Η συζήτηση αυτή διεξάγεται ουσιαστικά σε δύο πεδία: Πρώτον στις αλλαγές σε κεντρικό επίπεδο με την κατάργηση της απλής αναλογικής, την εκλογή δημάρχων και περιφερειαρχών με 43% από τον α’ γύρο, πενταετή θητεία και όριο 3% για την εκλογή συμβούλων. Και δεύτερον στις αλλαγές που επέρχονται στην εκλογή των τοπικών συμβουλίων, όπου καταργείται η ξεχωριστή κάλπη και ουσιαστικά επανέρχεται η εναρμόνιση των συμβουλίων σε κοινότητες άνω των 500 κατοίκων με τη δημοτική πλειοψηφία.
Κι αν η πρώτη αλλαγή έρχεται επιχειρώντας να διορθώσει αρρυθμίες, που λαμβάνουν χώρα σε αρκετά δημοτικά συμβούλια ελλείψει της απαραίτητης κουλτούρας συνεργασιών, ποιο είναι άραγε το σκεπτικό για την κατάργηση της ξεχωριστής κάλπης για τις τοπικές κοινότητες;
Η επαναφορά του παλιού εκλογικού καθεστώτος φαίνεται ότι μάλλον θα φέρει ξανά τη σχέση εξάρτησης των τοπικών υποψηφίων με τις δημοτικές αρχές και ουσιαστικά θα περιορίσει τις επιλογές, που έχει ένας ψηφοφόρος για την περιοχή του. Με την ξεχωριστή κάλπη στις τελευταίες εκλογές, δόθηκε η δυνατότητα σε ψηφοφόρους να επιλέξουν δήμαρχο από έναν πολιτικό χώρο και τοπικό ψηφοδέλτιο από διαφορετικό, κρίνοντας π.χ. ότι ο δεύτερος έχει να προσφέρει περισσότερα στην περιοχή τους. Και επίσης θα ξεκινήσει ξανά το γαϊτανάκι ανεύρεσης υποψηφίων από τις δημοτικές παρατάξεις στα χωριά, απλώς και μόνο για να συμπληρώσουν τα όρια εκλογιμότητας. Δεν έχουν ξεχαστεί ακόμα τα φαινόμενα υπερήλικων υποψηφίων, που καλά-καλά δεν γνώριζαν ότι συμμετέχουν στις εκλογές ως υποψήφιοι.
Αντιδράσεις για τις αλλαγές στα τοπικά ψηφοδέλτια έχουν ξεσηκωθεί από το μεγαλύτερο μέρος των εν ενεργεία προέδρων και αυτό που μένει να δούμε είναι εάν τελικά οι φωνές αυτές θα εισακουστούν ή εάν τελικά θα δημιουργηθεί ξανά η σχέση εξάρτησης δημοτικής αρχής - προέδρων.