Αν μη τι άλλο, είναι τουλάχιστον πρωτότυπο το “επιχείρημα” που πριν μερικά χρόνια είχε χρησιμοποιήσει ο δήμαρχος Καλαμάτας ότι τόσο ο κόσμος, όσο και οι δημοσιογράφοι… βαριούνται στις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου της μεσσηνιακής πρωτεύουσας, επειδή -κατά την άποψη που είχε εκφράσει τότε ο Π. Νίκας- οι μειοψηφίες δίνουν έκταση σε θέματα ανούσια, με τοποθετήσεις που διαρκούν υπερβολικό χρόνο.

Στα δημοτικά συμβούλια, ως βουλευόμενα όργανα, κανονικά δεν θα έπρεπε να υφίσταται πρόβλημα όταν γίνεται διαβούλευση, αναπτύσσονται απόψεις, προκύπτουν ερωτήσεις, δημιουργούνται απορίες. Αλλωστε, πάντα υπάρχει ο κανονισμός που -έστω θεωρητικά- μπορεί να αντιμετωπίσει περιπτώσεις ατέρμονων επαναλήψεων, είτε από την πλειοψηφία, είτε από τις μειοψηφίες, είτε από τον… δήμαρχο. Φυσικά, αυτό προϋποθέτει ότι το προεδρείο έχει τον τρόπο και την επάρκεια να τον εφαρμόσει προς πάσα κατεύθυνση.

Επομένως, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται -δεν θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται- η διαβούλευση, η συζήτηση, οι παρατηρήσεις επί των προτεινόμενων θεμάτων ως απόπειρα… κωλυσιεργίας στη λειτουργία του όποιου δημοτικού συμβουλίου.

Το δημοτικό συμβούλιο δεν σημαίνει αυτοματοποιημένες -πόσω μάλλον… χρονομετρημένες- διαδικασίες, που ολοκληρώνονται μόλις χτυπήσει το καμπανάκι. Αλλωστε… καμπανάκι για τη λήξη του κάθε γύρου υπάρχει μόνο στην πυγμαχία, όχι σε βουλευόμενο Σώμα.

Για να μην αδικήσω, πάντως, τον δήμαρχο ως προς την παλιά του εκείνη άποψη, οφείλω να δηλώσω ότι είχε δίκιο σε εκείνη την αναφορά του καθώς υπήρχαν φορές που δημοτικοί σύμβουλοι επαναλάμβαναν εαυτούς ή αναλώνονταν επί μακρόν σε δευτερεύουσες λεπτομέρειες.

Οι σκέψεις αυτές, εννοείται -υποθέτω- έχουν να κάνουν με τη γενικότερη εικόνα που επικρατεί στις συνεδριάσεις δημοτικών συμβουλίων, όχι μόνο στην Καλαμάτα, αλλά και στη Μεσσήνη, καθώς δεν είναι λίγες οι φορές που τα πράγματα στα δύο αυτά Σώματα “ξεφεύγουν” -και πάντα με ασήμαντες αφορμές...

Βασίλης Γ. Μπακόπουλος