Σε φοιτητική συνέλευση του παρελθόντος μετατράπηκε το Δημοτικό Συμβούλιο Καλαμάτας, με αφορμή την έκδοση ψηφίσματος για την αστυνομική βία. Καμία έκπληξη. Απολύτως λογικό είναι να μετατρέπεται σε αρένα πολιτικής αντιπαράθεσης ένα όργανο το οποίο συζητά για ζητήματα που δεν είναι της άμεσης αρμοδιότητάς του. Θα ήταν παράδοξο ένας χρυσαυγίτης να μην υποστηρίξει την αντίληψή του για την Αστυνομία και τη λειτουργία της, ένας κομμουνιστής τη δικιά του για το «αστικό κράτος», ένας νεοδημοκράτης να μην στηρίξει την κυβέρνηση, και ένας πραγματικά ανεξάρτητος να μην δει συνολικά το ζήτημα της πολιτικής βίας. Όταν επιλέγεις να συζητήσεις ένα θέμα που διχάζει, δεν μπορείς μετά να… σκούζεις για το διχασμό.

Τα δημοτικά και τα περιφερειακά συμβούλια δεν είναι για να εκδίδουν ψηφίσματα διά… πάσαν νόσον. Η απλή αναλογική έχει δώσει χώρο να θέτει ο καθένας για συζήτηση την πολιτική του ατζέντα, και μέσω ευκαιριακών συμμαχιών να επιδιώκει την έκδοση ψηφισμάτων με ξεκάθαρη μικροκομματική στόχευση. Το έργο αυτό το ζούμε κυρίως στο Περιφερειακό Συμβούλιο Πελοποννήσου – προχθές το ζήσαμε και στο Δημοτικό Συμβούλιο Καλαμάτας. Δεν γνωρίζουμε αν η αστυνομική βία θα σταματήσει επειδή καταδικάστηκε από 13 δημοτικούς συμβούλους της Καλαμάτας, αλλά είμαστε βέβαιοι ότι η πολιτική βία συνολικά δεν θα σταματήσει με άγονες αντιπαραθέσεις και λεκτικές ακρότητες.

Η έλλειψη επαγγελματισμού στην Αστυνομία δεν είναι κάτι καινούργιο και δεν διορθώνεται με έκδοση ψηφισμάτων: Χρειάζεται διαρκής προσπάθεια και μηχανισμοί ελέγχου και τιμωρίας. Το να προσπαθείς ταυτόχρονα να κάνεις την τρίχα τριχιά, προκειμένου από κάπου να πιαστείς, είναι πολιτικά μυωπικό, γιατί όπως αποδεικνύεται από την εξέλιξη των πραγμάτων… πηγαίνεις για μαλλί και βγαίνεις κουρεμένος!

Η πανδημία έχει δημιουργήσει οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα, τα οποία είναι φανερό ότι κάποιοι προσπαθούν να αξιοποιήσουν προκειμένου να δημιουργήσουν κλίμα έντασης. Η πλειοψηφία των πολιτών αντιλαμβάνεται όμως ότι δεν μπορούμε να πορευτούμε ξανά με τα λάβαρα του παρελθόντος και με νέους «αγανακτισμένους» στις πλατείες. Τα εμφυλιοπολεμικά τσεκούρια που με κάθε ευκαιρία ξεθάβουν ορισμένοι δεν έχουν θέση στη σύγχρονη πραγματικότητα. Το μόνο που προσφέρουν είναι δυστυχία και πόνο. Αρκετά πληρώσαμε διχαστικές αντιλήψεις και υπερβολές. Είναι καιρός να επιστρέψουν τα φαντάσματα στους τάφους τους.

panagopg@gmail.com