Με τις ανάλογες συνέπειες βέβαια τόσο για τη δύστυχη την πανίδα των δασών αυτών, όσο και για το κλίμα γενικότερα. Φέτος, ας ευχηθούμε να μείνει η κατάσταση ως έχει, με τις “συνήθεις” φωτιές και τα “συνήθη” καμένα στρέμματα...

Βλέποντας την κατάσταση από μια σχετικά ασφαλή -χρονικά- απόσταση διαπιστώνουμε δυο - τρία σημαντικά δεδομένα. Το πρώτο είναι ότι στην Ελλάδα οι φωτιές και οι καμένες δασικές εκτάσεις είναι πάρα πολλές, περισσότερες απ’ όσες θα δικαιολογούσε η όποια στατιστική. Το δεύτερο δεδομένο είναι ότι σε ελάχιστες περιπτώσεις γίνονται αναδασώσεις -τεχνητές ή φυσικές- και σε ακόμα λιγότερες εδαφοπροστασία. Το τρίτο δεδομένο είναι ότι όσο καλοί κι αν είναι οι σχεδιασμοί επί χάρτου, κάπου φαίνεται να χάνουμε το παιχνίδι όταν από το χάρτη περνάμε στην πραγματικότητα.

Τελικά, τι έχουν βρει όλα αυτά τα χρόνια οι αρμόδιες αρχές και η πολιτεία; Πόσες από τις καμένες εκτάσεις είναι πράσινες -από χορτάρι, έστω- και πόσες έχουν γίνει οικόπεδα; Πόσες φορές έχουν δημοσιοποιηθεί ονόματα καταπατητών ή φερομένων ως ιδιοκτητών οικοπέδων, οι οποίοι τα πουλάνε σε ανύποπτους που θέλουν σπίτι στην εξοχή;

Να με συγχωρεί η χάρη τους, αλλά πέρα από τα μεγάλα λόγια και τα ατελείωτα ξεκατινιάσματα στα τηλεοπτικά παράθυρα μετά από κάθε “πύρινη λαίλαπα”, οι δασικές εκτάσεις στη χώρα μας μειώνονται, ενώ τα ελάχιστα αγρίμια είτε καίγονται ζωντανά, είτε καταστρέφεται ο βιότοπός τους και υποχρεώνονται σε λιμοκτονία.

Κατά τ’ άλλα, εμείς εγκλωβισμένοι στη μιζέρια της κρίσης που -κακά τα ψέματα- εξακολουθούμε να υφιστάμεθα την τελευταία δεκαετία, όλο και λιγότερη σημασία φαίνεται να δίνουμε σε ζητήματα που κυριολεκτικά μπορούν να στηρίξουν το μέλλον μας.

Τουλάχιστον, ας γίνει κάτι -έστω και προεκλογικά- για να έχουμε κάτι να λέμε ως δικαιολογία στις ψυχές που χάθηκαν πέρυσι στο Μάτι...

Βασίλης Γ. Μπακόπουλος