Δευτέρα, 30 Οκτωβρίου 2017 21:07

Τι μάθαμε από τη διαλυμένη παρέλαση του 2011;

Γράφτηκε από τον
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(3 ψήφοι)
Τι μάθαμε από  τη διαλυμένη  παρέλαση του 2011;

 

Τον Οκτώβριο του 2011 είχαμε την κορύφωση του αντιμνημονιακού παραλογισμού. Οι αντιμνημονιακοί αγωνιστές κυνηγούσαν τους επισήμους από τις εξέδρες παρακολούθησης των παρελάσεων.

Στην Καλαμάτα είχαν πάρει στο κυνήγι τον τότε βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Οδυσσέα Βουδούρη, αλαλάζοντας τις κυρίαρχες ιαχές της εποχής. Στη συνέχεια οι Βουδούρηδες έγιναν από μνημονιακοί αντιμνημονιακοί, και οι αντιμνημονιακοί του τότε είναι τώρα οι καλύτεροι μνημονιακοί! Πόσο κοντινά και πόσο μακρινά είναι όλα αυτά; Πόσες κωλοτούμπες και πόσες διαψεύσεις, για να φτάσουμε εδώ που βρισκόμαστε σήμερα;

 Οι παρελάσεις δεν αποτελούν πλέον πεδίο αντιπαράθεσης. Γυρίσαμε και πάλι στους παλιούς καβγάδες για το ποιος θα κρατάει τη σημαία. Μπορεί κι ο Αλβανός και ο τσιγγάνος, και μάλιστα όχι ως αριστούχοι αλλά από κλήρωση; Και γιατί να γίνονται παρελάσεις; Ποιο είναι το νόημα αυτών, αλλά και των σημαιοφόρων; Οι Γερμανοί και οι Αμερικανοί από εχθροί έγιναν φίλοι, έφυγε κι ο Σόιμπλε που ήταν μια κάποια λύσις, ένας… εχθρός, κάποιος τέλος πάντων που αγαπήσαμε να μισούμε! Τέλειωσαν τα άλλοθι και οι εχθροί, μείναμε μόνοι με τη φτώχια και τα αδιέξοδά μας αναζητώντας απεγνωσμένα δικαιολογίες.

 Είναι πλέον προφανές ότι κάποιοι, για να συνεχίσουν να υπάρχουν, χρειάζονται έναν νέο διχασμό - και επειδή δεν βρίσκουν, γυρίζουν ξανά στον εμφύλιο. Από τον Λευκό Οίκο ως τη Μακρόνησο... ένα τσιγάρο δρόμος. Και δώσ'του «οι απόγονοι των δωσίλογων», και να οι νέοι αυθαίρετοι παραλληλισμοί κι οι υποσχέσεις για τελική νίκη!

 Ποια νίκη, ρε ζαγάρια; Πόσο ακόμα θα χρησιμοποιείτε ιστορικά γεγονότα μέσα από τον παραμορφωτικό σας φακό για να φτιάξετε μια κάποια συσχέτισή σας με ήρωες; Ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός δεν συσχετίζεται με τίποτε άλλο πέρα από τον εαυτό του - και σε κάθε περίπτωση δεν είναι αυτό που έχει ανάγκη η χώρα.

 Τα γεγονότα του διαστήματος που μεσολάβησε από το 2011 μέχρι σήμερα ήταν πυκνά, και θεωρούμε ότι έχουμε όλοι καταλάβει το μέγεθος της πολιτικής απάτης που έχει συντελεστεί. Μια απάτη που έφερε μια νέα κρίση μέσα στην κρίση. Τα στοιχεία είναι πλέον αδιάσειστα: Εχουμε πληρώσει 3 φορές αυτά που θα πληρώναμε μία, αν δεν είχαμε τα γεγονότα του 2011. Ακόμα όμως και μετά από αυτό, φτάσαμε το 2014 στο να σταθεροποιηθεί η οικονομία και να έχουμε ανάπτυξη - για να έρθει έπειτα το νέο πισωγύρισμα και να πανηγυρίζουμε τώρα για το... αν και εφόσον θα επιστρέψουμε στο τέλος του 2017 εκεί που ήμασταν το 2014! Τέτοια επιτυχία πραγματικά δεν αντέχεται, θέλει διπλό και τριπλό πανηγύρι. Είμαστε όντως για τα πανηγύρια.

 Η οικονομική κατάρρευση της Ελλάδας το 2009 ήταν το αποτέλεσμα μιας ανορθολογικής πορείας όλα τα μετεμφυλιακά χρόνια, η οποία κορυφώθηκε την περίοδο 2004-2009. Η χαλαρότητα της διακυβέρνησης Καραμανλή του νεότερου, σε συνδυασμό με τη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση του 2007, έφερε τη δημοσιοοικονομική χρεοκοπία. Ο δισταγμός για την άμεση λήψη μέτρων στήριξης της οικονομίας, με μείωση ελλειμμάτων και εξαρτήσεων, έφεραν τελικά το μνημόνιο. Μετά, η άρνηση εφαρμογής των μέτρων που συμφωνήθηκαν στο πλαίσιο της δανειακής σύμβασης έφερε αλλεπάλληλα μνημόνια, βαθαίνοντας ταυτόχρονα την οικονομική κρίση και τη δυστυχία.

 Η καθυστέρηση, με δυο λόγια, έκανε διαρκώς χειρότερη την κατάσταση, οδηγώντας επιχειρήσεις σε χρεοκοπία και το κράτος σε μειωμένα δημοσιονομικά έσοδα, κάνοντας έτσι ακόμα πιο δυσβάσταχτα τα αναγκαία στη συνέχεια μέτρα εξισορρόπησης. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και δεν καταλαβαίνουν από... πολιτική διαπραγμάτευση.

 Η εμπειρία αυτής της περιόδου έχει κάνει πλέον τους πάντες σοφότερους, έστω και σιωπηλούς. Οι φωνές του ανορθολογισμού παραμένουν ισχυρές, αλλά ο ήχος τους ακούγεται πλέον σαν άδειος ντενεκές. Κάνουν μόνο θόρυβο, δεν συγκινούν και δεν κινητοποιούν. Υπάρχει ένα νέο ιστορικό παράθυρο ευκαιρίας -όπως πολλές φορές συνέβη και στο παρελθόν-, μέσα από την καταστροφή η χώρα να ξαναβρεί το βηματισμό της και να γίνει η ηγεμονική οικονομική δύναμη των Βαλκανίων. Η δυνατότητα υπάρχει. Χρειάζεται απλώς να αντιληφθούμε το μέγεθός μας και το ρόλο μας στο διεθνές επίπεδο. Να σταματήσουμε τους ψεύτικους διαχωρισμούς και την «αντίσταση» στο να γίνουμε μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα.

Στα Βαλκάνια, αν δεν αποκτήσουμε εμείς ηγετικό ρόλο, θα το κάνει κάποια άλλη χώρα, όπου -τι ειρωνεία της ιστορίας- είχε νικήσει η άλλη πλευρά του ελληνικού εμφυλίου!

panagopg@gmail.com

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Τελευταία τροποποίηση στις Δευτέρα, 30 Οκτωβρίου 2017 21:45

NEWSLETTER