Η πολιτική βία χτίζεται συστηματικά τα χρόνια της κρίσης. Οι υπερβολικές εκφράσεις φορτισμένες με όρους παρελθόντος -«δωσίλογοι», «γερμανοτσολιάδες», «χούντες» και λοιποί χαρακτηρισμοί διχαστικής στόχευσης- σε συνδυασμό με «κρεμάλες», αντισυγκεντρώσεις και άλλες «δυναμικές δράσεις», στρώνουν το χαλί της έντασης. Η κοντόφθαλμη λογική μένει στην πρόσκαιρη εκλογική στόχευση βλέποντας το τυράκι της συγκέντρωσης ψήφων μέσα από τη ρητορική της υπερβολής, δεν βλέπει όμως τη φάκα, ότι έτσι τρέφεται το θηρίο της εμφυλιοπολεμικής πρακτικής. Αφού έχουμε χούντα και κατοχή γιατί να μην πάρουμε τα όπλα; Αφού είναι «γερμανοτσολιάδες», «κατακτητές» και «φασίστες» γιατί να μην ξεκινήσουν τις προληπτικές εκτελέσεις; Αφού κάποιοι απειλούν με κρεμάλες, φυλακές και λαϊκά δικαστήρια όταν κατακτήσουν την εξουσία αυτοί που τη διαθέτουν τώρα, γιατί να μην ξεκινήσουν εκκαθαρίσεις; Οι υπερβολές δεν είναι κατάκτηση και μονομερές δικαίωμα κανενός. Μπορεί εύκολα να καταλάβει ο καθένας πού μπορεί να οδηγηθούμε αν όλοι οι συμμετέχοντες στο πολιτικό γίγνεσθαι αρχίσουν να τραβούν το σκοινί στα άκρα.
Η Ελλάδα έχει πληρώσει ακριβό τίμημα σε διχασμούς. Ορισμένοι δείχνουν με τη στάση τους ότι τίποτα δεν έχουν διδαχθεί από το παρελθόν, αντίθετα επιδιώκουν με κάθε τρόπο την επιστροφή μας σε αυτό. Η διεθνής απομόνωση, το κλείσιμο στα εθνικά σύνορα, δεν είναι τυχαίο ότι αποτελεί επιλογή όλων των ακραίων του πολιτικού φάσματος -προφανώς αν αποκοπούμε από ενοχλητικές παρεμβάσεις και μείνουμε μόνοι μας μπορούμε μετά να φαγωθούμε ευκολότερα! Δεν είναι τυχαίο ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση, το ενιαίο νόμισμα, ο δυτικός τρόπος ζωής, ακόμα και η «αστική» δημοκρατία, συγκεντρώνουν τα πυρά των οπαδών της σύγκρουσης. Η οικονομική κρίση τρέφει με οπαδούς τα άκρα. Αυτοί που δεν έχουν δουλειά και προοπτική δεν έχουν τίποτα να χάσουν και εύκολα στρατολογούνται από το ένα και από το άλλο άκρο. Είναι αυτοί που πληρώνουν τελικά και το μεγαλύτερο τίμημα ανεξαρτήτως ποιος θα είναι νικητής ή ηττημένος.
Τα χουλιγκάνικα ραντεβού «θανάτου» που όλο και περισσότερο πληθαίνουν το τελευταίο διάστημα, δεν έχουν θέση στην πολιτική. Η βία δεν έχει πολιτικό χρώμα και δεν δικαιολογείται. Το φασισμό και τον ολοκληρωτισμό κάθε μορφής δεν τον απομονώνεις και δεν τον αντιμετωπίζεις χρησιμοποιώντας τα ίδια του τα όπλα, δηλαδή τη βία. Τον αποδομείς και τον απομονώνεις όταν δεν του δίνεις άλλοθι, όταν δεν τραυματίζεις τη δημοκρατία με λεκτικούς ακροβατισμούς και υπερβολικούς χαρακτηρισμούς. Οταν τα άκρα κουνούσαν κρεμάλες έξω από τη Βουλή ελάχιστοι σκέφτηκαν ότι η πάνω πλατεία αργά ή γρήγορα θα τις στρέψει στην κάτω και το αντίθετο. Ανεργία, φτώχεια και δυστυχία έχουν και άλλες χώρες του κόσμου και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Δεν έβγαλαν όμως ούτε στην Ισπανία, ούτε στην Πορτογαλία, ούτε στην Ιρλανδία τα φαντάσματα από τις σπηλιές τους. Δυστυχία απείρως μεγαλύτερη από την ελληνική έχουν δεκάδες χώρες του κόσμου, ενώ στη γειτονιά μας, τα Βαλκάνια, χώρες είναι σε τραγικότερες συνθήκες από εμάς αλλά προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά τους μέσα στα πλαίσια της δημοκρατίας, της συναίνεσης και της συνεννόησης. Η οικονομική κρίση δεν πρέπει να αποτελέσει το άλλοθι για έναν ακόμα διχασμό και αιματοκύλισμα της Ελλάδας και η ευθύνη γι' αυτό ανήκει σε όλους μας. Αρκετά πληρώσαμε τους διχασμούς και τους ακραίους. Ο πολιτικός χουλιγκανισμός πρέπει να παταχθεί, ενώ η επιστροφή του πολιτικού διαλόγου στη σύνεση και την ηπιότητα είναι απαραίτητος όρος εξόδου από την κρίση.
panagopg@gmail.com
