Για αυτό διαφωνώ καθέτως και οριζοντίως με όσους υποστηρίζουν ότι ένα κυβερνητικό διάλειμμα ΣΥΡΙΖΑ είναι αναγκαίο για να επιστρέψει η ελληνική κοινωνία στους δρόμους της λογικής. Μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα ωθήσει πολλούς δεξιούς σε πιο ακροδεξιές θέσεις και σύντομα θα εμφανιστεί ένα εθνικιστικό κόμμα για να καλύψει το κενό της Χρυσής Αυγής. Ετσι μετά το ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έχουμε μια ακροδεξιά κυβέρνηση και τη μεθεπόμενη μέρα μια νέα εμφύλια σύγκρουση μεταξύ αριστερών που δεν πήραν χαμπάρι ότι έπεσε η Σοβιετική Ενωση και δεξιών που ονειρεύονται ένα… σοβιετικό κράτος για να διορίσουν τα παιδιά τους.
Αλλωστε η πλειοψηφία των δεξιών και των αριστερών πιστεύει ακράδαντα ότι ο ελληνικός λαός είναι περιούσιος και ότι η οικουμένη για την προσφορά του στον πολιτισμό τού χρωστάει δανεικά και αγύριστα. Απλώς οι δεξιές φαντασιώσεις δίνουν έμφαση στο “ελληνικό”, ενώ οι αριστερές στο “λαϊκό”. Σύμφωνα λοιπόν με το δεξιό μεγαλοϊδεατισμό ο ελληνισμός είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος, ενώ σύμφωνα με τον αριστερό αντίλογο ο λαός είναι πάνσοφος και αλάνθαστος. Ολοι μαζί ψάχνουν για τον ηγέτη που θα αναδείξει το μεγαλείο της Ελλάδας και του λαού της. Στο παρελθόν, οι μεν πίστεψαν ότι ο ηγέτης αυτός ήταν ο… Κώστας Καραμανλής και οι δε έκαναν ρελάνς με το Γιώργο Παπανδρέου. Οταν ο Κώστας και ο Γιώργος πέταξαν το καράβι στα βράχια, οι “αλάνθαστοι Ελληνες” αντί να κάνουν αυτοκριτική για τις επιλογές τους, προτίμησαν να… αγανακτήσουν ώστε να μπορούν στη συνέχεια να αναζητήσουν σε άλλα κόμματα τους μεγάλους ηγέτες που θα αναδείξουν το μεγαλείο της Ελλάδας και του λαού της.
Αυτοί λοιπόν που προχθές πίστεψαν ότι ο Κώστας Καραμανλής είναι μεγάλος ηγέτης πολύ εύκολα αύριο θα πιστέψουν το ίδιο για οποιονδήποτε άλλο, αρκεί να τους κλείσει το μάτι και να τους υποσχεθεί επανίδρυση του κράτους με χιλιάδες διορισμούς. Οι άλλοι μισοί, αυτοί δηλαδή που πίστεψαν στο Γιώργο Παπανδρέου, θα στοιχηθούν με περισσή ευκολία πίσω από όποιον υποσχεθεί ότι “λεφτά υπάρχουν”. Στην ανάγκη και αν δεν βρεθούν νέοι ηγέτες, οι “αλάνθαστοι Ελληνες” θα ακολουθήσουν τα παλιά τους λάθη και για αυτό κανένας δεν αποκλείει την πιθανότητα να ξαναγίνουν πρωθυπουργοί οι Κώστας Καραμανλής και Γιώργος Παπανδρέου.
Αυτό που αποκλείεται να δούμε επί των ημερών μας ή σύντομα σε μια πιο αισιόδοξη εκδοχή, είναι να κυριαρχεί μια ρεαλιστική θεώρηση της πραγματικότητας μακριά από μεγαλοϊδεατισμούς και φαντασιώσεις. Ετσι και αλλιώς ελάχιστοι πιστεύουμε ότι η πρόοδος είναι θέμα θεσμών και όχι μεγάλων ηγετών. Ακόμα λιγότεροι πιστεύουμε ότι μεγάλοι είναι μόνο οι ηγέτες που δημιουργούν θεσμούς ανθεκτικούς στο χρόνο. Ανεξάρτητα όμως από το τι πιστεύει η πλειοψηφία, ένας ηγέτης χαρακτηρίζεται ως μεγάλος όταν κυβερνώντας δημιουργεί θεσμούς που θα λειτουργούν ακόμα και αν αναλάβουν την διακυβέρνηση οι ανίκανοι εκλεκτοί του “αλάνθαστου λαού”. Σε κάθε περίπτωση η κυβέρνηση Σαμαρά θα ήταν επιτυχημένη αν άφηνε μια τόσο ισχυρή Ελλάδα που δεν θα τρόμαζε τους επενδυτές, ακόμα και αν το αλάνθαστο εκλογικό σώμα ψήφιζε για πρωθυπουργό τον… Μίκυ Μάους. Δυστυχώς όμως το “success story” αποδείχτηκε τόσο μικρό ώστε να καταρρεύσει το χρηματιστήριο μπροστά στο ενδεχόμενο εκλογών.
Δυστυχώς όμως δεν απέτυχε μόνο ο Αντώνης Σαμαράς να δημιουργήσει ισχυρούς θεσμούς. Στην μεταπολεμική Ελλάδα οι πολιτικοί ακόμα και όταν μπορούσαν δεν δημιούργησαν αποτελεσματικούς θεσμούς. Αντίθετα γκρέμισαν τους θεσμούς στελεχώνοντας το κράτος με ανίκανους συγγενείς, φίλους και κομματικούς οπαδούς. Στο όνομα κάποιας μεγάλης ιδέας αλλά με μοναδικό στόχο την παραμονή στην εξουσία, οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις διέλυσαν τα πάντα και στη θέση τους άφησαν μόνο εν δυνάμει πελάτες που πιστεύουν σε… μεγάλες ιδέες. Μεταξύ άλλων ο ελληνισμός, η δημοκρατία, η κοινωνική δικαιοσύνη, η πατρίδα, η αξιοκρατία, η εθνική ανεξαρτησία και ο σοσιαλισμός δυσφημίστηκαν πλήρως από τις μεταπολεμικές κυβερνήσεις και κατάντησαν λέξεις κενές περιεχομένου που μπορούν να χρησιμοποιηθούν από οποιονδήποτε φαντασιόπληκτο πιστεύει ότι οι μεγάλοι ηγέτες χτυπάνε το χέρι στο τραπέζι ζητώντας δανεικά και αγύριστα για να κάνουν διορισμούς. Ετσι φτάσαμε σήμερα η μισή Ελλάδα να πιστεύει ότι θα μας σώσει ο Αλέξης Τσίπρας και η άλλη μισή να θεωρεί ότι οι Ελληνες θα βάλουν μυαλό μετά την αποτυχία του Αλέξη και ότι επιτέλους θα διαλέξουν στη συνέχεια τον πραγματικό σωτήρα. Εγώ όπως καταλάβατε, πιστεύω ότι όσο η πλειοψηφία των Ελλήνων αναζητεί σωτήρες τόσο θα κατεβαίνουμε την κλίμακα της ευημερίας και ότι τελικώς θα μας κυβερνούν πολιτικοί που πιστεύουν ότι θα παραμείνουν κυβερνήτες μόνο και μόνο επειδή οι αντίπαλοί τους είναι… επικίνδυνοι.