Μήνυμα στην κυβέρνηση έστειλε και η Καλαμάτα με τη μεγάλη προχθεσινή απεργιακή συγκέντρωση ότι η τραγωδία - έγκλημα στα Τέμπη δεν θα ξεχαστεί και δεν πρέπει να συγκαλυφθεί, αλλά να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι. Και το έκανε με δυνατή φωνή, με θόρυβο, οργή και θυμό, για να λάμψει η αλήθεια.

Δεν αποδέχθηκε, αλλά αποδοκίμασε, εμμέσως πλην σαφώς, την παραίνεση του ιεράρχη στους συγγενείς των θυμάτων, στους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους, να τα τιμούν με σιωπή, με βουβό πόνο και όχι με θόρυβο. Αντέδρασε, όπως αντέδρασαν και χιλιάδες άλλοι διαδηλωτές σε περιοχές της πατρίδας μας, στην άποψη του ιεράρχη ότι “για άλλη μια φορά η μικροπολιτική έρχεται να καλύψει την ουσιαστική πολιτική”.

Μικροπολιτική δεν είναι ο θυμός και η οργή, ο ανείπωτος πόνος των γονιών που έχασαν τόσο άδικα και τραγικά τα παιδιά τους, αλλά η υποκρισία, η κοροϊδία των πολιτικών, που υπόσχονται άπλετο φως αλλά στην πράξη κάνουν ό,τι μπορούν για να συγκαλυφθεί το έγκλημα και να μην αποδοθούν οι ευθύνες εκεί που πρέπει.

Πώς να αισθανθεί ένας γονιός που έχασε το παιδί του στα Τέμπη, όταν βλέπει την Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής να κλείνει τα μάτια στις ευθύνες των υπουργών που δεν υλοποίησαν τη σύμβαση για την τηλεδιοίκηση και τα συστήματα ασφαλείας, που θα απέτρεπαν τη σύγκρουση των τρένων και την τραγωδία; Όταν βλέπει την Εξεταστική να μιλάει για το ανθρώπινο λάθος του σταθμάρχη και να μην ασχολείται με το ρουσφέτι της μετάταξής του και την ευθύνη αυτών που το έκαναν; Όταν ακούει υπουργό να υποστηρίζει ότι αν μιλούσαν για τους κινδύνους στην κυκλοφορία του σιδηροδρόμου, δεν θα έμπαινε κανείς στο τρένο; Όταν ο υπουργός που παραιτήθηκε υποκριτικά, θέτει ξανά υποψηφιότητα, εκλέγεται πανηγυρικά και έχει το θράσος να κάνει και δήλωση στην επέτειο της τραγωδίας;

Με θόρυβο οφείλουν να εκφράσουν τον πόνο τους οι γονείς των θυμάτων, για να στείλουν ξεκάθαρο μήνυμα ότι έχουν καταλάβει την υποκρισία και την κοροϊδία και δεν την ανέχονται.