Πάντα; Ναι, πάντα γιατί οι θεσμοί είναι σχεδιασμένοι για να μπορούν. Γιατί, παρόλο που μετά το κύμα αποκαλύψεων για βιασμούς ανηλίκων αναδύεται επιτακτικά η ανάγκη δημιουργίας ενός κοινωνικού δικτύου προστασίας για το παιδί, στην ελληνική νομοθεσία υπάρχει ήδη μια σειρά άρθρων, που δημιουργεί ομπρέλα προστασίας. Αρχής γενομένης από το ελληνικό Σύνταγμα που ορίζει την προστασία της αξίας του ανθρώπου ως πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας, εξειδικεύοντας μάλιστα, σε επόμενα άρθρα, στην αναγκαιότητα προστασίας της παιδικής ηλικίας από το κράτος. Οπως και η Διεθνής Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού ορίζει σειρά δικαιωμάτων για την προστασία των παιδιών.
Ωστόσο, στην πραγματική ζωή διαπιστώνουμε ότι παραβιάζονται στο μεγαλύτερο μέρος τους. Αν και ο νόμος μπορεί να προστατεύσει το παιδί, οι δυσκολίες προκύπτουν στην εφαρμογή του, καθώς υπάρχουν τεράστια κενά που συνδέονται κυρίως με τους υπολειτουργούντες κοινωνικούς θεσμούς.
Η εξασφάλιση στην πράξη του δικαιώματος προστασίας ενός παιδιού από κάθε μορφή βίας και κακομεταχείρισης χρειάζεται ένα ισχυρό σύστημα υποστήριξης, με δυνατότητες άμεσων παρεμβάσεων, με πλήρη στελέχωση, με μέσα και επιμόρφωση, με δυνατότητες εποπτείας και θεσμικής συνεργασίας. Μόνο τότε θα μπορούμε να μιλάμε για ουσιαστική παρέμβαση στις περιπτώσεις παιδιών που τα δικαιώματά τους παραβιάζονται ή παιδιών που βρίσκονται σε κίνδυνο.
Επίσης, σημαντικό είναι τα ίδια τα παιδιά και οι έφηβοι να έχουν τη γνώση και τον τρόπο να υπερασπίζονται τον εαυτό τους, αλλά και να σέβονται και να υποστηρίζουν τα άλλα παιδιά. Και, δυστυχώς, με ευθύνη των ενηλίκων, στο κομμάτι της εκπαίδευσης των παιδιών στην υπεράσπιση του εαυτού τους έχουμε ακόμη δρόμο.