Μαρία Τομαρά

Πάντα μου φαινόταν τόσο ψεύτικο, τόσο υποβολιμαίο, τόσο δήθεν και τελικά τόσο μα τόσο άχρηστο, όλο αυτό το τζέρτζελο που γινόταν κάθε που πλησίαζαν Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά. Λες και φορούσαμε απ' αυτά τα χοντρά γυαλιά με τους φακούς που μόλις αφήνουν να φαίνεται ένα παραμορφωμένο μάτι, και τα βλέπαμε όλα χαρούμενα, φωτεινά, αισιόδοξα, γιορταστικά. Ακου 'κεί γιορταστικά!
Γιορταστικά απέξω μας, ναι! Και δώσ'του να πάρουμε φόρεμα για το ρεβεγιόν και μετά να το χαρεί η ντουλάπα, και να τα καινούργια στολίδια για το δέντρο και το σπίτι που μεταμορφωνόταν από τα πολλά μπιχλιμπίδια. Και φώτα, φώτα, φώτα... Πολύχρωμα, ζαλιστικά, σε σχήμα καμπάνας, ταράνδου, στρουμπουλού πλάσματος (και καλά Αϊ-Βασίλης), φωτοσωλήνες που ζώναν τα κάγκελα στα μπαλκόνια. Και καροτσιές τα ψώνια από τα σούπερ μάρκετ, με κάτι γκουρμεδιάρικα μπινελίκια που λες και τα τρώγαμε και στην καθημερινότητά μας. Που αν δεν υπήρχε στο γιορτινό τραπέζι καμαμπέρ, δεν μας κατέβαινε μπουκιά από τη γαλοπούλα και τα υπόλοιπα -πάντα πολλά κρεατικά- του τραπεζιού.
Ολα τα παραπάνω, σκοπίμως τα βάζω σε χρόνο παρελθοντικό. Γιατί φέτος διαπιστώνω ότι μας κόπηκαν τα πολλά, μας κόπηκε η φόρα. Ο άλλος κάτι επειδή τσιτώνεται με τα κάθε λογής χαράτσια, κάτι επειδή δεν έχει διάθεση μέσα στη γενικότερη κατήφεια, κάτι που τον έχει πιάσει η ντροπή (καιρός ήταν) για να μην τον κράξουνε με τις υπερβολές του, ευτυχώς μαζεύτηκε.
Και δεν λέω γι' αυτούς που έχουν ακόμα και θα έχουν πάντα, οπότε δεν τα υπολογίζουν. Αλλά γι' αυτούς που καμώνονταν τους αβέρτους παίρνοντας εορτοδάνεια.
Επιτέλους, αν έπρεπε να έρθει άνω κάτω η παγκόσμια οικονομία για να συμμαζευτούμε μερικοί απ' τις ανούσιες υπερβολές... τι να πω; Χαλάλι!