Το πρωινό των εθνικών εορτών είναι συνήθως πάντα χαρμόσυνο. Η οικογένεια θα ξυπνήσει από νωρίς για να πιει τον καφέ της παρέα με τα εορταστικά πρωινά ενημερωτικά δελτία, θα αναπολήσει τις αναμνήσεις και τις αφηγήσεις του παππού από το Μέτωπο, θα δει να "σφάζονται" στα κανάλια οι μεν και οι δε για το αν θα πρέπει οι αλλοδαποί να σηκώνουν τη σημαία.
Λίγο αργότερα, οι μεγάλοι θα βάλουν τα καλά τους για να βγουν στην παρέλαση, τα παιδιά θα κρατήσουν τα σημαιάκια τους και όλοι θα πάρουν τη σωστή θέση πίσω από τα σχοινιά για να παρακολουθήσουν τα τμήματα που θα παρελάσουν.
Απέναντι, στον "ασβέστη" που λέγανε και παλιότερα, θα καθίσουν οι πολιτικές αρχές του τόπου. Οι οποίες θα κατέβουν με βήμα γοργό από τον κεντρικό δρόμο της πόλης για να πάρουν τις θέσεις τους. Θα σταθούν αγέρωχοι, ενώ οι πολίτες θα τους καλημερίζουν.
Θα χειροκροτήσουν τους μαθητές, τους στρατιώτες, όμως, με μεγαλύτερη θέρμη θα χειροκροτήσουν τους μαθητές του Ειδικού Δημοτικού Σχολείου και του ΕΕΕΕΚ Καλαμάτας. Ολος ο κόσμος θα τα χειροκροτήσει πιο έντονα, αυτό είναι λογικό και ανθρώπινο, όμως ειδικά για τους εκπρόσωπους της πολιτικής ζωής, αυτό ζητάει μια δεύτερη ανάλυση.
Τα "παιδιά αυτά", όπως πολλές φορές αναφέρονται σε εκείνα, είναι τα ίδια παιδιά στα οποία τα υπουργεία αργούν να στείλουν δασκάλους. Στων οποίων τα σχολεία η χρηματοδότηση αντί να αυξάνει - λόγω ομολογουμένως αυξημένων αναγκών - μειώνεται. Είναι τα παιδιά για τα οποία έχουν φτιαχτεί ως προσβάσιμοι ελάχιστοι δρόμοι της πόλης, ράμπες και διαβάσεις (σε περιπτώσεις κινητικών προβλημάτων).
Ομως και οι υπόλοιποι πρέπει να σκεφτούμε και τις δικές μας πράξεις, πριν προβούμε στο "εύκολο" χειροκρότημα... Αν σταθμεύσαμε ποτέ ένεκα βαρεμάρας σε θέση αναπήρου, αν στρέψαμε ενοχλημένοι το βλέμμα αλλού, στη θέα ενός παιδιού με νοητική υστέρηση, αν δεν κάναμε κάτι για να στηρίξουμε κατ' ουσίαν την οικογένειά του... Φυσικά και να τα χειροκροτήσουμε και σήμερα και πάντοτε.
Ας κάνουμε όμως και κάτι πέρα από αυτό, από το αυτονόητο.
Τα αυτονόητα ποτέ δεν ήταν βήμα προς εξέλιξη, ποτέ δεν ήταν βάση για βελτίωση. Ειδικά σε αυτή τη χώρα, που ακόμη, δεν έχουμε κατακτήσει ούτε αυτά...

Γιούλα Σαρδέλη