Τα καλοκαίρια συνηθίζω να φιλοξενώ αγαπημένους ανθρώπους στην πόλη και μαζί τους να ανακαλύπτω ξανά την Καλαμάτα με τη ματιά της επισκέπτριας.

Σίγουρα η Καλαμάτα είναι μια όμορφη πόλη πίσω από τις γραφικότητες και την αναρχία στον δημόσιο χώρο. Ομως κουράζει να απολογείσαι συνεχώς στους φιλοξενούμενούς σου γιατί στους πεζόδρομους του Ιστορικού Κέντρου και του κέντρου της πόλης θα πρέπει, εκεί που κάνουμε αμέριμνοι τον περίπατό μας, να πεταγόμαστε ξαφνιασμένοι στην άκρη επειδή ένα αυτοκίνητο ή μηχανάκι περνάει εκείνη την ώρα, ή γιατί έχει μετατραπεί σε μόνιμο πάρκινγκ ο πεζόδρομος. Κουράζει κάθε φορά που με την πρώτη μπόρα οι δρόμοι της γίνονται αδιάβατοι από τα νερά, αλλά και όταν περπατώντας από το σπίτι μου προς το κέντρο της κι έχει βρέξει, να περνάω από γλιστερές και ημιβυθισμένες στο νερό ράμπες αναπήρων. Λες και οι άνθρωποι με αναπηρίες προορίζονται να κινούνται μόνο ηλιόλουστες μέρες, γιατί οι ράμπες κατασκευάζονται για να δείξουμε την… κοινωνική μας ευαισθησία και όχι για να εξυπηρετούν αυτούς που πρέπει.

Αγανακτώ όταν τα φρεάτια φράζουν από τα σκουπίδια που πέφτουν από τους κάδους απορριμμάτων χωρίς καπάκια, όπως και όταν δεν υπάρχει κανένας σεβασμός στον δημόσιο χώρο από μικρούς και μεγάλους ή όταν ανεξέλεγκτα -όπως έγραψε και ο συνάδελφος Θανάσης Λαγός- νεαροί με σκέιτμπορντ μετατρέπουν σε πίστα επίδειξης ένα μνημείο τέχνης. Οπως αγανακτώ και με αυτούς που δικαιολογούν τα… παιδιά, τους αυριανούς δηλαδή πολίτες, οι οποίοι δεν θα ξέρουν από όρια και υποχρεώσεις, άρα δεν θα μπορούν να διεκδικήσουν και τα δικαιώματά τους.

Θέλω να ζω σε μια πόλη που σέβεται τον δημόσιο χώρο, τον πολιτισμό και την ιστορία της, που τιμά την τοπική διατροφική κουλτούρα, που παράγει και δημιουργεί κατά κανόνα και όχι κατ’ εξαίρεση, που θέτει στόχους για το μέλλον, και όχι στον… φθηνό προορισμό του Σαββατοκύριακου, όπως διαμορφώνεται η Καλαμάτα.