Τεμάχισε το Πάτρα - Πύργος σε 8 κομμάτια και το ενέπλεξε με τον Καλογρίτσα, ο οποίος "έπαιξε" για τις τηλεοπτικές άδειες, με αποτέλεσμα 4 χρόνια μετά να είμαστε στο "θα δούμε" αν θα υπογραφούν συμβάσεις και από ποιες εταιρείες. Οσο για την κατασκευή; Καλά να είμαστε, να έχουμε να γράφουμε...
Το μπάχαλο στο βόρειο κομμάτι του δρόμου πάγωσε τόσο το τμήμα Καλό Νερό - Τσακώνα όσο και το Πύργος - Καλό Νερό, για τα οποία όλο για κάτι μελέτες ψελλίζουν εδώ και 4 χρόνια, αλλά τίποτα δεν κάνουν.
Φτάνουμε έπειτα στο αμιγώς μεσσηνιακό κομμάτι, Καλαμάτα - Ριζόμυλος - Πύλος - Μεθώνη: Εδώ έχουμε το παιχνίδι με την παραλιακή ή τη βόρεια χάραξη, και τη μελέτη που τάχα θα γινόταν σε 5 μήνες αλλά πέρασαν κάτι χρόνια κι ακόμα... από μέρα σε μέρα κατατίθεται για έγκριση - και θα δούμε τελικά το πότε, πώς και αν εγκριθεί!
Εδώ πρέπει να υπογραμμίσω ότι ήμουν ο πρώτος και ίσως ο μοναδικός που, δημόσια, με σειρά άρθρων από το 1998, επεσήμανα ότι είναι λάθος η παραλιακή χάραξη, τόσο για λόγους οικονομικού κόστους όσο και για τις τεχνικές δυσκολίες που θα υπήρχαν στην περιοχή του δέλτα Παμίσου. Ομως οι τοπικοί παράγοντες, το κράτος και η αυτοδιοίκηση αξιολόγησαν ότι δεν υπάρχει ζήτημα και προχώρησαν στην εκπόνηση και ολοκλήρωση της μελέτης του δρόμου, με παραλιακή χάραξη μέχρι το Ριζόμυλο. Να σημειωθεί λοιπόν ότι μελέτη είχε ανατεθεί από το αρμόδιο υπουργείο και για το υπόλοιπο τμήμα του δρόμου μέχρι τη Μεθώνη. Ο δρόμος με παραλιακή χάραξη θα μπορούσε να ενταχθεί για κατασκευή το 2010-11, το πιθανότερο με επέκταση της σύμβασης παραχώρησης του "Μορέα", κάτι που εξετάζεται και τώρα.
Η οικονομική κρίση ανέτρεψε σχεδιασμούς και δημιούργησε νέα δεδομένα σε όλους τους τομείς, και βέβαια στα οδικά έργα. Το 2015 και λίγο πριν τις εκλογές, όπως και τώρα, έγινε η εγγραφή του έργου στον προϋπολογισμό και ειδικότερα στο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων. Η εγγραφή είχε περισσότερο συμβολικό χαρακτήρα, γιατί στη συγκεκριμένη φάση προφανώς και δεν μπορούσε να δημοπρατηθεί το έργο - κάτι βέβαια που... ακόμα δεν έχει συμβεί. Η απένταξη όμως του έργου από το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων ήταν επίσης μια πράξη συμβολική, με πολιτική σκοπιμότητα, γιατί όποια χάραξη και να επιλεγεί και όποιο χρηματοδοτικό πλαίσιο και να επιλεγεί, αποκλείεται να μην χρησιμοποιηθούν πόροι από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Οι χειρισμοί δείχνουν ότι τα οδικά έργα θυσιάστηκαν στο βωμό των πολιτικών σκοπιμοτήτων. Μιλάμε για την εργαλειοποίηση των πάντων στο βωμό της κομματική σκοπιμότητας. Το Πάτρα - Πύργος χρησιμοποιήθηκε για να δημιουργηθεί φιλικό σύστημα στα μίντια, το Καλαμάτα - Ριζόμυλός για να μην υπάρχει αποτύπωμα Σαμαρά. Μικροπρέπειες και παιδιάστικοι πολιτικοί χειρισμοί, που φανερώνουν ρηχή πολιτική σκέψη και παντελή έλλειψη οράματος για τη χώρα και την περιοχή.
Ακόμα και ο προχθεσινός χειρισμός με τις εξαγγελίες Δέδε ήταν προκλητικά προεκλογικός. Τα χρονοδιαγράμματα δεν βγαίνουν, ενώ οι αντιφάσεις είναι κραυγαλέες: Θα γίνει επιτροπή, που θα εξετάσει το κόστος-όφελος, αλλά ξέρουν ότι είναι οικονομικότερη η βόρεια χάραξη, και ενώ δεν έχει προσληφθεί χρηματοοικονομικός σύμβουλος, ούτε υπάρχει καν μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων, θα... ξεκινήσει η διαδικασία κατασκευής το πρώτο εξάμηνο του 2019! Εντάξει, τα παραμύθια έχουν πάντα καλό τέλος, αλλά στη χρήση τους υπάρχει κι ένα όριο, που εδώ και καιρό έχει ξεπεραστεί. Η δε επιλογή του υποψήφιου περιφερειάρχη με τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ να πουλήσει την καθυστέρηση ως επίτευγμα, θα αποδειχτεί καταστροφική και για τον ίδιο, και θα παραλάβει το λογαριασμό το βράδυ των εκλογών.
Συνοψίζοντας, από το 2015 μέχρι σήμερα, στον τομέα των οδικών έργων που αφορούν τη Μεσσηνία έχει γίνει μια... τεράστια τρύπα στο νερό, και η επόμενη κυβέρνηση θα αποφασίσει τόσο τον τρόπο χρηματοδότησης όσο και το ποια μελέτη και χάραξη θα επιλεγεί. Το μόνο θετικό της περιόδου αυτής είναι ότι κατέρρευσε ο μύθος της κατασκευής των δρόμων ως δημόσιων έργων και επέστρεψε με τον πλέον δυναμικό τρόπο η συγχρηματοδότηση ιδιωτικού και δημοσίου τομέα. Η καθυστέρηση του αυτονόητου είχε κόστος, πληρώσαμε με ένα ακόμα μνημόνιο πάνω από 100 δισ. ευρώ την κυρίαρχη αυταπάτη, αλλά μάθαμε ότι με... αέρια δεν βάφονται αυγά!
Το μάθημα ήταν μεν ακριβό, αλλά έτσι ανοίγει πολιτικά ο ορίζοντας προκειμένου τα επόμενα χρόνια να τρέξουν με ταχύτητα κάποια πράγματα που τον προηγούμενο καιρό φάνταζαν αδιανόητα. Ας φέρει ο καθένας στο μυαλό του τι θα γινόταν στα διόδια με πρωταγωνιστές τους σημερινούς υπουργούς, αν η κυβέρνηση του 2014 επέκτεινε τη σύμβαση με το «Μορέα» για το Καλαμάτα - Ριζόμυλος. Πόσες κρεμάλες θα κράδαιναν οι υπερασπιστές του λαϊκού συμφέροντος και πόσες «δίκες» θα στήνονταν στις πλατείες της... δίκαιης οργής;
Ναι, το μάθημα στοίχισε, αλλά φαίνεται πως ήταν αναγκαίο για όλους, και τους προηγούμενους και τους τωρινούς, αρκεί οι επόμενοι να προχωρήσουν χωρίς δισταγμό.
Αν δεν το κάνουν, θα χρειάζονται δρόμοι μόνο για να φύγουμε.
panagopg@gmail.com
