Αρκεί όμως μία πόλη να έχει απλώς κοντά ένα βουνό για να το επικαλείται ως τουριστική ατραξιόν ή από μόνο του δεν φτάνει;

Αν βουνό εννοούμε απλώς τη φυσιολατρική διάσταση του Ταϋγέτου, προφανώς και πρόκειται πραγματικά για μία περιοχή πολύ όμορφη, που κάποιος αξίζει να την επισκεφθεί. Ο ορεινός όγκος στέκει περήφανος, αλλά συνάμα παρατημένος. Και αυτό δεν έχει να κάνει με το γεγονός ότι όλο και λιγότεροι άνθρωποι επιλέγουν να κατοικούν στα χωριά καταγωγής τους, αλλά και με το γεγονός ότι περιμένει εδώ και πολύ καιρό τις δράσεις για την ανάπτυξή του, που έχουν διατυμπανιστεί από τη δημοτική αρχή.

Σε θετική κατεύθυνση φυσικά η υπογραφή της σύμβασης εκμίσθωσης του “Τουριστικού”, που μαζί με τις 2-3 ακόμα ταβέρνες που λειτουργούν σε όλη τη διαδρομή της εθνικής οδού Καλαμάτας - Σπάρτης προσπαθούν να κρατήσουν την περιοχή ζωντανή ακόμα και για τις λίγες εκατοντάδες κατοίκων, που διαμένουν εκεί.

Δεν αρκεί όμως αυτό, αλλά όπως και κατά το παρελθόν έχουμε γράψει απαιτείται ένα οργανωμένο πρόγραμμα ήπιας τουριστικής ανάπτυξης, που θα επαναφέρει τον Ταΰγετο στο μυαλό των Καλαματιανών και των επισκεπτών ως μία καλή επιλογή για αποδράσεις καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου.

Την ευθύνη για την εκπόνηση ενός τέτοιου προγράμματος έχει προφανώς ο Δήμος Καλαμάτας σε πρώτη φάση. Από εκεί και πέρα στην προσπάθεια αναζήτησης πόρων για την υλοποίησή του προφανώς και θα χρειαστούν και άλλες συμμαχίες. Oπως λοιπόν διεκδικήθηκαν και τελικά εξασφαλίστηκαν μέσω του αναπληρωτή υπουργού Ανάπτυξης Αλέξη Χαρίτση τα 3 εκατ. για τη βελτίωση του οδικού δικτύου, που οδηγεί στα χωριά του Ταϋγέτου, έτσι θα πρέπει να μπει στόχος για την υλοποίηση ενός ρεαλιστικού πλάνου, που θα δώσει μία άλλη πνοή στη ζωή στο βουνό.