Η γνωστή δηλαδή ιστορία με τις λοιδορίες κατά των μαθητών που εισάγονται σε πανεπιστημιακά τμήματα χαμηλής ζήτησης και σε απομακρυσμένες περιοχές με πάρα πολύ χαμηλές βαθμολογίες. Το συγκεκριμένο γεγονός σχολιάζεται αρνητικά χωρίς να μπαίνει κανένας στην ουσία του προβλήματος.
Η χαμηλή βάση εισαγωγής είναι συνάρτηση του αριθμού των θέσεων στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, του αριθμού των μαθητών σε κάθε κατεύθυνση και του βαθμού δυσκολίας των θεμάτων. Οι πανελλαδικές είναι εξετάσεις κατάταξης και όχι πιστοποίησης γνώσης. Ο μαθητής που μπήκε με 3 στο Μαθηματικό της Σάμου, με το απολυτήριο λυκείου που έχει μπορεί να γραφτεί χωρίς εξετάσεις σε πολλά μαθηματικά τμήματα ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ευρώπη -ας σταματήσει λοιπόν η υποκρισία. Επιπρόσθετα, ένας μαθητής που εισάγεται με 3 σε ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα δεν σημαίνει ότι θα πάρει και πτυχίο. Συνήθως δεν παίρνει πτυχίο. Αν πάρει, σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά είτε στο λύκειο είτε στο πανεπιστήμιο.
Το ερώτημα λοιπόν που χρειάζεται να απαντηθεί πολιτικά είναι το πόσες θέσεις για δωρεάν εκπαίδευση παρέχει το ελληνικό κράτος. Πόσοι δηλαδή θα είναι κάθε χρόνο οι εισακτέοι που δεν θα πληρώνουν δίδακτρα. Αν η κυβέρνηση μειώσει τον αριθμό των εισακτέων οι βάσεις εισαγωγής μπορεί να γίνουν 10, 12, 13, ακόμα και 16. Επειδή λοιπόν κανένας δεν αναλαμβάνει το πολιτικό κόστος να μειώσει τον αριθμό των εισακτέων, ούτε καν να το διατυπώσει δημόσια, γίνεται προσπάθεια αυτό να συμβεί με τη βάση εισαγωγής, κάτι όμως που στρέφεται κατά των περιφερειακών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Η βάση θα πλήξει το Μαθηματικό στη Σάμο, ενώ την ίδια ώρα θα στοιβάζονται φοιτητές στο αντίστοιχο τμήμα της Αθήνας. Οι βάσεις εισαγωγής δείχνουν ένα συνολικό πρόβλημα που έχει να κάνει με τον τρόπο πρόσβασης στα πανεπιστήμια, το οποίο επηρεάζει τη λειτουργία της δευτεροβάθμιας και της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Η επικέντρωση στη βάση δεν λύνει το πρόβλημα, απλώς δημιουργεί πελάτες είτε στα φροντιστήρια για την εισαγωγή είτε στα ξένα ιδιωτικά πανεπιστήμια για όποιον θέλει να συνεχίσει το ταξίδι της γνώσης.
