Γιάννης Σινάπης

Το θέμα της ξεχασμένης και εγκαταλελειμμένης μαρίνας Πύλου επανέφερε ο Δήμος Πύλου - Νέστορος. Ενός σημαντικού και αναπτυξιακού έργου που ξεκίνησε, υλοποιήθηκε ως δημόσιο, αλλά δεν ευτύχησε να ολοκληρωθεί - παρά τη βοήθεια και την οικονομική στήριξη που είχε. Μια προσπάθεια που έγινε να ολοκληρωθεί και να δουλέψει από ιδιώτες, σχετικούς με το χώρο και τον τόπο ατύχησε. Σκόνταψε στους νόμους και στην κρατική γραφειοκρατία και αδιαφορία που δεν μπόρεσε να αλλάξει το νόμο και να δώσει βοήθεια στους επενδυτές. Το έργο παραμένει σημαντικό και καθοριστικό για την ανάπτυξη του δήμου και της ευρύτερης περιοχής. Εργο που με τη λειτουργία του θα φέρει έσοδα και σε επαγγελματίες του τόπου.
Η μαρίνα της Πύλου δεν είναι το μοναδικό έργο που μπορεί να δώσει ώθηση, να συμβάλει στην ανάπτυξη, στην καταπολέμηση της μιζέριας και της στασιμότητας της Μεσσηνίας και της Νότιας Πελοποννήσου.
Είναι και άλλα λιμανάκια - αλιευτικά καταφύγια που έχουν μείνει παρατημένα και δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν ούτε τους ντόπιους ψαράδες. Το λιμάνι της Κορώνης είναι έργο χρόνων, όνειρο που όσο ακούγεται θυμίζει κοροϊδία. Οι ντόπιοι το ακούνε χρόνια. Ηταν παιδιά και μεγάλωσαν και ακόμα το ακούνε. Εχει μείνει στα λόγια. Και αυτό που γίνεται τώρα και ολοκληρώνεται με καθυστέρηση, αποκατάσταση ζημιάς από την κακοκαιρία το Δεκέμβριο του 2008 είναι. Είναι απαράδεκτο εν έτει 2011 να μην έχει έργο, να μην μπορούν να προσεγγίσουν σκάφη αναψυχής, να ανεφοδιαστούν στην Κορώνη και να αφήσουν χρήμα. Τέσσερα κοινοτικά πλαίσια στήρξης πήγαν χαμένα.
Και σε άλλα που διατέθηκαν χρήματα και μάλιστα αρκετά, τα έργα έμειναν στη μέση, λόγω κακών σχεδιασμών και προβληματικών μελετών. Το λιμάνι της Κυπαρισσίας αποτελεί την καλύτερη απόδειξη. Λιμάνι που ψάχνει το ρόλο του, από εμπορικό έως επιβατηγό -όλα έχουν ακουστεί- ενώ θα μπορούσε να αποτελεί ιδανική επιλογή για την προσέγγιση κρουαζερόπλοιων, λόγω της θέσης του. Να κερδίσει μερίδιο από τα πλοία που πιάνουν στο Κατάκολο.
Για να μην πούμε για την Καλαμάτα, που ψάχτηκε για νέο εμπορικό λιμάνι, ενώ υπάρχει σε εξέλιξη μάστερ πλαν για το υφιστάμενο. Τη στιγμή που ακόμα δεν έχουν σταματήσει και οι ανούσιες κόντρες για το χαρακτήρα του λιμανιού, που σήμερα η κίνησή του είναι στο μηδέν.
Λιθαράκι στην προσπάθεια της ανάκαμψης και της ανάπτυξης του τόπου θα μπορούσαν να βάλουν και άλλα λιμανάκια, όπως των Κιτριών, του Πεταλιδίου, του Αγίου Ανδρέα, της Φοινικούντας και του Μαράθου, που όλα αυτά τα χρόνια έχασαν τις ευκαιρίες και τις εποχές των παχιών αγελάδων. Σήμερα τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για την υλοποίηση έργων, ώστε να είναι λειτουργικά, να εξυπηρετούν τους ψαράδες και να δίνουν τη δυνατότητα της προσέγγισης σε επισκέπτες και σκάφη αναψυχής. Τη στιγμή που δεν έχουμε νομιμοποιήσει ούτε τις υφιστάμενες εγκαταστάσεις!
Αν θέλουμε να αλλάξουμε τη μοίρα μας, θα πρέπει να βάλουμε μια τάξη. Να σχεδιάσουμε, να οργανώσουμε, να δούμε τι θέλουμε από κάθε λιμάνι και αλιευτικό καταφύγιο. Τι μπορεί το καθένα να προσφέρει στην προοπτική της ανάπτυξης. Γιατί δεν μπορούμε να σχεδιάζουμε και να μελετάμε για λιμενικά έργα δισεκατομμυρίων δραχμών στην Κορώνη, Είναι βέβαιο ότι μελέτες και χρήματα θα πάνε στον πάτο του λιμανιού, όπως πάνε και τα λύματα της πόλης.
Εδώ είναι η πρόκληση και το στοίχημα για τις αρχές, τις τοπικές και τις κεντρικές. Να καθήσουν να συζητήσουν, να οργανώσουν, να σχεδιάσουν και να βάλουν μπρος την υλοποίηση, να τα κάνουν πράξη. Η κρίση απαιτεί συνεννόηση, σχεδιασμό, ιεράρχηση και βήματα με σύνεση. Και είναι τώρα η ευκαιρία. Ο τόπος χόρτασε από λόγια. Περιμένει πράξεις, την αξιοποίηση των λιμανιών και των αλιευτικών καταφυγίων του τόπου, προκειμένου να χτυπηθεί η μιζέρια.