Τέτοια φαινόμενα μάλιστα δεν τα συναντάμε μόνο σε σχολεία της περιφέρειας, αλλά ακόμα και στα κέντρα των πόλεων. Μπορεί φυσικά σε αυτή την κατάσταση να έχει μερίδιο και η έλλειψη φύλαξης λόγω των γνωστών ζητημάτων με τους σχολικούς φύλακες, αλλά η ρίζα του κακού είναι πολύ βαθύτερη και φθάνει ακόμα και στα πρώτα μαθητικά χρόνια των... δραστών. Ολα αυτά είναι φυσικά άμεσα συνδεδεμένα με την ψυχολογική ανισορροπία αυτών των ατόμων, τα οποία εκτονώνονται πάνω στα σχολικά κτήρια προκαλώντας φθορές τις οποίες καλείται στη συνέχεια να πληρώσει ο καθένας από εμάς. Οι εκδηλώσεις βίας με θύματα είτε άτομα, είτε κτήρια φυσικά δεν είναι καινούριο φαινόμενο στην ελληνική κοινωνία, αλλά όσο η κρίση βαθαίνει αυτά θα πληθαίνουν. 

Τα περιστατικά αυτά θα πρέπει πλέον να λειτουργήσουν ως καμπανάκι για όσα έρχονται στη συνέχεια. Αν δεν αλλάξουμε ρότα, θα πρέπει πιο επιτακτικά από ποτέ να τεθούν σε εφαρμογή προγράμματα ψυχολογικής παρακολούθησης και στήριξης των μαθητών από τις μικρές ηλικίες, καθώς με αυτό τον τρόπο όχι μόνο θα προλάβουμε σε μεγάλο βαθμό ανάλογα περιστατικά, αλλά και πολύ χειρότερα στη μετέπειτα ενήλικη ζωή των ατόμων αυτών. Θα εντοπιστούν και θα διερευνηθούν με αυτό τον τρόπο τραύματα και σκληρά βιώματα, που λίγο λίγο ανοίγουν πληγές στην ψυχολογία του ατόμου και του “τρώνε” τη ζωή.

Αλλωστε είναι γνωστό ότι στα παιδικά μας βιώματα οφείλεται σε μεγάλο βαθμό η εξέλιξη της μετέπειτα ζωής μας. Μέσα από τέτοια προγράμματα και με θωράκιση της γνώσης που παρέχεται στα σχολεία, θα μπορέσουμε ως κοινωνία να ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες που θα έχουν αφετηρία τα σχολικά μας χρόνια.