Από τον καιρό που στη ζωή μας μπήκε η οικονομική και αργότερα η υγειονομική κρίση, άλλαξαν όλα όσα ξέραμε ή θεωρούσαμε ως δεδομένα. Η κοινωνική αλληλεγγύη απέκτησε άλλη έννοια από αυτήν που είχαμε συνηθίσει. Πολίτες άρχισαν να συσπειρώνονται και να διοργανώνουν συσσίτια αλληλεγγύης, ανταλλακτικά παζάρια ή να συστήνουν εθελοντικές ομάδες στήριξης, στις οποίες εντάσσονται ιδιώτες και επιστήμονες -όπως γιατροί, καθηγητές και ειδικοί ψυχικής υγείας- με σκοπό να προσφέρουν δωρεάν τις υπηρεσίες τους σε όσους τις έχουν ανάγκη. Δηλαδή, εν ολίγοις, ο εθελοντισμός έγινε υπόθεση των πολλών, ένα αντίδοτο στη χωρίς αμφιβολία δύσκολη συγκυρία που πλήττει όλο και μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού ως συνέπεια της υγειονομικής κρίσης.
Κι η προσπάθεια που γίνεται από τους εθελοντές είναι αξιέπαινη, αλλά δυστυχώς περιορίζεται στα μεγάλα αστικά κέντρα και τις πρωτεύουσες των νομών. Οικογένειες και άτομα που ζουν στην περιφέρεια δεν επωφελούνται από τις υπηρεσίες υποστήριξης των εθελοντικών ομάδων, γιατί δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση, ενώ και οι κοινωνικές δομές των περισσότερων περιφερειακών δήμων είτε υπολειτουργούν, είτε δεν μπορούν να καλύψουν τις πραγματικές ανάγκες.
Επιπρόσθετα ο πολίτης θα πρέπει να ξέρει ποιες είναι οι ομάδες κοινωνικής προσφοράς και πού μπορεί να τις βρει. Ομως κανείς δεν έχει επιχειρήσει να οργανώσει και να συντονίσει μια προσπάθεια για να καλύψει το κενό ενημέρωσης, δίνοντας τη δυνατότητα πρόσβασης σε όσους έχουν ανάγκη βοήθειας να βρουν αυτό που τους λείπει. Στόχος θα πρέπει να είναι ο πολίτης που έχει ανάγκη ή θέλει να διαθέσει διάφορα είδη ή υπηρεσίες, να μπορεί να απευθυνθεί σε έναν φορέα που θα τον φέρει σε επαφή με οργανώσεις ή συλλόγους που ήδη δραστηριοποιούνται σε έναν κοινωνικό τομέα.