Εκλογές είχε την Κυριακή και τη Δευτέρα το Εργατικό Κέντρο Καλαμάτας για την εκλογή της νέας του διοίκησης, αλλά δεν ενδιαφέρθηκε κανένας πέρα από τα 182 άτομα - μέλη 36 συνδικαλιστικών σωματείων της πόλης, που είχαν δικαίωμα ψήφου.
Η απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος έχει πιάσει ταβάνι, δεν πάει άλλο. Και όχι άδικα. Συνδικαλισμός κομματικός, κυβερνητικός, εργοδοτικός, συμβιβασμένος, μακριά από τις ανησυχίες και τις αγωνίες των εργαζομένων, από την πραγματική κατάσταση στην αγορά εργασίας. Συνδικαλισμός που περιορίζεται σε τυπικές ανακοινώσεις και συγκεντρώσεις αδιάφορες μόνο και μόνο για το απεργιακό “καθήκον”. Δεν μιλάμε για επαναστάσεις και ρήξεις, αλλά για αιτήματα που θα διεκδικηθούν με συνέπεια ανεξάρτητα από το κόμμα που κυβερνάει, ώστε οι εργαζόμενοι να πληρώνονται και να ασφαλίζονται, να μπορούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια.
Αλήθεια, αυτοί οι 182 σύνεδροι - μέλη πρωτοβάθμιων σωματείων που είχαν δικαίωμα ψήφου, πού βρίσκονται στις απεργιακές συγκεντρώσεις; Συμμετέχουν στις απεργίες που προκηρύσσει η ΓΣΕΕ, ενημερώνουν, συζητούν με τους συναδέλφους τους; Ρητορικά τα ερωτήματα. Την απάντηση τη δίνει η εικόνα των συγκεντρώσεων και η απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος.
Πρόσφατα στο Εργατικό Κέντρο οργανώθηκε ανοιχτή συνέντευξη Τύπου για το νομοσχέδιο για το ΕΣΥ, που ψηφίστηκε από την κυβέρνηση κι έγινε νόμος του κράτους. Ολοι τόνισαν, ανεξάρτητα από την κομματική τους τοποθέτηση, ότι διαλύει τη δημόσια υγεία, δημιουργεί ταξικές διαφορές κι εμπόδια στην πρόσβαση των φτωχών πολιτών - ασθενών στη δημόσια υγεία. Το Εργατικό Κέντρο Καλαμάτας, όπου πραγματοποιήθηκε η συνέντευξη, άφαντο. Ο φορέας που εκπροσωπεί τους εργαζόμενους, τους πιο φτωχούς, δεν κατέθεσε την άποψή του. Η απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος έχει εξήγηση.