Η σωστή επιλογή των προσώπων που θα τραβήξουν το κάρο για το δεύτερο μισό και η τήρηση ταυτόχρονα των λεπτών ισορροπιών στο εσωτερικό των παρατάξεων είναι η πιο δύσκολη εξίσωση που καλούνται να λύσουν οι δήμαρχοι κατά τη διάρκεια της θητείας τους. Οποιος καταφέρει να επιλέξει τους πλέον αποτελεσματικούς στις θέσεις ευθύνης και ταυτόχρονα κρατήσει τις ισορροπίες στο εσωτερικό της παράταξής του, έχει αυξημένες πιθανότητες επανεκλογής.
Η αξιοποίηση των ικανότερων και η τήρηση των εσωπαραταξιακών ισορροπιών δεν είναι βέβαια μια απλή υπόθεση. Οι φιλοδοξίες, οι προσωπικοί εγωισμοί αλλά και οι αντιπαλότητες που δημιουργούνται, μπορούν να τινάξουν στον αέρα τις πλειοψηφίες των δημοτικών συμβουλίων και να οδηγήσουν σε έναν πρόωρο αναχωρητισμό, ο οποίος θα αποτυπωθεί στην καθημερινότητα της λειτουργίας του δήμου. Αυτό είναι και το σημείο που ενδιαφέρει περισσότερο τους πολίτες. Το αν θα γίνει ο ένας ή ο άλλος αντιδήμαρχος ή αν θα είναι ο τάδε σε αυτό το συνδυασμό ή θα πάει σε άλλον με τον οποίο διαπραγματεύεται, ενδιαφέρει ελάχιστους και ειδικότερα μια καμαρίλα που αντιλαμβάνεται τα δημόσια αξιώματα ως ατελείωτο ανατολίτικο παζάρι μεταξύ προσώπων και συμφερόντων. Αντιλαμβανόμαστε ότι δυστυχώς αυτό είναι κυρίαρχο και γνωρίζουμε ότι προβάλλεται δυσανάλογα με το μέγεθος του καθενός η προσωπική του επιδίωξη. Τη σκιά τους δυστυχώς ορισμένοι δεν την μετρούν σωστά, ενώ όπως είναι γνωστό τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από αναντικατάστατους και αυτό αφορά δημάρχους, αντιδημάρχους και συμβούλους.
Το πρόβλημα είναι ότι τα εσωτερικά προβλήματα αποτυπώνονται στην υλοποίηση του όποιου έργου παράγεται ή είναι σχεδιασμένο να παραχθεί σε επίπεδο δήμου. Οταν οι αντιθέσεις σε ένα δημοτικό συμβούλιο έχουν φτάσει στο επίπεδο να μην μπορεί να ψηφιστεί προϋπολογισμός, όπως για παράδειγμα συμβαίνει στο Δήμο Οιχαλίας, τότε αυτό αφορά τους πολίτες του δήμου. Ο δήμος για τα υπόλοιπα χρόνια μέχρι να γίνουν εκλογές θα σέρνεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ενώ ο καθένας θα κάνει ό,τι του κατέβει με βάση την προσωπική του επιδίωξη αδιαφορώντας αν αυτό έχει συνέπειες και ποιες. Με δυο λόγια, το ζήτημα με τις επιλογές των προσώπων δεν έχει να κάνει με τις προσωπικές θεωρίες συνωμοσίας που αναπτύσσονται σε αυτή τη διαδικασία αλλά με το αν μέσα από αυτές θα προκύψουν σχήματα λειτουργικά και αξιόπιστα.
Ολα αυτά συμβαίνουν τη στιγμή που οι δήμαρχοι διαθέτουν άνετες πλειοψηφίες στα δημοτικά συμβούλια. Ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί τι έχει να ακολουθήσει αν οι δήμαρχοι δεν διαθέτουν την απόλυτη πλειοψηφία. Στην κυριολεξία θα γελάσει κάθε πικραμένος και το σημαντικότερο, οι περισσότεροι δήμοι θα πάψουν να λειτουργούν. Αυτός είναι προφανώς και ο στόχος. Η διάλυση της αυτοδιοίκησης και η κατεύθυνση των πραγμάτων από ένα κρατικό και κομματικό κατεστημένο, όπως γινόταν στο παρελθόν. Με επίκληση τάχα της απλής αναλογικής αυτό που επιχειρείται είναι ο έλεγχος της αυτοδιοίκησης. Θα έχουμε έτσι δημάρχους που θα έχουν εκλεγεί με πάνω από 50% του εκλογικού σώματος, οι οποίοι θα είναι όμηροι δύο δημοτικών συμβούλων του 1,5%! Ο στόχος να διοικεί ο υπουργός του 35% και ο κομματάρχης του 3%. Οπως άλλωστε ομολόγησε ο αρχιτέκτονας αυτών των αλχημειών, δεν θέλουμε δήμαρχο «πασά στα Γιάννενα» που προφανώς θα αμφισβητεί την εξουσία του υπουργού σουλτάνου. Δεν ξέρουμε αν αυτό που ζούμε είναι για γέλια ή για κλάματα, είναι όμως σίγουρα διδακτικό για την υποκρισία του παρελθόντος και για την ανάγκη οικοδόμησης ενός μέλλοντος χωρίς αυταπάτες και ενοχές. Η αυτοδιοίκηση δεν θέλει ούτε πασάδες ούτε σουλτάνους αλλά αιρετούς με πολιτική και οικονομική αυτοτέλεια, με ξεκάθαρους δικούς τους πόρους και αρμοδιότητες. Αιρετούς που θα δρουν και θα απολογούνται οι ίδιοι στους πολίτες και δεν θα κρύβονται πίσω από τα κομματικά ρετάλια που θα τους κρατούν ομήρους.
panagopg@gmail.com
