Το λευκό κάλυπτε τις πρασινίλες που είχαν αφήσει η υγρασία και τα νερά του χειμώνα, που στάλαζαν στο τσιμέντο. Αυτή την εικόνα μου έφερε συνειρμικά στο μυαλό η επιχείρηση "σκούπα" που έγινε  πριν από λίγες μέρες σε καταυλισμό τσιγγάνων στην Καλαμάτα. Μια μεγάλη αόρατη τρομακτική σκούπα σάρωσε τα ψευτουπάρχοντα των πολυμελών οικογενειών και τα στοίβαξε σε φασαριόζικα datsun. Η επιχείρηση σκούπισε... αυτά που βλέπει η πεθερά που λέει και ο λαός, τα μάζεψε δηλαδή όπως όπως τα σκουρόχρωμα πιτσιρίκια και τους συγγενείς τους και αυτά παραχώθηκαν "κάτω από το χαλί", σε μια άλλη περιοχή, μέχρι να ξαναφύγουν και από εκεί. Δε λέω, πραγματικά η περιοχή ήταν τίγκα στο σκουπίδι και προφανώς ακόμη πιο τίγκα στο μικρόβιο, αλλά δε μπορεί ο κάθε στοιχειωδώς νοήμων άνθρωπος να μην ταραχτεί όταν βλέπει τα μικρά να μαζεύουν ξυπόλυτα μέσα στα χορτάρια τα δικά μας σκουπίδια, δηλαδή τα "πράγματά" τους. Τα παιδιά που δεν έζησαν ποτέ ως παιδιά και που η ζωή τους δεν ξέρει κανείς αν θα βελτιωθεί ποτέ. Και εμείς οι μπαλαμοί πετάμε σκουπίδια γύρω μας. Πετάμε κάτω τις γόπες, τους καφέδες, αφήνουμε τα τσιγκάκια στο γήπεδο ή στο συναυλιακό χώρο μόλις φύγουμε. Σκουπίζουμε το πεζοδρόμιό μας και παρατάμε ό,τι μαζέψει το φαράσι στην είσοδο του γείτονα. Δεν είμαστε κι εμείς τέλειοι, πεντακάθαροι, αψεγάδιαστοι. Τα σκουπίδια προέρχονται από εμάς και σε εμάς καταλήγουν. Κάτι λοιπόν η "σκούπα", κάτι το "σφουγγάρι" που είχε πει παλιότερα ο πρωθυπουργός, ξυπνούν τη νοικοκυρά μέσα μας και μας κάνει να θέλουμε να δούμε τον τόπο πεντακάθαρο, αψεγάδιαστο, όμορφο, άσπιλο και τακτοποιημένο. Ο τόπος όμως είναι καθρέφτης μας και εμείς δεν είμαστε τίποτε από τα παραπάνω. Είμαστε απλώς... άνθρωποι.