Εχω τη γνώμη ότι τα προηγούμενα χρόνια, όσον αφορά τις επιλογές μας για το τουριστικό προϊόν της Μεσσηνίας, μάλλον πήραμε λάθος δρόμο - αν πήραμε τελικά κάποιο δρόμο...
Οταν προέκυψε το «φρούτο» της ανάπτυξης -και δη της τουριστικής- πέσαμε όλοι επάνω του να το φάμε. Ελα όμως που το κλαρί ήταν ψηλό, πολύ λίγοι μπόρεσαν να το φτάσουν κι ακόμα λιγότεροι να το κόψουν και να το γευτούν! Οι υπόλοιποι επέμεναν να χοροπηδούν κωμικά με το χέρι τεντωμένο, μήπως και κατορθώσουν να το αγγίξουν - αλλά πού...
Και στο μεταξύ, αρχίσαμε μεγαλόπνοα προγράμματα, αρχίσαμε πιστοποιήσεις, αρχίσαμε καλλωπισμούς, σαρώσαμε στα γρήγορα κάτω απ' το χαλί το... χάλι μας, κρεμάσαμε και την ταμπέλα που γράφει «ανοίξαμε» και κάνοντας σχέδια για την επόμενη μεγαλειώδη κίνησή μας περιμέναμε την... ανάπτυξη.
Η οποία όμως τελικά μάλλον ανέβαλε την άφιξή της - αφού, λέει, η ανάπτυξη απαιτεί και θυσίες και ξεβόλεμα και πάνω απ’ όλα σοβαρότητα στον καθορισμό των προτεραιοτήτων μας. Οι οποίες -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- ήταν η... εξής μία: η «κονόμα». Γι’ αυτό και οι συνήθεις «τουριστικές επενδύσεις» στην περιοχή μας είχαν και έχουν αυστηρά τρίμηνη διάρκεια και πολλά... ντεσιμπέλ, ακόμα και σε περιοχές όπου θα πρέπει να προστατεύεται η άγρια ζωή.
Τα τελευταία χρόνια μάλιστα, είχαμε αρχίσει να αναζητούμε και τουρίστες από το... διάστημα, κάνοντας σήματα με τεράστιους προβολείς που «τρυπούν» τη νύχτα τον ουρανό πάνω από την Καλαμάτα. Εκτός κι αν ήχησαν ήδη οι σειρήνες κάποιου αντιαεροπορικού βομβαρδισμού και δεν το πήραμε χαμπάρι.
Τώρα πλέον μπορούμε να... ξεκαβαλήσουμε και να δούμε τα πράγματα πιο ψύχραιμα. Η οικονομική κρίση και το... μεσοπρόθεσμο βοηθούν ιδιαιτέρως προς αυτή την κατεύθυνση. Θέληση και γερή δόση αυτοκριτικής χρειάζεται - ύστερα όλα θα είναι καλύτερα...

Βασίλης Μπακόπουλος