Αυτό αναρωτιέται δημόσια εκπαιδευτικός με ανάρτησή της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Φυσικά, δεν είναι μόνο δική της απορία, αλλά και πολλών ακόμα ανθρώπων, όπως και δική μου απορία. Γιατί όπως σκέφτεται και η εκπαιδευτικός, έτσι κι εγώ φέρνω μπροστά μου την εικόνα στα υπό κατάληψη σχολεία και ρωτώ: Οταν αυτά τα… ανήσυχα και μαχητικά παιδιά κλείνονται σε ένα σχολείο για να υπερασπιστούν τα δικαιώματα που τα ίδια πιστεύουν ότι στερούνται, ενώ είναι το ένα πάνω στ’ άλλο, χωρίς μάσκες, χωρίς αποστάσεις, χωρίς κανένα μέτρο, περνώντας όλα μαζί ατελείωτες ώρες, κινδυνεύουν λιγότερο από το αν έκαναν μάθημα με μάσκα και κρατώντας αποστάσεις στα διαλείμματα; Ή μήπως οι καταστροφές στη δημόσια περιουσία και η στέρηση του δικαιώματος των υπόλοιπων μαθητών να βρίσκονται στο σχολείο τους, κρύβουν βαθιές δημοκρατικές αντιλήψεις που εμείς οι μεγαλύτεροι δεν αντιλαμβανόμαστε γιατί δεν είμαστε αρκετά μαχητικοί στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας;
Κι εδώ θα συμφωνήσω ξανά με την εκπαιδευτικό, η οποία θεωρεί πως “όλα είναι μια παράσταση” κι όσο μια μερίδα μαθητών κάνει πάρτι στις κλειστές αίθουσες των σχολείων, οι συμμαθητές τους κάθονται σπίτι τους και συνεχίζουν το πρόγραμμα σπουδών τους κανονικά στα φροντιστήρια και στα ιδιαίτερα. Μια κακοπαιγμένη παράσταση, έτσι έχουν καταλήξει να είναι οι καταλήψεις και η επανάληψή τους κάθε χρόνο, χρόνια και χρόνια τώρα, το μόνο που έχει πετύχει είναι την απαξίωση του δημόσιου σχολείου και το μόνο κάθε φορά που αλλάζει είναι τα προσχήματα. “Είναι το θεατρικό έργο ενός πεθαμένου -βαθύτατα ταξικού- δημόσιου σχολείου”, διαπιστώνει η εκπαιδευτικός αναρωτώμενη “γιατί η κοινωνία δεν αντιδρά; Γιατί δεν θέλει, γιατί δεν μπορεί ή, απλώς, γιατί δεν τη νοιάζει;”.