Νέα μέλη υποδέχθηκε από χθες η ακαδημαϊκή κοινότητα. Με την ανακοίνωση των βάσεων και των τελικών αποτελεσμάτων χιλιάδες νέοι, φοιτητές πλέον και όχι μαθητές, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό είδαν τα όνειρά τους να γίνονται πραγματικότητα και πλέον ετοιμάζονται να ξεκινήσουν τη νέα τους ζωή. Χωρίς όμως καμία διάθεση απότομης... προσγείωσης, δυστυχώς για κάποιους ξεκινάει μία πορεία που σαφώς αρχίζει ωραία, αλλά πιθανόν να τελειώνει με... πόνο. Και λέμε πόνο γιατί όλοι πλέον γνωρίζουμε ότι η τριτοβάθμια εκπαίδευση ναι μεν παρέχει γνώσεις υψηλού επιπέδου, όμως συχνά δεν υπάρχει πεδίο εφαρμογής τους παρά μόνο στο... Ταμείο Ανεργίας. Κανείς δεν ενημερώνει τους υποψήφιους φοιτητές για τις επί της ουσίας προοπτικές που υπάρχουν μέσα από την κάθε σχολή και για το ρεαλιστικό τους μέλλον, αλλά τους προετοιμάζουν με βάση μία ιδανική κατάσταση. Θα μπορούσε κανείς εύκολα να παρομοιάσει το σύστημα αυτό ως... κρεατομηχανή. Από τη μία μπαίνει η πρώτη ύλη και μετά από “κατάλληλη επεξεργασία” βγαίνει κιμάς, με τον οποίο κάποιοι θα φτιάξουν και θα φάνε τα... μπιφτέκια τους. Η πρώτη ύλη όμως θα έχει γίνει κιμάς και αυτό δεν αλλάζει. Ετσι είναι κύριοι, η κόλαση της ανεργίας δεν είναι μόνο απότοκο της οικονομικής κρίσης, αλλά και της πολιτικής που ακολουθείται σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης με αποκορύφωμα το σύστημα εισαγωγής και... εξαγωγής από την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Ας τελειώσει λοιπόν κάποτε αυτή η νεοελληνική νοοτροπία ότι κάποιος για να ανέβουν οι μετοχές του πρέπει να τελειώσει σώνει και καλά τις κορυφαίες σχολές για να μπορεί η οικογένειά του να κοκορεύεται στη γειτονιά μέχρι φυσικά να τους προσγειώσει η ωμή πραγματικότητα.

Υ.Γ.: Οπως και να έχει πάντως από καρδιάς καλή συνέχεια όχι μόνο σε αυτούς που τα κατάφεραν, αλλά και σε αυτούς που δεν τα κατάφεραν. Αλλωστε αυτά είναι σχετικά και θα κριθούν στην πορεία.