Τα γράμματα έπαψαν να ’ναι πια της μόδας. Αργούν πολύ να φτάσουν στους προορισμούς τους, τη στιγμή που τα ηλεκτρονικά μηνύματα φτάνουν αστραπιαία, όσο άτσαλα και κακογραμμένα κι αν είναι… Ενα γράμμα από τα "παλιά" όμως, τα γραμμένα στο χέρι, με υπομονή και δέος, ένα τέτοιο ένιωσα πως θα ’θελα να συντάξω. Για έναν ποιητή της ζωής και της τέχνης.
Το Θοδωρή Βλαχοδημήτρη δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω από κοντά. Το 2005 έφυγε από τη ζωή, λίγους μήνες μετά την τελευταία του συνέντευξη, την οποία είχε δώσει στην "Ε". Στην πρόσφατη εκδήλωση που διοργάνωσαν προς τιμήν του οι φιλόλογοι της Μεσσηνίας, τα λόγια του δεν ακούγονταν μόνο ποιητικά, αποδείχθηκαν και προφητικά. Ντρεπόμουν. Ντρεπόμουν γιατί εκείνος ανήκε σε μια γενιά που πάλευε από τα γεννοφάσκια της, όχι μόνο για την επιβίωση, αλλά και για τις αξίες της ειρήνης, του ανθρωπισμού, της ισότητας. Για τα ιδανικά της Αριστεράς και της Δημοκρατίας, που τόσο βέβηλα έπιασαν στο στόμα τους τόσο πολλοί, μέχρι και σήμερα.
Τι να σου ’γραφα στο γράμμα, "Αγιε της Αριστεράς", όπως σε είχαν πει εκείνοι που σε αγαπούσαν; Πως στη χώρα που τίμησες και αγάπησες, τα πράγματα ευτελίστηκαν, χειροτέρεψαν; Πως τα ποιήματα των τραγουδιών αντικαταστάθηκαν με σλόγκαν; Πως η ελληνική γλώσσα συρρικνώθηκε στα στόματα των μαθητών; Εγινε πικρή, πιο σύντομη και κακόηχη, χωρίς ρομαντισμό;
Ευαγγελίστηκες έναν κόσμο που οι λαοί δεν θα μάλωναν άλλο. Αποτύπωσες με λόγια της καρδιάς τα όσα είχες ζήσει εδώ στην Πυλία και ένιωσες τον εαυτό σου ίδιο με κάθε φτωχό, χτυπημένο, πεινασμένο και αδικημένο άνθρωπο του κόσμου. Τι να σου γράφαμε οι σημερινοί; Που μόνο από τους καναπέδες τους επαναστατήσαμε;
Για την αγάπη μιλούσες πολύ κι έγραψες πως "Οποιος μιλάει μ’ αγάπη, μ’ αγάπη πληρώνεται". Βάλσαμο τα λόγια σου και βαριά ευθύνη για τις γενιές που θα ’ρθουν. Αυτές για τις οποίες, εσύ -σε αντίθεση με τόσους άλλους- πάλεψες για να κάνεις τον κόσμο λίγο καλύτερο.