Οι «φιλολαϊκοί» πολιτικοί παραχωρούσαν στον φίλο ή στον «αγωνιστή» δήμαρχο οικόπεδα και ακίνητα, κι εκείνος με τη σειρά του τα διέθετε σε φορείς και σωματεία, έτσι ώστε να αναπαράγεται ένα πολιτικό σύστημα που βόλευε τους πάντες. Η οικονομική κρίση και η ανάγκη να εγγραφούν κάποια έσοδα, προκειμένου τα ακίνητα να μπουν υποθήκη για νέα δάνεια, οδήγησε στην «ανακάλυψη» του συγκεκριμένου θησαυρού από το Δημόσιο. Μπήκε λοιπόν άρον άρον πωλητήριο, προκειμένου να κλείσουν τρύπες. Η πώληση περιουσιακών στοιχειών σε συνθήκες οικονομικής κρίσης δεν ευνοεί βέβαια τον πωλητή, και αυτό είναι μία ακόμα δραματική πραγματικότητα για την ελληνική οικονομία. Το Δημόσιο, αντί να έχει εδώ και χρόνια προχωρήσει στην αξιοποίηση όλου αυτού του πλούτου, έκανε μικροπολιτική μοιράζοντας τα ιμάτιά του από εδώ κι από εκεί - και όταν χρεοκόπησε θυμήθηκε την αξιοποίηση... όπως όπως κι όσο όσο. Το ένα λάθος δηλαδή διαδέχεται το άλλο, με αποτέλεσμα να είναι δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ σωστής και λανθασμένης επιλογής. Το σίγουρο είναι ότι εκτός της πώλησης υπάρχει και η αξιοποίηση μέσα από μια διαφορετική προσέγγιση.
Το αεροδρόμιο της Τριόδου είναι ακόμα μια δημόσια εγκατάσταση η οποία ρημάζει. Η ιστορία είναι ίδια όπως και τόσων άλλων χώρων. Ο δήμος της περιοχής -στη συγκεκριμένη περίπτωση της Μεσσήνης- ζήτησε το χώρο, ο τοπικός βουλευτής που ήταν και υπουργός -βλέπε Λαμπρόπουλος- ικανοποίησε το αίτημα, και ο χώρος παραχωρήθηκε για χρήση στο δήμο. Η συνέχεια γνωστή: Εκπονήθηκαν κάποιες μελέτες που προέβλεπαν μεγαλεπήβολα πράγματα... και τελικά δεν έγινε τίποτα. Και κάθε φορά που θα ανακινείται το θέμα, θα βγαίνει κάποιος και θα λέει μια παρόλα για την αξιοποίηση του χώρου και την προοπτική της περιοχής. Επειδή όμως από σχέδια και μελέτες έχουμε χορτάσει, καλό θα ήταν να τελειώσει πια το καλαμπούρι και να δούμε κι αυτό το ζήτημα πρακτικά και με συγκεκριμένο στόχο.
Η ανάγκη επέκταση τους αεροδρομίου της Καλαμάτας προκειμένου να φιλοξενούνται και εμπορικές πτήσεις εκτός από επιβατικές, αλλά και για να σταθμεύουν αεροσκάφη, θέτει επί τάπητος το ζήτημα της ενοποίησης των δυο αεροδρομίων. Η απόσταση του ενός από το άλλο είναι ελάχιστη, και τα επιπλέον έργα που θα χρειαστούν είναι εξαιρετικά λίγα σε σχέση με την υποδομή που θα δημιουργηθεί.
Η ενοποίηση των δυο αεροδρομίων θα οδηγήσει στην κατασκευή μιας τεράστιας αναπτυξιακής υποδομής, η οποία υπό προϋποθέσεις μπορεί να φέρει και τεράστια έσοδα στην περιοχή. Μιλάμε για ένα αεροδρόμιο-κόμβο για όλη τη Νότια Ελλάδα και συμπληρωματικό του «Ελ. Βενιζέλος». Η δυνατότητα πτήσεων για εμπορεύματα αλλάζει συνολικά τα δεδομένα και ανοίγει άλλους ορίζοντες όχι μόνο στις μεταφορές, αλλά και στην αξιοποίηση της αγροτικής παραγωγής της περιοχής.
Σε κάθε περίπτωση, η εξέταση αυτής της δυνατότητας είναι μια ευκαιρία για τον τόπο, η οποία θα έπρεπε να έχει εδώ και χρόνια επιδιωχθεί, αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Η επίλυση προβλημάτων που πιθανόν θα ανακύψουν με την παράλληλη στρατιωτική χρήση του αεροδρομίου είναι εφικτή, όταν είναι ξεκάθαρο το πλαίσιο της συζήτησης. Οταν δηλαδή τεθεί ως δεδομένο το ζήτημα της συνύπαρξης, βρίσκεται λύση. Διαφορετικά όλοι θέλουν ένα αεροδρόμιο για πάρτη τους, όπως και ένα αεροδρόμιο... οικόπεδο μήπως κάποτε γίνει πίστα αγώνων ταχύτητας!
Είναι καιρός να αντιληφθούν οι πάντες ότι δεν μας περισσεύουν χώροι - και σίγουρα δεν μπορούν να μένουν σε αχρηστία τεράστιες δημόσιες εκτάσεις. Η αξιοποίηση των χώρων είναι αυτό που έχει ανάγκη η χώρα και η περιοχή, και σε αυτή την κατεύθυνση οφείλουν να πορευτούν όλοι οι πολιτικοί παράγοντες, τοπικά και κεντρικά.
panagopg@gmail.com
