Η κηδεία του έκπτωτου τέως βασιλιά Κωνσταντίνου μετατράπηκε σε πεδίο αντιπαράθεσης στο εσωτερικό της Ν.Δ. Η επίσημη θέση του κόμματος, όπως εκφράστηκε από τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη και σε μεγάλο βαθμό εφαρμόστηκε, ήταν η τέλεση ιδιωτικής κηδείας ενός διάσημου προσώπου. Η δεξιά και παλιά φιλοβασιλική πτέρυγα του κόμματος ήθελε βεβαίως κηδεία με τιμές αρχηγού κράτους, προκειμένου να ικανοποιηθεί το ανεκπλήρωτο όραμα επιστροφής του βασιλιά έστω και νεκρού.

Το κλίμα στο εσωτερικό του κόμματος αλλά και στην κοινωνία δεν βοηθούσε βέβαια στη διατύπωση του συγκεκριμένου αιτήματος και γι’ αυτό άρχισαν τα… ευαίσθητα περί τιμής του νεκρού προσώπου και του ρόλου που είχε μια φορά και έναν καιρό ως αρχηγός του κράτους. Αλήθεια οι ίδιοι παρέστησαν στις κηδείες των πρώην Προέδρων της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια και Χρήστου Σαρτζετάκη που έγιναν τα προηγούμενα χρόνια ή η τιμή στον θεσμό -έστω και αν κάποιος έχει εκπέσει αυτού- είναι αλά καρτ ή μάλλον εκεί που η ευαισθησία φέρνει ψήφους; Η απάντηση είναι προφανής με τις απουσίες και τις παρουσίες καταγεγραμμένες.

Η συμμετοχή του κόσμου αλλά και των πολιτικών προσώπων στην κηδεία του τέως βασιλιά δεν ήταν όμως συγκλονιστική. Ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, ο υπουργός Εσωτερικών Μάκης Βορίδης, οι δύο βουλευτές Μεσσηνίας και 2 - 3 ακόμα απ’ όλη τη χώρα μαζί με βαφτιστήρια, τον Μπογδάνο και διάφορους άλλους ακροδεξιούς, δεν αποτελούν πολιτικό γεγονός. Οι περισσότεροι στη Ν.Δ. φοβήθηκαν να εκτεθούν και συντάχθηκαν με την ηγεσία του κόμματος, που γνωρίζει πως αν χάσει το ακροατήριο στο μεσαίο χώρο καθώς και την πολιτική παρακαταθήκη του Κωνσταντίνου Καραμανλή δεν θα δει ποτέ εξουσία.

Η ύπαρξη στο εσωτερικό της Ν.Δ. «σκληρών» παραδοσιακών δεξιών, που ιδιωτικά υμνούν βασιλιάδες, χουντικούς και διάφορους πρωταγωνιστές της μετεμφυλιακής Ελλάδας, δεν είναι κάτι καινούργιο. Αυτό όμως που φάνηκε είναι ότι τα σύμβολα του παρελθόντος δεν δημιουργούν πλέον κραδασμούς στο πολιτικό σύστημα. Η οικονομική κρίση φουσκώνει την Ακροδεξιά, όχι όμως στο όνομα του παρελθόντος αλλά του «αντισυστημικού» ισοπεδωτικού λαϊκισμού, που θέλει τους πολιτικούς και τη δημοκρατία υπεύθυνους για τα «δεινά» παραβλέποντας ότι όπου δεν υπάρχουν δημοκρατία και πολιτικοί κυριαρχεί η απόλυτη εξαθλίωση και το χάος.

Συμπερασματικά, όσοι επένδυσαν στη φιλοβασιλική ψήφο μάλλον θα απογοητευτούν το βράδυ των εκλογών.

panagopg@gmail.com