Κρύα και βροχές αλλά μια βόλτα στην παραλιακή ζώνη δεν είναι καθόλου άσχημη ιδέα. Ο μελαγχολικός καιρός δεν προσφέρεται μόνον για... ποιητικές δημιουργίες, έχει τη δική του ξεχωριστή ομορφιά την οποία απολαμβάνουν όσοι γνωρίζουν να εκτιμούν τα γυρίσματα του καιρού και τα χρώματα των εποχών. Καταπληκτικό γκρίζο, ενίοτε -και κατά διαλείμματα φέτος- λαμπερός ήλιος, μια πόλη αγκαλιασμένη με τη θάλασσα σε μήκος χιλιομέτρων. “Προίκα” στους ανθρώπους της πόλης, πολλοί από τους οποίους την χαίρονται ιδιαιτέρως. Και δεν έχει κόστος η θέληση να ξεφύγει κανένας από το “γκρίζο” της εποχής που για πολλούς είναι δυσβάστακτο. Τα πόδια και το ποδήλατο συμβάλλουν και στην καλύτερη υγεία, ο καθένας μπορεί και πρέπει να φύγει από τους τέσσερις τοίχους. Η φύση είναι από μόνη της αντικαταθλιπτική, η θάλασσα ακόμη περισσότερο και την έχουμε στα πόδια μας. Ασφαλώς η πρόθεση δεν είναι το “κήρυγμα” αλλά η επισήμανση της ανάγκης να ζήσουμε και να αγαπήσουμε την απλότητα αυτού που μας περιβάλλει, σε μια ευεργετική “συνομιλία” μαζί του σε δύσκολες εποχές. Μιλήσαμε για προίκα της φύσης στην κοινωνία της πόλης από την άποψη της “ποιότητας ζωής”, όπως αυτή μπορεί να οριστεί ακόμη και σε συνθήκες κρίσης. Πολλές φορές όμως μιλάμε και για προίκα στην τοπική οικονομία. Υπό την έννοια ότι κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί να αποτελέσει “μαγνήτη” για την προσέλκυση επισκεπτών πέρα από την καλοκαιρινή πλημμύρα. Κάθε είδους παράγοντες δεν σταματούν εδώ και χρόνια να επαναλαμβάνουν τα στερεότυπα για την επέκταση της τουριστικής σεζόν, τα οποία περιορίζονται σε τριήμερα και... πανηγύρια.

Μπορεί βεβαίως να επαναλαμβάνουν στερεότυπα και να βγάζουν λόγους για τον τουρισμό, στην πράξη όμως δεν κάνουν ούτε τα στοιχειώδη προκειμένου να διασφαλίσουν αυτή την προοπτική. Πριν λίγες ημέρες στη γιορτή της Υπαπαντής η αίσθηση είναι ότι σημειώθηκε ένα “κραχ” στην προσέλευση στρωμάτων που παραδοσιακά φθάνουν στην πόλη. Παρ' όλα αυτά όμως, το Σάββατο η κίνηση ήταν αυξημένη και αποτυπώθηκε ίσως πιο χαρακτηριστικά στην παραλιακή ζώνη. Σε λίγες ημέρες έρχονται καρναβάλια και η προσδοκία είναι πως το τριήμερο μπορεί να αποτελέσει μια “ένεση” για την τοπική οικονομία. Είτε κάποιοι θα έρθουν επειδή “τσίμπησαν” με το Καρναβάλι, είτε γιατί ίσως ο καιρός δώσει μια ευκαιρία απόδρασης από το “κλεινόν άστυ” καθώς πέρασαν δύσκολο χειμώνα. Με το καλό να έρθουν, αλλά δεν μπορώ να μην επισημάνω ότι αντί για την ομορφιά της θάλασσας, θα έχουν την ευκαιρία να θαυμάσουν την προκλητική αδιαφορία της τοπικής διοίκησης και κοινωνίας για την εικόνα κακοποίησης της παραλίας και της φύσης. Οι φωτογραφίες που ανεβάζουμε στην κοινωνική δικτύωση, αποφεύγουν τις δυσάρεστες εικόνες. Γιατί αν έδειχναν την πραγματικότητα που επικρατεί, θα εντάσσονταν στην κατηγορία της... δυσφήμισης. Είναι απορίας άξιον πώς ο δήμος, οι φορείς της πόλης αλλά και οι επαγγελματίες μπορούν να μένουν απαθείς στην εικόνα μιας απέραντης και εγκαταλελειμμένης αποθήκης την οποία παρουσιάζει η ακτή. Στην οποία... κατοικοεδρεύουν εκείνα που μας επιστρέφει η θάλασσα, οι καλοκαιρινές κατασκευές ερειπωμένες, ακόμη και ο εξοπλισμός ορισμένων καταστημάτων σωρωμένος στο δημόσιο χώρο.

Ασφαλώς και δεν πρόκειται για καινούργιο φαινόμενο, ούτε είναι κάτι το οποίο... ανακάλυψα πίνοντας καφέ ένα πρωί. Είναι μια υπόθεση που έρχεται από το παρελθόν και χειροτερεύει διαρκώς. Η σημερινή δημοτική αρχή έχει θητεία μιας δεκαετίας και κάτι, ως εκ τούτου το διαχρονικό πρόβλημα έχει γίνει πλέον δικό της. Γνωρίζει τι υπάρχει και δεν θέλει να το αλλάξει, την ώρα που κουνάει όλη την ώρα το θυμιατήρι στον τουρισμό. Και δεν θέλει να το αλλάξει γιατί απλούστατα δεν θέλει να συγκρουσθεί με εκλογικούς πελάτες. Αυτή είναι η εξήγηση που δίνω, αλλά αποτελεί ουσιαστικά και κοινή πεποίθηση στους ανθρώπους της πόλης. Και θα ήμουν πρόθυμος να δεχτώ οποιαδήποτε άλλη εξήγηση, αρκεί να ήταν δεόντως αιτιολογημένη ως προς την ουσία της. Φυσικά απορρίπτονται από χέρι τα κλαψουρίσματα περί αρμοδιοτήτων που προσβάλλουν την κοινή λογική. Γιατί η δημοτική αρχή αλλά και το Δημοτικό Συμβούλιο ουδέποτε έχουν συζητήσει τη θέσπιση κανόνων σε ό,τι έχει να κάνει με την εκμετάλλευση του δημόσιου χώρου από ιδιώτες. Οι σημειακές επεμβάσεις ως εξαίρεση, απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Υπάρχει η λέξη “κανονισμός” που είναι άγνωστη στους ανθρώπους του δήμου, τουλάχιστον στην υλοποίησή της. Ο έλεγχος σε κάποιες ρυθμίσεις που έχουν καθιερωθεί, περιορίζεται σε πρόστιμα για τη στάθμευση άνευ... εισιτηρίου στη ζώνη που ισχύει η ελεγχόμενη και σε ορισμένες περιπτώσεις στην παραβίαση της κίτρινης γραμμής που ορίζει και το περιθώριο επέκτασης των τραπεζοκαθισμάτων. Τα υπόλοιπα κινούνται στην τύχη και κάποιες φορές με προκλητικό τρόπο για τους πολίτες, καθώς κάποιοι θεωρούν ιδιοκτησία τους τον κοινόχρηστο χώρο και ως εκ τούτου τον κακοποιούν κατά το δοκούν. 

Για να επιστρέψουμε στην... αφετηρία λοιπόν, η παραλιακή ζώνη μπορεί και πρέπει να γίνει πάλι “ζώνη ιδιαίτερου φυσικού κάλλους”. Θέτω σε εισαγωγικά τον χαρακτηρισμό γιατί δεν υπάρχει τέτοιος. Και επισημαίνω ότι η οποιαδήποτε ανάπλαση θα πρέπει να έχει στον πυρήνα της την βασική αρχή ότι πρόκειται για επέμβαση βελτίωσης του φυσικού περιβάλλοντος και όχι για επέκταση του ανθρωπογενούς. Πράγμα που σημαίνει ότι χρειάζεται να εκπονηθεί ένα σχέδιο φυσικής σκίασης της παραλιακής ζώνης που θα καλύπτει τις ανάγκες και των εγκαταστάσεων αναψυχής αλλά κυρίως των απλών ανθρώπων που θέλουν να απολαύσουν τη θάλασσα και τη φύση χωρίς να είναι υποχρεωμένοι να καταφύγουν σε τραπεζοκαθίσματα και ξαπλώστρες, ενίοτε τόσον αλμυρά... όσο και η θάλασσα. Από εκεί και ύστερα και μέχρι τότε όχι μόνον πρέπει να τεθούν κανόνες σχετικά με την κατάληψη της ακτής, αλλά και να εφαρμοστούν αυτοί οι οποίοι υποτίθεται ότι υπάρχουν. Για παράδειγμα η λογική του τύπου “εγώ πάω τις ξαπλώστρες μέχρι το νερό και αν θέλεις έλα να τις πάρεις” θα πρέπει να τελειώνει. Και φυσικά το αυτονόητο είναι πως θα απομακρύνονται τα πάντα όταν σταματάει η λειτουργία του καταστήματος χωρίς δεύτερη συζήτηση. Ο χώρος της παραλιακής ζώνης δεν είναι ιδιοκτησία ούτε του ιδιώτη εκμεταλλευτή, ούτε κάθε δημόσιου φορέα αναλόγως... αρμοδιότητας. Είναι κοινόχρηστος χώρος και θα πρέπει να υπακούει σε κανόνες κοινού συμφέροντος των πολιτών και της πόλης. Δήμος και επαγγελματίες θα πρέπει να το αντιληφθούν γιατί ως γνωστόν υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές. Και ήδη αρχίζουν να τις ανακαλύπτουν ντόπιοι και επισκέπτες...