Ωστόσο, μια πιο ψύχραιμη ματιά μάλλον θα έκανε το αίμα μας να παγώσει, καθώς το -κατά τ’ άλλα- αναπτυσσόμενο αεροδρόμιο έχει σοβαρό πρόβλημα να εξυπηρετήσει τις ανάγκες των αφικνούμενων επιβατών ως προς την μετάβασή τους προς διάφορους προορισμούς στον νομό μας.

Ετσι, για όσους από τους επιβάτες δεν τους περιμένουν λεωφορεία ξενοδοχείων ή μισθωμένα ταξί -μια περίπτωση με πολλές... περικοκλάδες-, όπως επίσης και για όσους δεν θέλουν να νοικιάσουν αυτοκίνητο, αλλά... απλώς να πάνε στην Καλαμάτα βρε αδερφέ, μία φαίνεται να είναι η λύση:

Περπάτημα, όπως οι δύο που το επιχείρησαν το περασμένο Σάββατο το βράδυ, βαδίζοντας στον θεοσκότεινο δρόμο Μεσσήνη – Ασπρόχωμα και συνεχίζοντας στον επίσης κατασκότεινο δρόμο από τον κόμβο του Ασπροχώματος μέχρι τη νέα είσοδο της Καλαμάτας, που επίσης είναι θεοσκότεινη από το δρόμο προς Ακοβίτικα μέχρι την Αρτέμιδος - με την εξαίρεση ενός μικρού τμήματος λίγο μετά το ΒΙΟΠΑ.

Θα περίμενε κανείς ότι η συγκοινωνία ενός σημαντικού -όπως διαφημίζεται, από αυτούς που το διαφημίζουν ως “πύλη εισόδου” στη “μυθική Πελοπόννησο”- αεροδρομίου, να είναι τουλάχιστον στοιχειώδης: με λυμένο το θέμα των ταξί, με συγκεκριμένα ωράρια δρομολογίων του υπεραστικού ΚΤΕΛ και με δρόμο που που θα πληροί τις ελάχιστες προδιαγραφές ενός wanna be ποιοτικού τουριστικού προορισμού.

Δυστυχώς, αυτά τα στοιχειώδη δεν υφίστανται, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για την εικόνα που επιδιώκουμε να “περάσουμε” στο εξωτερικό.

Εκτιμώ ότι οι δύο τουρίστες που συνάντησα το Σάββατο το βράδυ να το έχουν “κόψει” ποδαράτα για την Καλαμάτα έφτασαν τελικά στον προορισμό τους, δεν υπήρξε στα τοπικά μέσα ενημέρωσης αναφορά για κάποιο... τροχαίο εκείνο το βράδυ... Ευτυχώς...