«Μόνο οι εξελίξεις στη γεωπολιτική σκακιέρα, προάγγελος των οποίων είναι η κινητικότητα για το όνομα της FYROM, μπορούν να διαταράξουν -απρόβλεπτα και ανεξάρτητα από τη βούληση των πρωταγωνιστών- τον υπάρχοντα συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων.
Λίγες ώρες πριν το 2018, τα μόνα στοιχεία που μπορούμε προσωρινά να καταγράψουμε είναι η βούληση των ΗΠΑ να διατηρήσουν την Ελλάδα στο στρατόπεδό τους, η απροθυμία του γαλλογερμανικού άξονα της ΕΕ να αναλάβει ενεργό ρόλο στη γεωπολιτική σκακιέρα των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής, η θέληση της Ρωσίας να αναβαθμίσει το ρόλο της διευρύνοντας τη συμμαχία με την Τουρκία, και η παθητική προώθηση των οικονομικών συμφερόντων της Κίνας στην Ελλάδα. Από εκεί και πέρα, καθώς οι ΗΠΑ δεν φαίνονται διατεθειμένες να αφήσουν αμαχητί τους Ορθόδοξους και τους Σλάβους να γίνουν εκφραστές των συμφερόντων της Ρωσίας, είναι ηλίου φαεινότερο ότι διανύουμε ήδη μια νέα περίοδο η οποία δεν μπορεί να ερμηνευτεί με το παλιό μοντέλο Αριστεράς - Δεξιάς. Γι' αυτό δεν θα πρέπει να εκπλαγούμε ούτε από τις θέσεις που θα εκφράσουν σύντομα τα κόμματα, ούτε από τις απόψεις που θα εκφράσουν πολίτες και επιχειρήσεις, με γνώμονα όχι μόνο τα συμφέροντα, αλλά και τα συναισθήματά τους που έχουν ρίζες στο πολύ μακρινό παρελθόν.
Κλείνοντας, απλώς θα επισημάνουμε ότι ο αντιαμερικανισμός βρίσκεται σε βαθιά ύφεση και τη θέση του έχει πάρει ο έντονος αντιγερμανισμός, που ανατροφοδοτήθηκε από τη μονεταριστική εμμονή του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Την ίδια στιγμή, οι ρωσόφιλοι περιμένουν κάτι παραπάνω από τις επενδύσεις του Ιβάν Σαββίδη για να εκδηλωθούν ανοιχτά και να θέσουν το δίλημμα "ΗΠΑ ή Ρωσία". Μέχρι τότε οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να στηρίζουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, προκαλώντας απορίες σε όσους δεν κατάλαβαν ότι όχι μόνο έκλεισε ο κύκλος της μεταπολίτευσης, αλλά και ότι κάτι παραπάνω ξέρει ο Ερντογάν που ζητεί αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης πριν βρεθεί προ τετελεσμένων γεγονότων.
Με το βλέμμα στραμμένο στον Κοτζιά λοιπόν, και όχι στον Τσακαλώτο».
Οι εξελίξεις τις 40 πρώτες μέρες του 2018 όχι μόνο ήταν ραγδαίες, επιβεβαιώνοντας πλήρως την παραπάνω πρόβλεψη, αλλά δείχνουν οι ότι τα συγκρουόμενα συμφέροντα μπορούν να μετατρέψουν τα Βαλκάνια για μια ακόμα φορά σε πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης και του κόσμου ολόκληρου. Ειδικότερα τα συλλαλητήρια για τη Μακεδόνια απέδειξαν ότι η ένταξη της FYROM στο ΝΑΤΟ δεν θα είναι εύκολη υπόθεση, καθώς συγκρούεται με τα εθνικιστικά συναισθήματα της πλειοψηφίας των Ελλήνων. Στον αντίποδα, η μειοψηφία που θέλει την Ελλάδα ισότιμο μέλος μια υπερεθνικής Ευρώπης, δεν ξεπερνάει σε ποσοστό (αν και με άλλη σύνθεση) το ποσοστό εκείνων που ψήφισαν "Ναι" στις εκλογές του 2015.
Ουσιαστικά τα 2/3 των Ελλήνων, που έχουν εκπαιδευτεί με μονόπλευρα ηρωικά παραμύθια για τη μοναδικότητα της φυλής και του πολιτισμού που έδωσε τα φώτα στην οικουμένη, έχουν πιστέψει βαθιά αφενός ότι ο ελληνικός λαός είναι περιούσιος και αφετέρου ότι οι σύμμαχοί του πάντα τον εμποδίζουν να προκόψει - και γι' αυτό καλό θα είναι να αποχωρήσει η χώρα από ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Ενωση για να γυρίσει στη δραχμή. Αν στο κάδρο του παραλογισμού προστεθούν και οι καιροσκόποι πολιτικοί, που είναι έτοιμοι να χρησιμοποιήσουν τα εθνικά θέματα με τον ίδιο αμοραλισμό που εκμεταλλεύτηκαν τη χρεοκοπία για να κατακτήσουν την εξουσία, γίνεται κατανοητό ότι δεν είναι απίθανο να οδηγηθούμε εξαιτίας της νέας "εθνικής τύφλωσης" σε μια ήττα όπως αυτή του "ατυχούς πολέμου" του 1897.
Ετσι κι αλλιώς, κάθε άλλο παρά αστήρικτα επιχειρήματα έχουμε όσοι υποστηρίζαμε, πριν ακόμα ξεσπάσει η οικονομική κρίση, ότι ο κατήφορος που έχει πάρει η ελληνική κοινωνία είναι εξαιρετικά επικίνδυνος και κανένας δεν γνωρίζει πού θα σταματήσει. Δυστυχώς όμως, το ιστορικά πρόσφατο πάθημα της απώλειας τμήματος της Κύπρου δεν έγινε μάθημα, ούτε στον ελληνικό λαό ούτε στους καιροσκόπους ανιστόρητους πολιτικούς που κινδυνεύουν να έχουν την τύχη του Δημήτρη Γούναρη μετά τη Μικαρασιατική Καταστροφή. Σε κάθε περίπτωση η πολιτική άρχουσα τάξη (ή τουλάχιστον ένα μεγάλο τμήμα της που διαχειρίζεται και θα διαχειριστεί την τύχη της χώρας) δείχνει ανίκανη να συνειδητοποιήσει τόσο το μέγεθος της Ελλάδας όσο και τον ευρύτερο συσχετισμό των δυνάμεων.
Κλείνοντας, επαναλαμβάνω όσα είχα γράψει το Νοέμβριο του 2015:
«Η πλήρης κατάρρευση του θνησιγενούς αυτού συστήματος που αρνείται πεισματικά να μεταρρυθμιστεί, είναι θέμα χρόνου, και το μοναδικό ερώτημα που δεν έχει απαντηθεί είναι πώς θα κλείσει ο κύκλος που άνοιξε με τον εμφύλιο μετά την απελευθέρωση από τους ναζί. Αλλοι εκτιμούν ότι θα τον κλείσει η αριστερή οπισθοφυλακή του συστήματος, ενώ άλλοι (μάλλον πιο αισιόδοξοι) πιστεύουν πως θα τον κλείσει μια μεταρρυθμιστική κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Κανένας όμως δεν τολμάει να μιλήσει για τον ορατό κίνδυνο ο κύκλος να κλείσει όπως άνοιξε: με μια νίκη των εθνικόφρονων δυνάμεων που θα εκμεταλλευτούν το διαγκωνισμό υπερπατριωτισμού μεταξύ των αστικών κομμάτων και της Αριστεράς. Σε κάθε περίπτωση η αντιμνημονιακή ανοησία που χρησιμοποίησαν δεξιοί κι αριστεροί για να κατακτήσουν την εξουσία, άνοιξε τον ασκό του Αιόλου και απελευθέρωσε τον υπερπατριωτικό άνεμο που απειλεί να κλείσει τον μετεμφυλιακό κύκλο με μια εθνική τραγωδία μεγαλύτερη όλων των προηγούμενων. Ετσι κι αλλιώς οι νέοι εθνικόφρονες είναι εξίσου ανόητοι με τους παλιούς και δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι, χωρίς ισχυρούς συμμάχους, όπως στα Δεκεμβριανά, ο υπερπατριωτισμός οδηγεί σε εθνικές τραγωδίες, όπως στην Κύπρο. Και φυσικά... εθνικιστές δεν είναι μόνο οι χρυσαυγίτες: Είναι όλοι όσοι έχουν ανέβει στο άρμα του υπερπατριωτισμού για να κατακτήσουν την εξουσία».
Θανάσης Λαγός
Εmail: lathanasis@yahoo.gr
