Η Θεσσαλία έχει θαφτεί στις λάσπες από ένα ακραίο καιρικό φαινόμενο. Όλοι οι επιστήμονες συμφωνούν ότι δεν υπάρχουν έργα που μπορούν να προστατέψουν σε απόλυτο βαθμό από αυτού του είδους τα καιρικά φαινόμενα. Μπορούν όμως να υπάρξουν παρεμβάσεις που θα μετριάσουν τις επιπτώσεις και -το σημαντικότερο- θα δώσουν χρόνο να λειτουργήσουν αποτελεσματικά οι δομές της πολιτικής προστασίας. Το κρίσιμο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να προστατευθούν άνθρωποι και ζώα που μπορούν να μεταφερθούν σε ασφαλή σημεία.

Η καταστροφή στη Θεσσαλία επανέφερε σε τοπικό επίπεδο την υπόθεση των αντιπλημμυρικών έργων. Υπάρχουν δύο κατηγορίες έργων που αφορούν την Καλαμάτα, των «μικρών», όπως αυτό της Ευριπίδου και της παλιάς εθνικής οδού στον Αντικάλαμο, και το μεγαλεπήβολο σχέδιο της απευθείας ανάθεσης που προέβλεπε τη συγκέντρωση όλων των νερών στον Νέδοντα με το παράλληλο ξήλωμα του μισού κέντρου της πόλης. Το καταπληκτικό είναι ότι δεν γίνεται συζήτηση για τα έργα που όλοι συμφωνούν για τη χρησιμότητά τους, αλλά για αυτά που υπάρχουν σοβαρές ενστάσεις πολιτικού και επιστημονικού χαρακτήρα.

Στη Θεσσαλία μετά τις πλημμύρες της κακοκαιρίας «Ιανός» το Σεπτέμβριο του 2020 έγιναν ορισμένα αντιπλημμυρικά, τα οποία προστάτεψαν κάποιες περιοχές επιδεινώνοντας την κατάσταση όμως σε άλλες. Το πώς έχουν λειτουργήσει φράγματα και αναχώματα έχει ήδη προκαλέσει σοβαρές αντιδράσεις. Αυτό που φαίνεται είναι ότι οι πρόχειρες μελέτες και οι απευθείας εργολαβικές αναθέσεις δεν προστάτεψαν ζωές και περιουσίες. Είναι προκλητικό να επιμένουν κάποιοι τοπικά στην προώθηση έργων που έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι δεν αποτελούν τη μοναδική και ασφαλέστερη λύση.

Μιλώντας στην «Καθημερινή την Κυριακής» δύο από τους πιο έμπειρους μελετητές, ο Χρήστος Δαμβέργης, υδραυλικός μηχανικός με εμπειρία τεσσάρων δεκαετιών στη μελέτη και κατασκευή αντιπλημμυρικών έργων και ο Δημήτρης Σωτηρόπουλος, πολιτικός μηχανικός με ειδίκευση στα υδραυλικά έργα και 47 χρόνια εμπειρίας, συμφωνούν ότι, ειδικά για τις πόλεις, είναι πλέον μονόδρομος η αναζήτηση τρόπων μείωσης της απορροής υδάτων τις κρίσιμες ώρες. «Κατ’ αρχάς χρειάζονται μικρά, τοπικά έργα που να ψαλιδίζουν την πλημμυρική παροχή και να λειτουργούν υπέρ του εμπλουτισμού του υδροφορέα», τονίζει ο κ. Σωτηρόπουλος. «Πρέπει να κάνουμε πόλεις-σφουγγάρια», τονίζει ο κ. Δαμβέργης. «Να χρησιμοποιούμε διαπερατά υλικά, να σταματήσουμε το τσιμέντωμα όλων των επιφανειών». Τελικά κάποιοι δεν καταλαβαίνουν ή δεν θέλουν να καταλάβουν;