Θα πρέπει να κατανοήσουμε, πάντως, ότι τα εντυπωσιακά ποσοστά αύξησης των διακινούμενων επιβατών που βλέπουμε τα τελευταία χρόνια στο “Καπετάν Βασίλης Κωνσταντακόπουλος”, απλώς δηλώνουν ότι τα προηγούμενα χρόνια το αεροδρόμιο της Καλαμάτας είχε... ελάχιστη κίνηση.

Οπως και να ’χει όμως, το γεγονός είναι ότι οι πραγματικοί αριθμοί έχουν εκτοξευθεί για τα δεδομένα του τοπικού μας αεροδρομίου, το οποίο -παρ’ όλες τις εξαγγελίες που γίνονται κατά καιρούς- εξακολουθεί κάθε καλοκαίρι να λειτουργεί σχεδόν σε 24ωρη βάση ανά εβδομάδα, με το ελάχιστο δυνατό προσωπικό. Οσο φιλότιμο κι αν επιστρατευθεί ωστόσο, οι πραγματικές ανάγκες σε προσωπικό -προκειμένου να “βγαίνουν” οι βάρδιες για τις ώρες που πρέπει να μένει ανοιχτό ένα χαρακτηρισμένο ως διεθνές αεροδρόμιο με αυξημένη ημερήσια κίνηση- παραμένουν επιτακτικές, πλην όμως δεν προκύπτει καμία ουσιαστική ενίσχυση του στελεχιακού δυναμικού του αερολιμένα.

Σίγουρα είναι καλό να διαφημίζουμε -εντός και εκτός εισαγωγικών- το αεροδρόμιο της Καλαμάτας ως πύλη προς 20 και πλέον ευρωπαϊκούς προορισμούς. Ακόμα καλύτερο είναι να μιλάμε για τη γεωμετρική αύξηση των διακινούμενων από αυτό επιβατών από χρόνο σε χρόνο.

Αυτό που οπωσδήποτε είναι κακό όμως, είναι να αρκούμαστε στην απλή -ή και... διθυραμβική- παράθεση των πιο πάνω, χωρίς να επιδιώκουμε ούτε μια στοιχειώδη κάλυψη των στελεχιακών αναγκών του διεθνή αερολιμένα της μεσσηνιακής πρωτεύουσας.

Τώρα, φυσικά, μπορεί κανείς να επικαλεστεί το θολό τοπίο και τη γενικότερη ασάφεια που υπάρχει σχετικά με το μέλλον του αεροδρομίου της Καλαμάτας, το οποίο διατίθεται προς... αποεπένδυση, “πακέτο” με άλλα, στον δεύτερο γύρο των ιδιωτικοποιήσεων περιφερειακών αεροδρομίων της χώρας μας. Τα προηγούμενα χρόνια, όμως, ποια δικαιολογία υπήρχε;

Βασίλης Γ. Μπακόπουλος