Να δεις μια μιζέρια που νιώθω τώρα που πλησιάζουν οι γιορτές, τώρα που τα πάντα -«ωραία και μεγάλα φωτισμένα», όπως λέει ο ποιητής- θέλουν να με κάνουν να δηλώσω ευτυχισμένος, σώνει και καλά, ξεχνώντας πού -και κυρίως γιατί- έχω οδηγηθεί τα δύο τελευταία χρόνια.
Επίπλαστες εικόνες στις διαφημίσεις με τα ζεστά δωμάτια, με το έλατο στη γωνία και την οικογένεια χαρούμενη και ροδοκόκκινη -κάτι σαν... ψητό στον αέρα του φούρνου- να ανταλλάσσει ασπασμούς, αγκαλίτσες και δώρα υπό τους ήχους χριστουγεννιάτικων, κατανυκτικών ασμάτων. Κλασικά... ελληνικό, όσο και το... «Μόνος στο σπίτι»!
Πείτε με ξενέρωτο βρε παιδιά, πείτε με αντιδραστικό, πείτε με όπως νομίζετε - αλλά γιατί έχω την αίσθηση ότι τα ελληνικά Χριστούγεννα (η Πρωτοχρονιά λιγότερο, ίσως) έχουν μετατραπεί σε ένα κακέκτυπο... υπερατλαντικών Χριστουγέννων;
Είναι αυτό το πλαστικό, το δήθεν και το κάπως που -βρε παιδιά- ως λαός δεν το είχαμε. Μας προέκυψε όμως, αφού εισάγουμε -λάθος! εισαγάγαμε- άκριτα οτιδήποτε...
Με τις ευλογίες, βέβαια, της Πολιτείας που εξακολουθεί να παροτρύνει από κάθε ραδιοφωνική και τηλεοπτική συχνότητα -ιδιωτική και κρατική- να αυξήσουμε τις επιδόσεις μας στον τζόγο, να πάρουμε μέρος σε «κληρώσεις» γελοίων διαγωνισμών, να μετάσχουμε σε «μαραθώνιους αγάπης» που καταλήγουν σε μαραθώνιους ματαιοδοξίας των μετεχόντων σε αυτούς...
Θα ήθελα να ήταν ανθρώπινες οι γιορτές που έρχονται. Μια ευκαιρία για αληθινή κατάνυξη -κι όχι υποχρεωτικά με τη θρησκευτική έννοια. Ενας δρόμος για έναν καλύτερο εαυτό από τον καθένα μας. Μια «επιδότηση» γνήσιου απολογισμού και παντελής άρνηση της αυτοπροβολής μέσα από τις «φιλανθρωπίες».
Κάποτε ξέραμε το «πτωχός, πλην τίμιος». Κι αν ακόμα έχετε πρόβλημα να συμβιβαστείτε με το πρώτο, τώρα που διακόπηκε ο απότομος νεοπλουτισμός μας, τουλάχιστον φυλάξτε ως κόρη οφθαλμού το δεύτερο. Για εσάς, απέναντι στον εαυτό σας…

Βασίλης Μπακόπουλος