Ολοι γνωρίζουν πως στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις και γι' αυτό ολοένα και περισσότεροι προνομιούχοι δηλώνουν... αγωνιστές, επιδιώκοντας να ταυτίσουν τα προνόμιά τους με τους κοινωνικούς αγώνες για δικαιοσύνη και ελευθερία. Με την ίδια ευκολία που την επταετία της Χούντας δήλωναν... πατριώτες, σήμερα αυτοπροσδιορίζονται είτε ως αριστεροί είτε ως απλοί αγωνιστές - και αλίμονο σε όποιον αμφισβητήσει... τα προνόμιά τους.
Ετσι, βλέπουμε καθημερινώς ανθρώπους που διορίστηκαν στο Δημόσιο επειδή ήταν άξιοι αφισοκολλητές, να "αγωνίζονται" για να μην υπάρχει αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων. Ακούμε αργόσχολους δημοσίους υπαλλήλους να "αγωνίζονται" για ακόμα μεγαλύτερο εισόδημα, το οποίο θα καταναλώνουν στον ελεύθερο χρόνο τους και την ώρα που ξύνουν τα... νύχια τους. Βλέπουμε ελεύθερους επαγγελματίες να "αγωνίζονται" για να παραμείνει κλειστό το επάγγελμά τους ώστε να συνεχίσουν να προσφέρουν πανάκριβες υπηρεσίες άθλιας ποιότητας. Ακούμε επιχειρηματίες να "αγωνίζονται" για νέα... θαλασσοδάνεια. Ζούμε την αγωνία των εισοδηματιών που "αγωνίζονται" να φοροδιαφύγουν και βρίζουν από το πρωί έως το βράδυ τη φορομπηχτική πολιτική.
Γενικώς στην Ελλάδα όλοι "αγωνίζονται", εκτός από όσους δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς κι αναγκάζονται να... δουλεύουν. Οι τελευταίοι δουλεύουν πολύ σκληρά, αφού πρέπει να θρέψουν και όσους "αγωνίζονται". Οι περισσότεροι δουλεύουν φυσικά με ένα και μόνο όνειρο: να σταματήσουν μια μέρα να δουλεύουν και να γίνουν... “αγωνιστές”. Κάποιοι κατορθώνουν να γίνουν “αγωνιστές”. Οι περισσότεροι απλώς παίρνουν μια μικρή σύνταξη για να περάσουν αξιοπρεπώς τα τελευταία χρόνια της ζωής τους. Επειδή είναι αξιοπρεπείς άνθρωποι, σπανίως διαμαρτύρονται. Γι' αυτό και δεν διαμαρτυρήθηκαν ούτε όταν τους πετσόσκοψαν τη μικρή σύνταξη που παίρνουν για να περάσουν αξιοπρεπώς τα τελευταία χρόνια της ζωής τους.
Δεν διαμαρτυρήθηκαν λοιπόν ιδιαίτερα ούτε αυτοί που τους έκοψαν 200 ευρώ από τα 1.000, ούτε αυτοί τους έκοψαν 100 ευρώ από τα 500. Διαμαρτύρονται όμως έντονα αυτοί που τους έκοψαν 2.000 ευρώ από τα 5.000 που έπαιρναν. Διαμαρτύρονται οι απόμαχοι των “αγώνων”, που... αγωνίζονται για να παραμείνει το πλαφόν των 2.700 ευρώ στις συντάξεις.
Εδώ τελειώνει το καλαμπούρι.
Εργάζομαι σκληρά πάνω από 20 χρόνια στον ιδιωτικό τομέα και ποτέ δεν έβαλα στην τσέπη μηναίο μισθό μεγαλύτερο από 1.400 ευρώ. Τα 1.400 ευρώ λόγω της κρίσης μειώθηκαν σημαντικά, και θεωρώ προσβολή στο πρόσωπό μου να ακούω για “αγώνες” των 2.700 ευρώ. Οι αγωνιστές των 2.700 ευρώ όμως προσβάλλουν κυρίως τους μικροσυνταξιούχους που έκαναν το... ευρώ τους παξιμάδι και προσπαθούν να περάσουν με 400 ευρώ. Προσβάλλουν ακόμα περισσότερο όσους εργαζόμενους παίρνουν μισθό 600 ευρώ και πληρώνουν εισφορές για να πάρουν οι “αγωνιστές” σύνταξη 2.700 ευρώ.
Ας τελειώνει λοιπόν το παραμύθι. Οι “αγωνιστές” των 2.700 ευρώ δεν εργάστηκαν περισσότερο από τους μικροσυνταξιούχους. Αντιθέτως, τις περισσότερες φορές δεν εργάστηκαν καθόλου και “αγωνίζονταν” για να διοριστούν περισσότεροι αφισοκολλητές στο Δημόσιο.
Αν λοιπόν η κυβέρνηση έχει ελάχιστο ίχνος αξιοπρέπειας, θα πρέπει αύριο τον πρωί να αυξήσει τις χαμηλές συντάξεις και να μειώσει τα “ρετιρέ”. Θα πρέπει να ορίσει κατώτατη σύνταξη τα 800 ευρώ και ανώτατη τα 1.700 ευρώ. Θα πρέπει επίσης να κόψει τη σύνταξη από τους συνταξιούχους που πήραν σύνταξη στα 40 τους κι έχουν εισοδήματα και από άλλες πηγές. Για παράδειγμα: Δεν μπορεί ο αστυνομικός ή ο στρατιωτικός να παίρνει σύνταξη στα 42 και στη συνέχεια να γίνεται διευθυντής σε σούπερ μάρκετ και να αμείβεται ως... διευθύνων σύμβουλος. Ή θα παίρνει σύνταξη ή θα είναι διευθυντής.
Αν η κυβέρνηση δεν άρει τουλάχιστον αυτές τις κοινωνικές αδικίες, η κοινωνία δεν πρόκειται να της δώσει ουσιαστική ψήφο εμπιστοσύνης. Αν η κυβέρνηση δεν κόψει τα προνόμια των “αγωνιστών”, σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπη με τους πληβείους, το χάος και την πλήρη χρεοκοπία. Οι “αγωνιστές” δεν ενδιαφέρονται να σώσουν ούτε την κυβέρνηση, ούτε την Ελλάδα. Τα προνόμιά τους θέλουν να σώσουν.
