Ως συνέχεια στο χθεσινό σημείωμα θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η υπόθεση της αλληλεγγύης στους ανθρώπους που έχουν άμεση ανάγκη, θα πρέπει να αποτελέσει ακρογωνιαίο λίθο στη δημοτική δραστηριότητα στις σημερινές συνθήκες. Η οικονομική δραστηριότητα καταρρέει και μαζί της ένας ολόκληρος κόσμος ο οποίος μάλιστα μέχρι προχθές δεν είχε φαντασθεί ότι θα μπορούσε να μείνει άνεργος. Αυτή η κατηγορία πολιτών δεν προέρχεται μόνον από τα παραδοσιακά φτωχά στρώματα αλλά και από τη λεγόμενη "μεσαία τάξη" με κριτήριο πάντα την προηγούμενη εισοδηματική κατάσταση. Ο κύκλος της ανεργίας μεγαλώνει σε ακτίνα και δυστυχώς μέσα σε αυτή καθημερινά βρίσκονται και άλλοι άνθρωποι. Τα σκληρά δημοσιονομικά μέτρα οδηγούν αναπόφευκτα στην ύφεση και την ανεργία σε μια διαρκή αλληλουχία.
Η τοπική αυτοδιοίκηση δεν μπορεί να μείνει αδιάφορη μπροστά σε αυτή την κατάσταση. Η προσπάθεια να δημιουργήσει θέσεις εργασίας μέσα από τη δική της δραστηριότητα ή ενέργειες που θα ενισχύουν την απασχόληση ασφαλώς είναι το πρώτο και μεγάλο ζητούμενο, η πλέον αποφασιστική μορφή αλληλεγγύης για τους ανέργους. Γνωρίζουμε όμως ότι δεν εξαρτάται μόνον από την αυτοδιοίκηση, αλλά και ότι το πολιτικό προσωπικό δύσκολα μπορεί να προσαρμοστεί στις πρωτόγνωρες συνθήκες που δημιουργούνται.
Χωρίς να εγκαταλειφθεί η ιδέα της κινητοποίησης ανθρώπινου δυναμικού και πόρων στην κατεύθυνση που προαναφέρθηκε, θα πρέπει να τονίσουμε ιδιαιτέρως την ανάγκη της άμεσης ενεργοποίησης των παραγόντων από όλες τις πτέρυγες, στην κατεύθυνση της ενίσχυσης δικτύων αλληλεγγύης σε ανέργους και νεόπτωχους. Οσοι αφουγκράζονται την κοινωνία αντιλαμβάνονται ότι αυτή η ανάγκη μεγαλώνει καθημερινά. Ολοι γνωρίζουμε ότι υπάρχουν φορείς και οργανώσεις που δραστηριοποιούνται σε αυτό τον τομέα, από την ίδια τη φύση της ύπαρξής τους. Τον τελευταίο καιρό μαθαίνουμε ότι κατά περίπτωση σε γειτονιές δημιουργούνται μικρά δίκτυα αλληλεγγύης. Ενώ πολλοί είναι πρόθυμοι να συνδράμουν όποιες προσπάθειες εκδηλώνονται σε αυτή την κατεύθυνση, αρκεί να σιγουρευτούν ότι αυτό δεν συνδέεται με τίποτε περισσότερο από την αγωνία για τον άνθρωπο είτε είναι γείτονας, είτε κάποιος τον οποίο δεν έχουμε δει ποτέ.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες οι δήμοι οφείλουν κατ’ αρχήν να ενθαρρύνουν αυτές τις προσπάθειες και να αναλάβουν οι ίδιοι καινούργιες που θα ανταποκρίνονται στις συνθήκες οι οποίες δημιουργούνται. Δεν είναι εύκολη υπόθεση και δεν προσφέρεται για κάμερες, όπως κάποιες χρονιές με τα περίφημα "γεύματα αγάπης". Η ανθρώπινη υπερηφάνεια δεν χάνεται ούτε σε συνθήκες ένδειας και όλα πρέπει να γίνουν χωρίς τυμπανοκρουσίες και… θεατές στις πρωτοβουλίες. Από το μπουκάλι το λάδι το οποίο σε πολλούς περισσεύει κατά μια έννοια, μέχρι το οργανωμένο συσσίτιο από τους φορείς της αυτοδιοίκησης σε συνεργασία με την Εκκλησία και κοινωνικές οργανώσεις, υπάρχει μια μεγάλη γκάμα δραστηριοτήτων τις οποίες μπορεί να υποστηρίξει ο καθένας.
Ηλίας Μπιτσάνης
ilias.bitsanis@eleftheriaonline.gr