.
Πηγαίναμε λοιπόν με το τρένο στο Οττομπρούν, μια πόλη 20.000 περίπου κατοίκων που έχει πάρει το όνομά της προς τιμήν του Όθωνα, επειδή εκεί τον αποχαιρέτησε ο πατέρας του, Λουδοβίκος Α’ της Βαυαρίας, όταν ερχόταν να γίνει βασιλιάς στην Ελλάδα. Στο ίδιο βαγόνι ήταν και πέντε υπερήλικες, φαίνονταν μεγαλύτεροι από 90 ετών, που κατέβηκαν σε κάποια στάση με τα ποδήλατά τους και πριν φύγει το τρένο χάθηκαν στο διπλανό δάσος. Αμέσως με τη σύζυγό μου είχαμε την ίδια σκέψη φωναχτά: «Πόσοι Μεσσήνιοι υπερήλικες έχουν τη δυνατότητα που έχουν οι Βαυαροί συνομήλικοί τους και πόσοι Μεσσήνιοι μένουν φυλακισμένοι στο σπίτι τους, επειδή δεν έχουν δυνατότητα μετακίνησης εξαιτίας της έλλειψης αξιόπιστης δημόσιας συγκοινωνίας και μέσων σταθερής τροχιάς;».
Η απάντηση είναι ντροπιαστική για το πολιτικό μας σύστημα και τα ελληνικά κόμματα, που παριστάνουν ότι ανήκουν στις μεγάλες ευρωπαϊκές οικογένειες της Σοσιαλδημοκρατίας και της Χριστιανοδημοκρατίας. Οι Έλληνες κατσαπλιάδες που παριστάνουν τους Ευρωπαίους, αντί να εκσυγχρονίσουν τον σιδηρόδρομο, τον ξερίζωσαν από την Πελοπόννησο, αφήνοντας στο έλεος της οικονομικής κρίσης τόσο αυτούς που δεν έχουν χρήματα να αγοράσουν αυτοκίνητο όσο και τους ηλικιωμένους, που έχουν την ευαισθησία να παραδώσουν το δίπλωμά τους πριν γίνουν επικίνδυνοι στους δρόμους. Βεβαίως, οι περισσότεροι macho δεν σκέφτονται ποτέ ότι υπάρχει ενδεχόμενο να γεράσουν και να μην μπορούν να οδηγήσουν.
Έτσι κι αλλιώς, οι μισοί Έλληνες αισθάνονται «θεοί» που δεν θα γεράσουν ποτέ και γι' αυτό συνεχίζουν να οδηγούν ακόμα και όταν τα παιδιά τους ζητούν να σταματήσουν, επειδή αντιλαμβάνονται τους κινδύνους. Σε αυτό το έλλειμμα ενσυναίσθησης οφείλεται σε μεγάλο βαθμό η απουσία κοινωνικής πολιτικής για τη μετακίνηση των ευάλωτων οικονομικά και ηλικιακά πολιτών. Και φυσικά, το έλλειμμα ενσυναίσθησης εύκολα μπορεί να γίνει μίσος και επιθετικότητα προς εκείνους που φοβούνται να γεράσουν σε μια χώρα χωρίς αξιόπιστη δημόσια συγκοινωνία.
