Η ψυχολόγος και πρόεδρος του Δικτύου Κική Πετρουλάκη πολύ εύστοχα αντιπαρέβαλε τις συνθήκες που ζούμε όλοι/ες σήμερα, στην εποχή του κορονοϊού, με αυτό που καθημερινά βιώνει μία γυναίκα θύμα ενδοοικογενειακής βίας: φόβο, άγχος, απώλεια ελέγχου. Οπως χαρακτηριστικά είπε “αν και οι ίδιες συχνά το αμφισβητούν στην αρχή, οι γυναίκες που έχουν υποστεί ενδοοικογενειακή βία, είναι πολύ δυνατές. Καταφέρνουν και επιβιώνουν σε συνθήκες που ελάχιστες από εμάς θα μπορούσαν”.
Εκεί ωστόσο που στάθηκα περισσότερο ήταν σε όσα είπε σχετικά με την πρώιμη καλλιέργεια στερεοτυπικών αντιλήψεων για το φύλο, ως μια από τις βασικές αιτίες του φαινομένου. Με άλλα λόγια, το πώς ο δράστης δικαιολογείται και γίνεται κοινωνικά αποδεκτός. Οι δράστες μάλιστα θεωρούν ότι δικαιούνται να κάνουν όλα αυτά που κάνουν σε βάρος των γυναικών. Η κακοποίηση είναι ζήτημα ισχύος και ελέγχου.
Κι επειδή είναι εύκολο σε κάποιον να πει “μα γιατί δεν φεύγει;” ή ακόμα και να ξεστομίσει “κάτι της αρέσει για να μένει...”, επισημαίνω αυτό που όλοι οι επαγγελματίες διαπιστώνουν στο πεδίο και ανέδειξε και η κ. Πετρουλάκη: Οι κακοποιημένες γυναίκες χρήζουν μιας ολιστικής υποστήριξης ώστε να καταστούν αυτάρκεις και οικονομικά αυτοδύναμες. Για να φύγει μια γυναίκα από το κακοποιητικό περιβάλλον του σπιτιού της είναι απαραίτητη η κάλυψη των βασικών αναγκών της, η ασφάλεια, η οικονομική ανεξαρτησία και η νομική υποστήριξη και συμβουλευτική. Γι' αυτό και η αντιμετώπιση του φαινομένου είναι ευθύνη τόσο του ευρύτερου οικογενειακού, όσο και κοινωνικού περιβάλλοντος της γυναίκας. Ιδιαίτερα στην εποχή που διανύουμε μπορούν να βοηθήσουν αναφέροντας εκείνοι/ες τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας που αντιλαμβάνονται στον περίγυρό τους.