Τα πάντα μετατίθενται και αναβάλλονται, με την προσδοκία ξεκαθαρίσματος του τοπίου. Μέσα σε αυτή την πραγματικότητα κινούμαστε και τοπικά. Νέες επενδύσεις στον τουριστικό τομέα που έχουν σχεδιαστεί δεν ξεκινούν, το ίδιο συμβαίνει και στη μεταποίηση των αγροτικών προϊόντων, ενώ ακόμα και η δακοκτονία αποτελεί ζητούμενο. Σε αυτό το περιβάλλον ρευστότητας κανείς δεν μπορεί να αποφασίσει για τίποτα και να πάρει στα σοβαρά τις όποιες υποσχέσεις για έργα ή δράσεις σε οποιοδήποτε επίπεδο. Ποιο ΕΣΠΑ και ποια έργα να σχεδιαστούν και από ποιους;
Ζούμε με λιγότερα νταούλια την επανάληψη του 2015 έστω ως φάρσα. Ακόμα και οι ημερομηνίες έχουν συνωμοτήσει, η 20ή Φεβρουαρίου που «νικήσαμε» και το 2015 και φέτος, και όπως πάμε θα φτάσουμε στην 5η Ιουλίου λέγοντας «όχι» αλλά εννοώντας… «ναι». Το έχουμε δει όλοι το έργο και ξέρουμε πλέον καλά την κατάληξή του. Η κακόγουστη επανάληψή του αγγίζει τα όρια της πολιτικής σχιζοφρένειας, χρειάζεται επιτέλους ένα μέτρο, ένας οδηγός, μια πολιτική σταθερά. Διαρκής μάχη με ανεμόμυλους για ένα ακροατήριο που έχει μπερδευτεί και δεν ξέρει τι να περιμένει: Ποιες συλλογικές διαπραγματεύσεις; Σε ποια αγορά εργασίας; Ποιες ομαδικές απολύσεις; Σε ποιες επιχειρήσεις; Σε αυτές που δεν πληρώνουν ή σε αυτές που έχουν χρεοκοπήσει; Μια συζήτηση χωρίς νόημα, χωρίς αίσθηση του κόστους της αναβλητικότητας, με το βλέμμα στην πολιτική επιβίωση και όχι στο συμφέρον της χώρας.
Η κρίση, ισχυρίζονται πολλοί, είναι πολιτική. Αυτή είναι η αλήθεια, η μόνη ίσως αλήθεια. Από το 2007, όταν η χώρα φάνηκε ότι «φεύγει», δεν επιδιώχθηκε μια μεγάλη πολιτική συμφωνία για μέτρα επαναφοράς της. Με στοχευμένες μεταρρυθμίσεις στα δημοσιονομικά και τα θεσμικά. Κανένας δεν μίλησε αλλά και δεν πήρε την ευθύνη να προχωρήσει και ας έπεφτε όρθιος μέσα στη Βουλή. Ηγέτες με μοναδικό προσόν το κληρονομημένο πολιτικό όνομα αποδείχτηκαν αδειανά πουκάμισα και κρύφτηκε ο ένας πίσω από τον άλλον. Κανένας δεν ήξερε, κανένας δεν έφταιγε, το λάθος στους προηγούμενους και η ευθύνη στους επόμενους. Μια κοινωνία που διαπαιδαγωγήθηκε με εύκολες λύσεις και μαγικές κινήσεις στη διεθνή σκακιέρα, με φουσκωμένα μυαλά από ψέματα και θεωρίες συνωμοσίας. Απορούμε δήθεν μετά γιατί πιστεύουν κάποιοι σε Σώρρες, γιατί άραγε όχι; Εδώ πίστεψαν πλειοψηφικά ότι το μνημόνιο έφταιγε για την κρίση και αρκούσε η κατάργησή του για να επανέλθουμε στην κανονικότητα. Εδώ οι άλλοι νομίζουν ότι είναι σκλαβωμένοι στην Ευρώπη και το ευρώ και παριστάνουν τους Κολοκοτρωναίους από το iPhone! Παράκρουση από την απελπισία και τη διάψευση των αυταπατών.
Η μόνη απελευθέρωση που απαιτείται είναι από τις αυταπάτες. Δεν πρόκειται να βγούμε από την κρίση αν η οικονομία δεν γίνει ανταγωνιστική. Και αυτό θα συμβεί μόνο όταν αρχίσουμε να ασχολούμαστε με την πραγματική οικονομία αξιοποιώντας τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας, προσεγγίζοντας επενδύσεις και δίνοντας νέες δουλειές. Το ζήτημα είναι οι νέες δουλειές και όχι μια δήθεν υπεράσπιση των παλιών όταν τα πάντα γύρω καταρρέουν. Οι πόροι από το ΕΣΠΑ πρέπει να παράγουν υπεραξία, δηλαδή νέες δουλειές. Η χώρα δεν έχει ανάγκη από μια δήθεν νεωτερικότητα που αντιγράφει κακέκτυπα του παρελθόντος, τάζοντας έργα από χωρίου εις χωρίον. Χρειάζεται ένα ολοκληρωμένο σχέδιο με έργα που θα υποβοηθούν επενδυτικές πρωτοβουλίες και θα δίνουν πραγματικές δουλειές με αληθινούς μισθούς. Αυτό δυστυχώς απουσιάζει τόσο τοπικά όσο και εθνικά. Με μικρά και μεγάλα ψέματα και διαρκή καλλιέργεια αυταπατών δεν πρόκειται να πάει κανείς μακριά. Και ο χρόνος μετρά ήδη αντίστροφα για όλους και για όλα.
panagopg@gmail.com
