Στην εποχή αυτή η λέξη "απέναντι" έχει ταυτιστεί με πράγματα και θεωρίες που μας διαχωρίζουν, εμάς τους ανθρώπους, με ιδέες που μας κάνουν να διαφωνούμε και να επιχειρηματολογούμε, να νιώθουμε ολοένα και πιο μόνοι.  

Από μόνη της η λέξη "επικοινωνία" έχει πλέον ξεπέσει και τείνει να γίνει μουσειακό είδος, σαν παλιός δύσκολος όρος που ξεχύθηκε από τα λεξικά του Τζάρτζανου. "Επικοινωνία δεν παίζει". Δεν είναι τυχαίο που το λένε όλοι με ύφος πρωθυπουργού και σιγουριά πενηντάρη. Κι ας είναι πιτσιρίκια. 

Τέρμα τα ραβασάκια, η κουβέντα, οι ερωταπαντήσεις, ο ρομαντισμός και οι βλακείες. "Μα πού ζεις; Και τολμάς να εκπλήσσεσαι; Ντροπή και μόνο που το σκέφτηκες"!  

Το μόνο που θα βιώσεις ή θα δεις σαν σαχλή μεταγλωττισμένη ταινία  μπροστά σου είναι αυτή: η σχέση με τον απέναντι. Ενα ωραίο παραμύθι  χωρίς δράκους, αλλά μόνο με υπερβολικά βαμμένες πριγκίπισσες. Με αμφίβολο χάπι εντ, αλλά με σαφώς προδιαγεγραμμένη πορεία. Οταν πρέπει σώνει και ντε να αποδείξεις κάτι, θα δεις από το πουθενά να ξεπροβάλλει μπροστά σου ο ήρωας του παραμυθιού της κάθε προσωπικής ιστορίας. Ο απέναντι. Ο απέναντι τύπος, είναι η παρέα σου, ο φίλος σου για απόψε. Οχι πολλά χαμόγελα, όχι υπερβολές, όχι ξανοίγματα, είπαμε δεν χωράνε εδώ ρομαντισμοί. Κάνε λίγο chill out με τη μουσική, άναψε και λίγο αισθησιακά ένα τσιγάρο και πάμε πάλι να πάρουμε την επιβεβαίωσή μας για απόψε.  

Δεν είναι και για χόρταση. Φτάνει όσο πήρες για απόψε κουβέντα, παρέα και νοιάξιμο. Το άλλο Σάββατο πάλι. Και άμα τύχει να έχεις κάποιον απέναντι. 

Δεν είναι τέλεια η ζωή; Δε θέλεις να ζήσεις άλλες τόσες;