Το πολιτικό σύστημα αρέσκεται σε υποσχέσεις για μοίρασμα λεφτών που δεν υπάρχουν, σε χάϊδεμα συντεχνιών και παρωχημένων αντιλήψεων, σε χορήγηση δανείων και προστασίας σε επιχειρηματικούς φίλους και κολλητούς και φόρτωμα των πάντων στον κρατικό προϋπολογισμό, δημιουργώντας έτσι ελλείμματα και χρέος.
Η ατολμία να ληφθούν τα αναγκαία για την λειτουργία της οικονομίας μέτρα αποτελεί το μεγαλύτερο πολιτικό σκάνδαλο. Τα φαινόμενα διαφθοράς είναι δημοφιλή μιας και αποτελούν το απαραίτητο αίμα στην αρένα του λαϊκισμού και των θιασωτών της αντιδημοκρατικής εκτροπής. Η ανυπαρξία όμως μέτρων είναι αυτό που πραγματικά εκτροχιάζει την οικονομία, νοθεύοντας τον ανταγωνισμό και εκτοξεύοντας τα ελλείμματα και τελικά το χρέος της χώρας. Έχει υπολογιστεί ότι αν η συνεισφορά του προϋπολογισμού στη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού έμενε στο επίπεδο του 2001 - με γενναία μεταρρύθμισή του όπως επιχειρήθηκε και ουδέποτε τελεσφόρησε - το 2009 η χώρα θα είχε τουλάχιστον 75 δις λιγότερο χρέος. Σχεδόν όσο ήταν το ονομαστικό χρέος που προστέθηκε στη χώρα την ίδια χρονική περίοδο. Και βέβαια φτάνοντας στα πιο πρόσφατα, με στοιχεία που επικαλείται το Reuters, η αδυναμία να κλείσει η παρούσα κυβέρνηση μια συμφωνία στις αρχές του Ιουλίου ανέβασε το κόστος του τελευταίου προγράμματος διάσωσης κατά 30 δις. Μόνο με αυτά τα δύο στοιχεία αποδεικνύεται ότι η μετάθεση των κρίσιμων αποφάσεων έχει κόστος και μάλιστα πολύ μεγάλο.
Τα πολιτικά κόμματα που βλέπουν το ρόλο τους εντός ευρωπαϊκού πλαισίου και θέλουν την χώρα στην πρώτη ταχύτητα πρέπει να σταματήσουν να κρύβονται από την πραγματικότητα. Οφείλουν απλά και καθαρά να πουν στον κόσμο την αλήθεια και να περιγράψουν τη διαδρομή που θα ακολουθήσει η χώρα προκειμένου να μείνει στο κλαμπ των ισχυρών, έστω και με περιορισμένο και αδύναμο ρόλο. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει από την πολιτική σκηνή να αποχωρήσουν μια σειρά από πρόσωπα τα οποία δικαίως ή άδικως, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, έχουν αρνητικό συμβολισμό.
Στο χώρο της κεντροαριστεράς όλα δείχνουν ότι το μέλλον θα καθοριστεί από τις επόμενες κινήσεις Τσίπρα. Στο χώρο της Κεντροδεξιάς το ανοιχτό ζήτημα στην ηγεσία της ΝΔ αποτελεί το μεγάλο ερώτημα μέσα από την απάντηση του οποίου θα προσδιοριστούν πολλά από αυτά που μπορούν να συμβούν στο μέλλον. Η ηγεσία Σαμαρά θα καταγραφεί ως μια δραματική και πιθανά αξεπέραστη εμπειρία για το κόμμα της Ν.Δ.. Η ακατανόητη επιλογή του αρχηγού της Ν.Δ να σηκώσει το 2009 τη σημαία του αντιμνημονιακού αγώνα λειτούργησε διασπαστικά για το κόμμα του, έβγαλε την παράταξη από το κάδρο του εγγυητή της ευρωπαϊκής πορείας και οδήγησε τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους στην αγκαλιά της ακροδεξιάς, της ναζιστικής και της ψεκασμένης. Όταν έγινε η στροφή στην λογική ήταν πλέον αργά. Αυτό το πλήρωσε και εξακολουθεί να το πληρώνει η χώρα, η οποία σαρώνεται έκτοτε από το κύμα του ανορθολογισμού.
Η αλλαγή ηγεσίας μετά το δημοψήφισμα έδωσε αμέσως άλλον αέρα στο κόμμα της Ν.Δ. Οι εμφανίσεις του προσωρινού προέδρου Βαγγέλη Μεϊμαράκη στη Βουλή συζητούνται και καταγράφονται θετικά. Κατά βάση δείχνουν το πόσο φθαρμένος πολιτικά ήταν ο Σαμαράς. Το ζήτημα που απασχολεί είναι το πώς θα μεταβεί η κεντροδεξιά στην επόμενη φάση. Θα ανοίξει η συζήτηση την μεταβατική περίοδο Μεϊμαράκη μέχρι την άνοιξη του 2016 με στόχο να συγκροτηθεί κάτι ευρύτερο από τη Ν.Δ, η οποία έχει ως κόμμα κλείσει τον ιστορικό της κύκλο; Θα μπει σε μια εσωστρέφεια με πρωταγωνιστές γνωστά πρόσωπα του παρελθόντος, σε μια μάχη χαρακωμάτων για να κρατηθούν οι ταμπέλες και οι σφραγίδες; Η απλή πολιτική λογική επιβάλει τη δημιουργία ενός νέου σχήματος ευρύχωρου, ευρωπαϊκού, το οποίο θα αναδείξει νέα ηγεσία μέσα από ιδρυτικό συνέδριο, με πρόσωπα άφθαρτα που δεν ανήκουν σε οικογένειες και παραδοσιακά τζάκια. Αν δεν το κάνουν, ας βγάλουν αρχηγό τον Τατούλη. Θα επιταχύνουν έτσι το μοιραίο. Γιατί, δεν ξέρουμε πόσοι το έχουν καταλάβει, αλλά, όταν φτάνουμε στο σημείο την ηγεσία της ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς να την διεκδικεί ο Τατούλης, τότε δεν υπάρχει σωτηρία για τον τόπο.
panagopg@gmail.com
