Η οδός Ναυαρίνου, ο παραλιακός οδικός άξονας -ιδίως στο τμήμα του από την Τσαμαδού ώς την Ανάσταση- στενάζει από την κυκλοφορία των οχημάτων, ιδίως τις ώρες μετά τη δύση του ήλιου, ενώ ακόμα και τα δίκυκλα έχουν πλέον πρόβλημα να ελιχθούν ανάμεσα στα “κολλημένα” αυτοκίνητα. Την ίδια στιγμή, σερβιτόροι διασχίζουν συνεχώς τον παραλιακό δρόμο φορτωμένοι με γεμάτους δίσκους και ξεχειλισμένες “παραμάνες”. Ο θόρυβος είναι μέρα-νύχτα εκκωφαντικός, ίσως όχι τόσο από τα καταστήματα όσο από τις... κινητές ντισκοτέκ, κατάλοιπα άλλων, παλιότερων εποχών. Αυτοκίνητα σταθμεύουν ή κάνουν στάση με τα “αλάρμ” πάνω στον ποδηλατόδρομο - στον οποίον περπατούν συνήθως και πεζοί γιατί, μεταξύ άλλων, σε κάποια σημεία δεν χωρούν αλλού. Κατασκευές και παγιωμένες καταστάσεις στον αιγιαλό κρύβουν τη θάλασσα. Οι διάδρομοι μεταξύ των υπερανεπτυγμένων τραπεζοκαθισμάτων είναι ανύπαρκτοι, αν και ο νόμος -όπως και το συμβόλαιο μίσθωσης του χώρου, υποθέτω...- το επιβάλλει. Δηλαδή, ένα απόλυτο μπάχαλο.

Δεν λέει κανείς ότι στην παραλιακή ζώνη θα πρέπει να επικρατεί “άκρα του τάφου σιωπή”· κάθε άλλο. Απλώς, έχουμε φτάσει προ πολλού στο άλλο άκρο: στην απόλυτη ασυδοσία, όπου ο καθένας κάνει, κινείται, κατασκευάζει, όπως και όπου τον βολεύει, χωρίς μια στοιχειώδη οργάνωση, χωρίς έναν στοιχειώδη έλεγχο.

Αν τώρα όλα αυτά τα παραπάνω θεωρούν οι δημοτικοί μας άρχοντες ότι αποτελούν πόλο έλξης επισκεπτών, μάλλον εκτιμούν λάθος. Είναι φυσιολογικά αδύνατον ο επισκέπτης που έρχεται για πρώτη φορά στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα -επειδή διάβασε, άκουσε ή είδε κάποιες επιλεγμένες φωτογραφίες- να ζήσει όλα τα παραπάνω στη Ναυαρίνου και να θελήσει να επιστρέψει στην Καλαμάτα και κάποιο επόμενο καλοκαίρι. Αρκετές μαρτυρίες ήδη το βεβαιώνουν.

Καταδεικνύεται, με ξεκάθαρο τρόπο, ότι το πρόβλημα στην παραλιακή περιοχή της Καλαμάτας δεν είναι κανένα άλλο παρά η απουσία σχεδιασμού, σεβασμού των θεσμοθετημένων, αλλά και στοιχειώδους ελέγχου. Η διαπίστωση αυτή δεν μπορεί, λογικά, να γίνεται μόνο από μένα· θεωρώ αδιανόητο οι τοπικές αρχές να μην έχουν προβληματιστεί για αυτή τη χρόνια άσχημη κατάσταση. Το ζητούμενο, επομένως, είναι τι προτίθενται να κάνουν αυτοί που έχουν στα χέρια τους τα ηνία της πόλης, έτσι ώστε να μην γκρεμιστεί εκ των έσω αυτό που προσπαθούν και οι ίδιοι να “χτίσουν” μέσω της προβολής της μεσσηνιακής πρωτεύουσας ως ελκυστικού προορισμού.

Είναι σαφές ότι η όποια απόφαση για την επιβολή μιας στοιχειώδους τάξης στην παραλιακή ζώνη θα έχει ένα κάποιο κόστος, κυρίως πολιτικό - αλλά κάποιος, επιτέλους, πρέπει να δεχτεί να το πάρει! 

Ναι, βεβαίως, ακούμε αρκετά για "αναπλάσεις" σε συγκεκριμένες περιοχές της Ναυαρίνου - αλλά μέχρι τώρα... μόνο ακούμε. Σαφώς θα πρέπει να υπάρξει διαβούλευση για τα συνολικά σχέδια που υπάρχουν, ώστε ο παραλιακός δρόμος (βραχνάς το καλοκαίρι και έρημος τον χειμώνα) να αποτελέσει πραγματικά πόλο έλξης και σημείο προβολής της Καλαμάτας. Σαφώς και θα πρέπει ο όποιος σχεδιασμός να λάβει υπόψη του τα κρίσιμα θέματα της στάθμευσης -των κατοίκων της περιοχής κυρίως, αλλά και των επισκεπτών κατά δεύτερο λόγο-, καθώς επίσης της σύνδεσης και τροφοδοσίας των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στη Ναυαρίνου.

Λύσεις υπάρχουν. Αρκεί να θέλει κανείς να τις βρει και -κυρίως- να τις εφαρμόσει, χωρίς εξαιρέσεις για κανέναν. Θυμόμαστε όλοι το ανεκδιήγητο “πείραμα” της “μονοδρόμησης” στη Ναυαρίνου, από την οποία εξαιρούνταν σχεδόν οι πάντες. Τα ημίμετρα αποδείχθηκε ότι δεν λειτουργούν - ακριβώς επειδή είναι ημίμετρα.

Εφτασε ο καιρός, θεωρώ, να ανοίξει μια σοβαρή κουβέντα για τη Ναυαρίνου, με τη συμμετοχή όλων των ενδιαφερόμενων - όπου βασική προϋπόθεση θα αποτελέσει το ανοιχτό μυαλό και η δυνατότητα να δει κάποιος τη γενική εικόνα και το όφελος που θα προκύψει σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Πού είναι τώρα αυτοί που “έσκιζαν τα ρούχα τους” για τη μερική πεζοδρόμηση της Αριστομένους ή της Ιατροπούλου, και την... καταστροφή που θα έφερναν στο κέντρο της Καλαμάτας;