Τα φώτα της δημοσιότητας έχουν στραφεί στην ίδρυση αστυνομίας φύλαξης των ιδρυμάτων, αλλά το κρίσιμο είναι η εισαγωγή φοιτητών, η οποία κρίνει την προοπτική ύπαρξης των περιφερειακών πανεπιστημίων. Για το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου ειδικότερα, ο τρόπος εισαγωγής και ο χρόνος ολοκλήρωσης των σπουδών, σε συνδυασμό με τη χρηματοδότησή του αλλά και τα προβλήματα που έχει δημιουργήσει η πολυδιάσπασή του σε 6 πόλεις, με 9 σχολές και 22 τμήματα, θέτουν άμεσα ζήτημα βιωσιμότητας. Για να το πούμε ωμά, αν περάσει ο προτεινόμενος νόμος, σε 7 χρόνια από φέτος δεν θα υπάρχει Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Τα πανεπιστήμια της Περιφέρειας συνολικά θα οδηγηθούν σε κλείσιμο μέσα από την έλλειψη φοιτητών.
Έχουμε πολλές φορές αναφερθεί στον υποκριτικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται το ζήτημα της βάσης εισαγωγής στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Δεν μπορούμε παρά να επαναλάβουμε ότι πρόκειται για μια κορυφαία πολιτική απάτη, που είχε ως μοναδικό στόχο να χαϊδέψει αυτιά, να ακυρώσει αλλαγές προς όφελος των κατεστημένων δομών, και να προετοιμάσει πελατεία για τα κολέγια και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια της Κύπρου και των άλλων χωρών της Ε.Ε. Καταρχάς, διότι οι πανελλαδικές εξετάσεις είναι διαγωνισμός για την κατάληψη θέσεων, δεν είναι εξέταση για αξιολόγηση γνώσεων. Ο βαθμός πρόσβασης καθορίζεται από τον αριθμό των εισακτέων, αλλά και από τα θέματα των εξετάσεων. Αν, δηλαδή, θέλουμε υψηλό βαθμό πρόσβασης, βάζουμε εύκολα θέματα στις εξετάσεις ή, ακόμα καλύτερα, μειώνουμε τους εισακτέους. Με βάση τον αριθμό που ξέρουμε ότι θα περνά τη βάση, να γίνει η κατανομή θέσεων στα πανεπιστημιακά τμήματα – και όχι μοιράζοντας τόσες θέσεις φοίτησης όσοι σχεδόν και οι μαθητές της Γ’ λυκείου, για να κουνάμε στη συνέχεια εκ του ασφαλούς το δάχτυλο!
Επιπρόσθετα, σε όλη την Ευρώπη και την Αμερική το απολυτήριο λυκείου εξασφαλίζει αυτόματα την πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, ενώ κρίνεται στο εσωτερικό των ιδρυμάτων η δυνατότατα συνέχισης και ολοκλήρωσης των σπουδών.
Το υπουργείο λοιπόν, αν θέλει να έχει επιτυχόντες πάνω από τη βάση, μπορεί να μειώσει αναλογικά τους εισακτέους σε όλα τα πανεπιστήμια και να βάλει ευκολότερα θέματα στις πανελλαδικές. Η κυβέρνηση όμως δεν θέλει να πάρει το κόστος μιας τέτοιας πολιτικής απόφασης, για να μην δυσαρεστηθεί ο μέσος ψηφοφόρος αλλά και να μην πληγούν τα κεντρικά πανεπιστήμια, τα οποία έχουν καλύτερη πρόσβαση στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Με τη λύση που προωθεί, βάζοντας ουσιαστικά «κόφτη» εισαγωγής, οδηγεί στη μείωση των εισακτέων στα περιφερειακά ιδρύματα, ενώ μένει αμετάβλητος ο αριθμός των φοιτητών στα κεντρικά, τα οποία θα συνεχίσουν να «πνίγονται» από χιλιάδες εισακτέους προκειμένου να μην χάνουν τη χρηματοδότηση. Να σημειωθεί εδώ ότι πέρασε πριν από λίγο καιρό νομοθετική διάταξη, η οποία πλέον εφαρμόζεται και συνδέει άμεσα τον αριθμό των φοιτητών με την κρατική χρηματοδότηση. Αυτό σημαίνει ότι τα περιφερειακά Πανεπιστήμια μέσα στον επόμενο χρόνο θα στραγγαλιστούν οικονομικά και δεν θα μπορούν να πληρώσουν ούτε φως, νερό, τηλέφωνο!
Τα περιφερειακά πανεπιστήμια τα επηρεάζει επιπρόσθετα η λειτουργία κολεγίων, παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων, αλλά και ιδιωτικών όπως αυτά της Κύπρου. Με βάση τα σημερινά δεδομένα, έναν απόφοιτο λυκείου και την οικογένειά του που ζει μόνιμα στην Αθήνα τους συμφέρει οικονομικά να συνεχίσει ο νέος τις σπουδές του σε ένα κολέγιο, αποκτώντας μάλιστα πτυχίο της επιλογής του – και έχοντας ταυτόχρονα όλα τα επαγγελματικά δικαιώματα με τους αντίστοιχους πανεπιστημιακούς τίτλους. Η πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί δίνει τη δυνατότητα σε ένα μαθητή να συμμετάσχει τυπικά στις πανελλαδικές εξετάσεις, χωρίς δηλαδή ιδιαίτερα μαθήματα και φροντιστήρια, μόνο και μόνο για να πάρει το απολυτήριο λυκείου. Στη συνέχεια μπορεί να συνεχίσει σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο της επιλογής του, που λειτουργεί εξ αποστάσεως ή μέσω παραρτήματος στην Αθήνα, πληρώνοντας χρηματικά ποσά που είναι πολύ κοντά σε αυτά που θα ξόδευε αν αναγκαζόταν να πληρώσει φροντιστήρια και έπειτα να μεταναστεύσει από το σπίτι του. Αντιλαμβάνεται εύκολα ο καθένας ότι σε αυτές τις συνθήκες τα τμήματα της επαρχίας, ανεξαρτήτως αντικειμένου ή επιπέδου, δεν έχουν μέλλον. Αλλο νωρίτερα κι άλλο αργότερα θα ξεμείνουν από φοιτητές. Οι δε κάτοικοι της επαρχίας αναγκαστικά θα πληρώνουν ακριβά με μετακόμιση τις σπουδές των παιδιών τους.
Οι εξελίξεις, όπως διαμορφώνονται, δείχνουν ότι μέσα στα επόμενα 7 χρόνια στην Περιφέρεια Πελοποννήσου δεν θα έχει μείνει κανένα πανεπιστημιακό τμήμα. Οι τοπικοί παράγοντες που αντιλαμβάνονται ότι η ανάπτυξη της Περιφέρειας συνδέεται με την ύπαρξη ενός περιφερειακού πανεπιστημίου θα πρέπει να κινητοποιηθούν. Οι κυβερνητικοί βουλευτές ειδικότερα οφείλουν να σηκώσουν το ανάστημά τους και να μην υπακούσουν με κλειστά μάτια στην ψήφιση των ρυθμίσεων που προωθούνται. Χρειάζεται να προωθήσουν ρυθμίσεις που θα διασφαλίζουν τη συνέχιση της λειτουργίας των υφιστάμενων σχολών και τμημάτων στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Να διασφαλιστεί με ειδική διάταξη στο νόμο η ορθολογική κατανομή του αριθμού των εισακτέων, μεταξύ κεντρικών και περιφερειακών ιδρυμάτων. Η πρόσφατη ανακοίνωση της συνόδου των πρυτάνεων βάζει το πλαίσιο μέσα στο οποίο χρειάζεται να επιδιωχθούν συγκλίσεις. Να δοθεί διέξοδος για τους χιλιάδες μαθητές που θα μείνουν εκτός του δημόσιου πανεπιστημίου, και βεβαίως να προσδιοριστεί με ειλικρίνεια και εντιμότητα το μέλλον των περιφερειακών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, αλλά και των κατοίκων της επαρχίας συνολικά.
