Δεκτό κατά πλειοψηφία έγινε χθες από την αρμόδια επιτροπή της Βουλής, το νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας για την ίδρυση μη κρατικών Πανεπιστημίων στην Ελλάδα και σύμφωνα με τον κοινοβουλευτικό προγραμματισμό το θέμα θα εισαχθεί στην Ολομέλεια για συζήτηση την Τετάρτη και θα έχει ψηφιστεί έως την Παρασκευή.
Η συζήτηση για την ίδρυση μη κρατικών Πανεπιστημίων είναι εδώ και αρκετά χρόνια ανοιχτή και πλέον η κυβέρνηση έφερε “ζεστά” το θέμα στο πολιτικό προσκήνιο εξασφαλίζοντας ουσιαστικά τις προϋποθέσεις για να υπερψηφιστεί το θέμα… ντριμπλάροντας το Σύνταγμα και το άρθρο 16. Κάτι για το οποίο έγκριτοι συνταγματολόγοι έχουν εκφράσει τη σύμφωνη γνώμη τους και άλλοι την αντίθεσή τους. Το θέμα εν τέλει θα κριθεί στο Συμβούλιο της Επικρατείας με δεδομένο ότι την Παρασκευή η ίδρυση μη κρατικών Πανεπιστημίων θα είναι νόμος του κράτους.
Ως προς την σκοπιμότητα του συγκεκριμένου νομοθετήματος υπάρχει σημαντική μερίδα του κοινού, που δεν θα είχε αντίρρηση για να προχωρήσει η εν λόγω μεταρρύθμιση, αν διασφαλιζόταν αφενός ότι δεν θα οδηγηθεί σε απαξίωση το δημόσιο Πανεπιστήμιο και αφετέρου οι φοιτητές που θα αποφάσιζαν να διεκδικήσουν την εισαγωγή τους σε αυτά δεν θα έμπαιναν εκεί ουσιαστικά μόνο λόγω της τυχόν οικονομικής τους ευχέρειας, αλλά πληρώντας συγκεκριμένα εκπαιδευτικά κριτήρια που θα ισχύουν και για τους επίδοξους φοιτητές στα δημόσια Πανεπιστήμια.
Δυστυχώς όμως η συζήτηση εδώ και χρόνια έχει περιοριστεί στη μεταρρύθμιση γύρω από την τριτοβάθμια εκπαίδευση και ελάχιστα ουσιώδη συζητιούνται για την πρωτοβάθμια και την δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Πώς είναι δυνατόν να συζητάμε για την κορυφή της πυραμίδας, αν από τη βάση του το σύστημα χρήζει δομικών αλλαγών, ώστε να ακολουθήσει τόσο τον σύγχρονο τρόπο ζωής, όσο και τις πραγματικές ανάγκες των παιδιών;
Ένα νέο εκπαιδευτικό σύστημα δομημένο καλά από τη βάση του και κοινά αποδεκτό σε σημαντικό βαθμό από μεγάλο μέρος του πολιτικού συστήματος και με την διασφάλιση, ότι θα εφαρμοστεί για πολλά χρόνια και δεν θα υπόκειται σε… κοπτοραπτική κάθε χρόνο, θα μπορούσε να λειτουργήσει ευεργετικά για την ελληνική κοινωνία.
Να δώσει στα παιδιά πραγματικά χρήσιμη γνώση μακριά από την… παπαγαλία, να ανιχνεύσει εγκαίρως τις ιδιαίτερες δεξιότητές τους και να τα στρέψει σε κατευθύνσεις, όπου όχι απλώς μπορούν να βρουν το συντομότερο δουλειά, αλλά και εξελιχθούν περαιτέρω.
Το αν τελικά τα μη κρατικά Πανεπιστήμια θα φέρουν μία νέα μέρα στην ελληνική εκπαίδευση ή θα λειτουργήσουν απλώς ταξικά και θα αποτελέσουν την “ταφόπλακα” των δημόσιων ΑΕΙ θα το δούμε προσεχώς.
Αλλά όσο δεν εστιάζουμε στο εκπαιδευτικό σύστημα από τη βάση του, τότε όλο και οι διάφορες παθογένειες θα αντικατοπτρίζονται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση (δημόσια ή ιδιωτική) και τότε κάθε φορά θα είναι πολύ αργά για δάκρυα.